tag:blogger.com,1999:blog-64942408034639615672024-02-19T02:56:41.951-08:00कोलांटउड्याअमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.comBlogger38125tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-50692943461735043992023-12-14T22:05:00.000-08:002023-12-14T22:07:39.021-08:00मणक्यांची माळ दुखे अजुनि कंबरेत (विडंबन)<div style="text-align: left;"><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 0px 0px 15px;">मणक्यांची माळ दुखे अजुनि कंबरेत<br style="box-sizing: border-box;" />शेक घेऊनी वरती बाम लावलेत</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 0px 0px 15px;">कोळूनी तू पी युट्युब, थंबनेल त्यांचे<br style="box-sizing: border-box;" />डोळ्यांदेखत पळे दुखणे पामराचे<br style="box-sizing: border-box;" />मणक्यांस फरक पडतो शून्य मिनिटांत</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 0px 0px 15px;">त्यासाठी तापवुनी नारळाचं तेल<br style="box-sizing: border-box;" />मोहरीलाच तडकावूनी, पाठीवरी चोळ<br style="box-sizing: border-box;" />रिमझिमते औषध हे जलद चादरीत</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 0px 0px 15px;">हातांसह बोटांनी पाठ चेपताना<br style="box-sizing: border-box;" />बरगड्यांची मुक्त हाडे मिळुनि मोजताना<br style="box-sizing: border-box;" />आवंढ्यापरी येतसे फुफ्फुस सरकुनी गळ्यात</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 0px 0px 15px;">तू गेलिस चोळुनी ते मूव (Moov) रागे रागे<br style="box-sizing: border-box;" />घरघरणे पंख्याचे फक्त उरे मागे<br style="box-sizing: border-box;" />होते ही चिडचिड का कधी तुझ्या घरात?</p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 0px 0px 15px;">* * *</p></div><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 0px 0px 15px;">मूळ गीत : https://www.aathavanitli-gani.com/Song/Bagalyanchi_Maal_Phule</p>अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-8151372893318257242020-06-26T06:03:00.000-07:002020-06-26T06:03:19.765-07:00लोडशेडींग (द्विशतशब्दकथा)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
तिन्हीसांजेची वेळ.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
लेक अजून कामावरून यायचा होता.<br style="box-sizing: border-box;" />सून स्वयंपाक आटोपून टीव्हीवरच्या मालिका पाहत बसली होती. नातू मोबाईलवर गेम खेळण्यात दंग होता. नात कानात बोंडे टाकून गाणी ऐकत बसली होती. मी आपली ओटीवर कोपऱ्यात बसले होते.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
अचानक लाईट माहेरी गेली. टीव्ही बंद झाला. सगळीकडे अंधार पसरला.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
"जळली मेली ती लोडशेडींग !" आतून सुनेचा वैतागलेला आवाज आला.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
मी बत्ती पेटवली. उजेड पाहून काही पाखरं बत्तीभोवती भिरभिरु लागली.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
खालच्या आळीत कुठेतरी अंताक्षरी सुरु झाली होती.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
आमची नातवंडं काही मोबाईल बाजूला ठेवायला तयार होईनात. त्यांचं आपलं सुरूच.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
त्यांच्या मोबाईलच्या बॅटरी ढुस्स झाल्या तेव्हा कुठे ती माझ्या शेजारी येऊन बसली. खरं सांगते, बरं वाटलं.<br style="box-sizing: border-box;" />गप्पांच्या ओघात जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या. ते हालाखीचे दिवस, तो जगण्याचा संघर्ष आणि ते छोट्या छोट्या क्षणांमधलं इवलं सुख. सगळं लख्ख आठवत होतं. पोरंही सारं मन लावून ऐकत होती. हळहळत होती.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
आजोबांच्या मृत्यूची गोष्ट सुरु असताना लाईट परतली. पोरं लगेच आत धावली. मोबाईल चार्जरला लागले. टीव्ही सुरु झाला. मालिकांनी पुन्हा सुनेचा ताबा घेतला.<br style="box-sizing: border-box;" />पोरांचा लोडशेडींगदरम्यानचा कंटाळवाणा वेळ माझी म्हातारीची बडबड ऐकून बरा निघून गेला असावा.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
आजोबांच्या मृत्यूची कथा आवंढ्यावाटे परत आत ढकलली तसे एकाएकी डोळ्यांत जमा झालेले अश्रू दाटीने बाहेर पडले. गालावरच्या सुरकूत्यांतून वाट काढू लागले.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
बत्तीभोवतीची पाखरं कधीचीच पांगली होती.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
मग बत्ती फुंकून मी मागच्या पडवीतल्या अंधाऱ्या विश्वात गुडूप झाले.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
* * *</div>
</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-26826231359086382532019-12-26T02:02:00.000-08:002019-12-26T02:02:49.066-08:00बंडलवाडीचा बाँड - केस नं. ४<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
हि काल्पनिक घटना त्यावेळची आहे ज्यावेळी कांदे बाजारात 150, झी चोवीस तासवर 200, एबीपी माझावर 300 व टीव्ही9मराठीवर 425 रुपये किलोने मिळत होते.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
सोशल मीडियावर महागड्या कांद्यावरील मीम्स वाचून गोपी अफाट हसत होता. लोकांच्या कल्पकतेला मनोमन दाद देत होता. आपल्याला हे असलं कसं सुचत नाही! लोकं कशी हुशार आहेत, आणि आपण कसे अकलेचे कांदे आहोत असा विचार मनात आलेला असतानाच गोपीला समोरून निराक्का घाईघाईने त्याच्या घराकडे येताना दिसली.<br style="box-sizing: border-box;" />निराक्काच्या मुलीला रसिकाला यंदा तेविसावं लागलंय, त्यामुळे तिचे हात पिवळे करण्याची घाई निराक्काला केव्हाचीच लागलेली आहे. ती ज्या वेगात इकडे येत होती, त्या वेगाने तिने रसिकाचा साखरपुडाही उरकला असता. गोपीची धाकधूक थोडी वाढली.<br style="box-sizing: border-box;" />"बांडा, माज्या घरात चोरी झालीय." दम टाकत आक्का बोलली.<br style="box-sizing: border-box;" />गोपीच्या मनातील धास्ती बिनधास्तीमध्ये परावर्तित झालेली होती.<br style="box-sizing: border-box;" />"काय गेलं चोरीला?"<br style="box-sizing: border-box;" />रसिकाच्या लग्नासाठी आक्कानं दागदागिने बनवून ठेवलेले असावेत आणि तेच चोरीला गेले असावेत, अशी शंका त्याला आली.<br style="box-sizing: border-box;" />"कांदे."<br style="box-sizing: border-box;" />"कांदे !!!!!" गोपी उडालाच. त्याच्या मनातली शंकेची पाल फिट येऊन पडली ती पडलीच. तिच्या नाकाला कांदा लावायची वेळ आली होती.<br style="box-sizing: border-box;" />"तेपन एक दोन नाय, चांगले धा किलो. मेल्याचं वाटोळं होईल." आक्कानं ऑन द स्पॉट शाप दिला.<br style="box-sizing: border-box;" />सध्या कांद्याला जो काही भाव आलेला आहे तो पाहता कांदे कशाला कोण चोरील? हा प्रश्न विचारणं मूर्खपणाचं ठरलं असतं.<br style="box-sizing: border-box;" />"टंगात* ठेवले होते टाळं लावून. गुलाम टंगच उचलून घेऊन गेला. मेल्याला हगवण लागंल." आक्काची टंग घसरत होती.<br style="box-sizing: border-box;" />"परवाला पोरीला बघायला पावणे येनार हायेत. माजे कांदे शोदून दे. देवाशपथ सांगतंय, मी तुज्या वजनाइतका चारा माज्या करीनाला* खायला घालीन." असं म्हणून भावूक झालेल्या निराक्कानं डोळ्याला पदर लावला. कांदा आताही तिला रडवत होता.<br style="box-sizing: border-box;" />ही मघाची निराक्का नव्हती, ही 'निरा'ळीच आक्का होती.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
गोपीलाही थोडं वाईट वाटलंच. ही भलतीच केस त्याच्याकडं आली होती. आता निराआक्काचे कांदे शोधायचे कसे? त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे कांद्याचा आकार गोपीच्या अंगणातल्या पेरूएवढा होता. तपासकामात मदत व्हावी म्हणून ओटीत बांधून आणलेला एक कांदा त्यांनी गोपीला दिला. परंतू एवढ्याशा गोष्टीवरून कांदे शोधणे महाकठीण काम होते. गावातील प्रत्येकाच्या घरी जाऊन कांदे तपासत बसण्याइतका वेळ नव्हता व ते बरंही दिसत नव्हतं.<br style="box-sizing: border-box;" />युट्युबवर हरवलेले कांदे कसे शोधावे? असा सर्च दिला तर युट्युबने कांद्याची लागवड, त्यांची निगा व त्याची साठवणूक कशी करावी याविषयीचे व्हिडीओज दाखवले.<br style="box-sizing: border-box;" />परवाच्या आत कांदे सापडायला हवेत, अन्यथा रसिकाच्या कांदेपोहे कार्यक्रमात विघ्न येतील, परिणामी तिला तिचा 'ओ'* मिळणार नाही. ओ फॉर ओनियन आता ओ फॉर ऑक्सिजनइतका महत्वाचा झाला होता.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
अशातच ऑक्सिजन घेणं थांबवल्यामुळे बाबू धुमाळाचे तीर्थरूप गुणा धुमाळ देवाघरी गेले. त्यांची अंत्ययात्रा स्मशानाकडे कूच करत असताना स्मशानाच्या रस्त्यात पडणाऱ्या टेपावर* गोपीला एक ट्रंक दृष्टीस पडली. ट्रंक अर्थातच रिकामी होती. ती ट्रंक आपलीच असल्याचं सांगून निराक्कानं त्यावर शिक्कामोर्तब केलं.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
त्या ट्रंकेवर चोरानं कोळशानं लिहलेली 'अल-कांदा' अशी अक्षरं पाहून गोपी बुचकळ्यात पडला.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
*</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
दोन दिवस अजून असेच गेले. गोपीला 'अल-कांदा' टोळीचा कसलाही सुगावा लागेना.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
इकडे कांदापोह्यात कांदाच नसल्याचं सांगून रसिकाला पाहायला आलेल्या पाहुण्यांनी रसिकाला नापास केलं ते केलंच. निराक्काच्या घरी सुतकी वातावरण निर्माण झाले.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
कांदे चोरण्यासाठी गावात अल-कांदा नावाची टोळी आल्याची खबर कांद्याच्या वासासारखी लपून न राहता गावभर दरवळली.<br style="box-sizing: border-box;" />ज्याने त्याने आपापल्या घरचे कांदे सुरक्षित जागी लपवायला सुरुवात केली.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
कुणी गोदरेज कपाटाच्या लॉकरमध्ये लपवले, कुणी माळ्यावर पोत्यात घालून ठेवले, कुणी पेंढयाच्या आत लपवून वर पेंढे रचून ठेवले, तर कुणी कशात-बशात. हरचन पाटलाने तर कमालच केली. त्याने कांदे एका मडक्यात टाकून सोन्याचा हंडा पुरतात तसे परसातल्या जमिनीत पुरले. रोज तो तिथली जागा उकरून एकेक कांदा काढीत असे.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
आपल्या घरी कांदे आहेत, हे चोरांना कळू नये म्हणून लोकं कांद्याच्या सालीदेखील घराबाहेर टाकत नव्हते. इतकंच कशाला, फोडणी देतानाही बायका घराची दारं-खिडक्या बंद करू लागल्या. इतकी धास्ती घेतली होती लोकांनी त्या टोळीची.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
गुणा धुमाळाचं बारावं घालण्यासाठी गावातील लोकं नदीकाठी स्मशानाजवळ जमली होती. गोपीदेखील तिथं हजर होता.<br style="box-sizing: border-box;" />बाबू व गोपी एकाच वर्गात शिकले होते.<br style="box-sizing: border-box;" />बाराव्याचे विधी आटोपल्यावर बाबू पिंडाला कावळा शिवण्यासाठी पिंडाचं पान चिंचेच्या झाडाखाली ठेऊन आला. सगळी मंडळी गुणा धुमाळाच्या नव्या काकवताराची प्रतीक्षा करू लागली.<br style="box-sizing: border-box;" />काही वेळाने एक कावळा पिंडाभोवती घुटमळू लागला, मात्र त्याला पिंडाच्या गोळ्यात चोच मारण्याची इच्छा दिसेना. बराच वेळ गेला कावळा नुसताच पानाभोवती फेर धरत होता. शेवटी मंडळी कावली.<br style="box-sizing: border-box;" />"च्यायला त्या कावळ्याच्या ! एकदा त्या पिंडात चोच घुसवली तर त्याची चोच काय मोडनार हाय होय." कावलेला एकजण सुमडीत पुटपुटला.<br style="box-sizing: border-box;" />"अरे हा कावळा हाय का मस्करी!" कावलेला दुसरा.<br style="box-sizing: border-box;" />"गुर्जी दर्भाचा कावळा बनवा आता." कावलेला तिसरा.<br style="box-sizing: border-box;" />"मला वाटतं, गुणातात्यांचा जीव कशात तरी अडकलाय."<br style="box-sizing: border-box;" />"काय रे बाबू, काय शेवटची इच्छा-बिच्छा होती काय तुझ्या बाबाची?" सरपंच<br style="box-sizing: border-box;" />"सुनेचं तोंड बगीतलं कि मी मरायला मोकळा असं म्हनाला होता मला मागं." दगडू कांबळे.<br style="box-sizing: border-box;" />"मंडळी, तुमी उगाच पराचा कावळा करताय. इच्छा म्हंजे... तसं काय ऱ्हायली नाय. पन जीव सोडण्याआधी कांदाभजी खायला घाला असं म्हनालेले ते. त्याप्रमाणं आईनं बनवलीपन होती कांदाभजी. पहिलं भजं तोंडात टाकलं आणि त्यांनी जे डोळे मिटले ते मिटलेच." हे सांगताना बाबू गहिवरला.<br style="box-sizing: border-box;" />"अरे मग त्यांची इच्छा अपुरीच ऱ्हायली म्हण की. मग कसा शिवंल पिंडाला कावळा! बाबज्या, बाबूच्या घरी जा आणि आताच्या आता भज्या काढायला सांग." सरपंच<br style="box-sizing: border-box;" />बाबज्यानं स्कुटीला किक मारली आणि तो सुसाट पळाला. तोवर मंडळींना चघळायला विषय मिळाला.<br style="box-sizing: border-box;" />बाबज्या कांदाभजी घेऊन आला. बाबूनं चार - पाच भजे गोळ्याशेजारी ठेवले व तो मंडळींत येऊन वाट पाहू लागला.<br style="box-sizing: border-box;" />... आणि काय आश्चर्य ! कावळ्याने क्षणाचाही विलंब न करता जे भजं तोंडात घातलं ते घातलंच. गुणा धुमाळानं कावळ्याच्या रुपात चोच मारून आपले 'चोच'ले पुरवले. तहानलेल्या कावळ्याच्या कथेतल्या कावळ्यासारखा तो तृप्त होऊन उडालादेखील.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
कावलेल्या लोकांनी उरलेली भजी मट'कावली'. गोपी या भजी प्रकाराकडे वेगळ्याच नजरेनं पाहत होता. त्याला बाबूकडच्या भज्यांना चोरीचा वास येत होता.<br style="box-sizing: border-box;" />*</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
बाबू व गोपी निराक्काच्या घरी बसले होते. कुणी काही बोलत नव्हतं. नुसताच चहा फुरकतानाचा आवाज येत होता.<br style="box-sizing: border-box;" />कालच गोपी बाबूच्या घरी हाक* मारण्यासाठी गेलेला होता.<br style="box-sizing: border-box;" />गोपी आपल्याला निराक्काच्या घरी का घेऊन आला, याचं उत्तर अजूनही बाबूला सापडत नव्हतं.<br style="box-sizing: border-box;" />"निराक्का तुमच्याकडचे कांदे बाबूच्या घरी सापडले." गोपीनं सुरुवातीलाच बॉम्ब फोडला. बाबूला चहाचा एक सणसणीत ठसका गेला तो गेलाच. बाबूला ठसक्यात उत्तर सापडलं होतं. त्याला पुढे चहा प्यावासा वाटेना.<br style="box-sizing: border-box;" />"पण ते कांदे बाबूने चोरले नाहीत. तुमच्या मुलीने रसिकानेच ती कांद्याची ट्रंक बाबूकडे नेऊन दिली." रसिकाचा चेहरा गोरामोरा व निराक्काचा चेहरा लालतांबडा झाला.<br style="box-sizing: border-box;" />"बाबूने ट्रंकेतले कांदे काढून घेऊन तीवर 'अल-कांदा' असं लिहलं व ती ट्रंक टेपावर फेकून दिली. जेणेकरून कांदे चोरी झाल्याचा भास होईल."<br style="box-sizing: border-box;" />"पण हे सगळं कशावरनं..." बाबू आळ झटकण्याचा प्रयत्न करत होता.<br style="box-sizing: border-box;" />"आपण दोघं एकाच वर्गात शिकलोत बाबू. तुझं अक्षर ओळखायला मला फार कष्ट पडले नाहीत. तुझी 'क' लिहण्याची पद्धत म्हणजे अंडाकृती आकार काढायचा व मधे एक उभी रेघ ओढायची बस्स..! असा आगळा-वेगळा 'क' अजून कुणी गावात काढत नसावा." बाबूने कपातला 'क' मुकाट खाली ठेवला.<br style="box-sizing: border-box;" />निराक्का काही बोलू पाहणार इतक्यात पुन्हा गोपी म्हणाला,<br style="box-sizing: border-box;" />"आता तुम्ही म्हणाल, माझी पोरगी का बरं असं करेल?" निराक्कांना बहुधा हेच विचारायचं असावं. त्यांनी फक्त मान हलवली.<br style="box-sizing: border-box;" />"उत्तर अगदी सोप्पं आहे. प्रेम. बाबू आणि रसिकाचं एकमेकांवर प्रेम आहे. बाबूच्या मनगटावर बदामात 'आर' गोंदलेला तुम्हाला पाहायला मिळेल. आर फॉर रसिका. बाबूचं खरं नाव जरी दीपेश असलं तरी तो 'आर' कशाला गोंदवून घेईल! नाही का?"<br style="box-sizing: border-box;" />निराक्कांना आरपार धक्का बसला. तेवढया वेळात बाबू आणि रसिकाने लाजून घेतलं.<br style="box-sizing: border-box;" />"तुम्ही तपासकार्यासाठी जो कांदा माझ्याकडे दिला होता त्याला सत्तेचाळीस पापुद्रे होते. बाबूकडे जो कांदा सापडला त्यालाही बरोबर सत्तेचाळीस पापुद्रे असणे हा काही योगायोग नाही." निराक्कांकडे जर सत्तेचाळीस बोटे असती तर त्यांनी ती सगळीच तोंडात घातली असती.<br style="box-sizing: border-box;" />"पण बाबूचा नाईलाज होता. वडील शेवटची घटका मोजत होते. त्यांना कांदाभजी खायची लहर आली. म्हणून त्यांच्या भावी सुनेने त्यांची शेवटची इच्छा पूर्ण करण्यासाठी ही चोरी केली."<br style="box-sizing: border-box;" />आपलंच नाणं खोटं समजून निराक्कांनी बाबूला माफ केलं.<br style="box-sizing: border-box;" />बाबूने एक कांदा स्वतःकडे ठेऊन उरलेले कांदे निराक्कांना परत केले. तो कांदा पूर्ण सोलून पाहिला तेव्हा त्याला त्यात बरोबर सत्तेचाळीस पापुद्रे सापडले. त्याने मनोमन गोपीची प्रशंसा केली.<br style="box-sizing: border-box;" />लवकरच बाबू व रसिका लग्नाच्या बेडीत अडकले. रुखवतात निराक्कांनी चांगले दहा किलो कांदे ठेवले होते. त्यांनाही प्रत्येकी सत्तेचाळीस पापुद्रे असणार म्हणजे असणारच.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
मांडवावर एक कावळा कधीपासून काव-काव करत होता.<br style="box-sizing: border-box;" />बाबूचे तीर्थरूप नवदाम्पत्याला आशीर्वाद देण्यासाठी आलेले असावेत, कि त्यांना पुन्हा कांदाभजी खायची इच्छा झाली होती?</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
* * *</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
*टंग = ट्रंक, पत्र्याची पेटी<br style="box-sizing: border-box;" />*करीना = निराक्काच्या म्हशीचं बारशाचं नाव<br style="box-sizing: border-box;" />*ओ = नवऱ्याला बोलावण्यासाठी बायकोने उच्चारालेला बाराखडीतील एकमेव असा स्वर, जो कानी पडताच नवऱ्याच्या शरीरातील पंचमहाभूते जागृत होतात.<br style="box-sizing: border-box;" />*टेप = उकिरडा, गावातील कचरा टाकण्याची जागा. सतत कचरा जमा होऊन तयार झालेला टेपरा (उंचवटा)<br style="box-sizing: border-box;" />*हाक मारण्यासाठी जाणे = सांत्वन करण्यासाठी जाणे.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
* * *</div>
</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-27833025498401875582019-11-16T02:46:00.000-08:002019-12-16T22:36:31.014-08:00मेड इन हेवन<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
ही कुठल्याही दिवाळी अंकात प्रकाशित न झालेली आधुनिक काळातील काल्पनिक पुराणकथा आहे.<br />
***</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
मोबाईलच्या गजरानं अॅडमला जाग आली. इव्ह अजून सणसणीत निजली होती. हनिमूनसाठी लोणावळ्याला गेलेल्या तिच्या मैत्रिणीचे फेसबुकवरचे फोटो लाईक करताकरता ती पार थकून गेली होती. तिच्यासाठी पाणी तापवण्याचं व चहा टाकण्याचं काम अॅडमकडे असे. तोही न कुरकुरता ती कामे करीत असे.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
एकदा या कामात अॅडमनं कुचराई केली, तेव्हा रुष्ट झालेल्या इव्हनं न्याहरीला त्याच्या ब्रेडला बटरच लावला नाही. अॅडमला सणसणीत दुःख झालं. कोरडा ब्रेड गिळताना त्याचा कंठ अक्षरशः भरून येत होता. कितीतरी वेळ ब्रेड घशातून पोटात ढकलण्याची त्याची 'मैदा'नी जंग सुरु होती. बटरशिवाय ब्रेड म्हणजे हेअरशिवाय हेड अशी त्याची धारणा होती.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
स्नानादी आटोपून अॅडम इव्हला जागे करण्यासाठी गेला.<br />
'फ्रिहे फाहा, रॅट्रीचा सॅम्याय सॅरूनि' हा ऑपेरा आज तो तिला गाऊन दाखवणार होता. परंतु इव्हचे अस्ताव्यस्त केस व चेहऱ्यावरील पुसलेली रंगरंगोटी पाहून त्याने अचानक येशूचाळीसा पुटपुटायला सुरुवात केली. तो क्षणभर 'हि इव्ह आहे की इव्हिल?' या पेचात पडला. तरीही धाडस करून त्याने ऑपेरा गायला सुरुवात केली. काळी पाचच्या पट्टीतल्या ऑपेराच्या कर्कश ताना ऐकून इव्हची झोपमोड झाली. ती आपल्या शिरा ताणून त्याच्यावर सणसणीत खेकसली. विषय ताणत असल्याचं पाहून पायताण घालून तो परसदारी आला व सफरचंदाच्या झाडाखाली बसला.<br />
आज ब्रेडवर पुन्हा एकदा कोरडा दुष्काळ कोसळणार होता. गेला आठवडाभर त्याच्याकडून काही ना काही क्षुल्लक चुका होत होत्या, परिणामी त्याला बटरवर पाणी सोडावं लागत होतं. या चुकांना 'खीळ' कशी बसेल, या विचाराने तो अस्वस्थ झाला होता.<br />
परसातल्या सफरचंदाच्या झाडावरचं सफरचंद खाण्याचं एकदा त्याच्या मनातही आलं होतं, परंतु बटरसाठी आपली बेटरहाफ गमावण्याची त्याची तयारी नव्हती.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
बुगॅम्बोऋषींनी शापच तसा दिला होता.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
तो प्रसंग आताही त्याला जसाच्या तसा आठवत होता.<br />
त्यादिवशी तो व इव्ह परसातल्या सफरचंदाच्या झाडावर बसून इंटरनेटवर सर्फिंग वगैरे करीत होते. इव्हने सातशे सत्तेचाळीस शॉपिंग साईटस् वरून सात लाख एक्काहत्तर हजार आठशे नव्व्याण्णव कपडे पाहून एक पिंक कलरचा नेलकटर व त्यावर फ्री असलेली काजळाची डबी ऑर्डर केली. तर अॅडमनेही गेम ऑफ अंथ्रोन्स (अंथरूणचा अपभ्रंश) या जगप्रसिद्ध ढुंगणस्पेशल सिरीजचे आठ सिजन डाउनलोड करून घेतले. त्या झाडावर पलीकडच्या बुगॅम्बोऋषींच्या आश्रमातला वाय-फाय पकडत होता. दोन युजर आपल्या आश्रमातील वाय-फाय चोरून बेसुमार वापरताहेत हे लक्षात येताच बुगॅम्बोऋषींच्या शिष्यांनी ट्रेस करून त्या दोघांचा शोध घेतला. शीघ्रकोपी म्हणून प्रख्यात असलेले बुगॅम्बोऋषी क्रोधीत झाले व त्यांनी त्या दोघांना एक सणसणीत विचित्र शाप दिला, 'तुमच्यापैकी कुणीही एकाने या झाडावरील सफरचंद खाल्ला तर दुसऱ्याच्या आयुष्याचा सफर चंद क्षणांचा उरेल.'<br />
समोर सफरचंदाचं झाड दिसल्यामुळे त्यांना चटकन दुसरं काही सुचलं नाही.<br />
ऋषींची शापवाणी ऐकून उभयतांच्या पायाखालची जमीन सरकली.<br />
"महर्षी, क्षणाक्षणानं आमचं आयुष्य पोखरणाऱ्या तुमच्या शापरूपी व्हायरसवर एखादा अँटीव्हायरस नाही का?" इव्हने जयश्री गडकरसारखा सणसणीत अभिनय करत विचारले.<br />
"अँटीव्हायरस?"<br />
"अहो म्हणजे उ:शाप! अहिल्येला मिळालेला ना तसा!"<br />
शाप 'शिळा' व्हायच्या आतच त्यावर उ:शाप मागण्याची इव्हची कल्पना अॅडमला एकदम आवडली, तर बुगॅम्बोऋषींनी आपल्या प्रकरणात अहिल्येसारखा 'अॅपले'पणा दाखवावा अशी इव्हची इच्छा होती.<br />
"तसं तर मी कुणाला उ:शाप देत नाही, परंतु तुम्ही दोघं डेटासाठी गांजलेले दिसताय, म्हणून मी तुम्हाला उ:शाप देतोय. ज्या दिवशी कुणी तिऱ्हाइत व्यक्ती स्व-इच्छेने या झाडावरील फळ खाईल, त्यादिवशी तुमची या शापातून मुक्तता होईल. परंतु हे फळ खाणाऱ्या तिऱ्हाइत व्यक्तीचा मृत्यू मात्र अटळ आहे. फळ खाल्यानंतर दुसऱ्याच सेकंदाला तिथल्या तिथे त्या व्यक्तीचा ज्यूस बनून ती व्यक्ती मातीत मिसळून जाईल." असं म्हणून बुगॅम्बोऋषींनी आपल्या असिस्टंट कम महिलाशिष्याला त्या दोघांना कंफर्मेशन मेल पाठवायला सांगितला.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
तेव्हापासून इव्हने कित्येकवेळा अॅडमला सफरचंद खाण्याची धमकी दिलेली होती.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
आपण अशी कोणती गोष्ट केली म्हणजे इव्ह आनंदी होईल! याचा विचार तो करू लागला. इतक्यात एक सफरचंद त्याच्या डोक्यावर पडलं आणि अचानक त्याला एक 'न्यूतन' कल्पना सुचली.<br />
आपण आपल्या घरी कामासाठी मेड ठेवली तर...<br />
त्यामुळे आपल्याला घरची कामंही करावी लागणार नाहीत आणि इव्हलाही सोबत होईल.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
अॅडमने खिशातून मोबाईल काढला व 'बाई छान्स' अॅपवर मेडसाठी रिक्वेस्ट टाकली.<br />
*</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
त्याचवेळी स्वर्गात...</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
इंद्रदेवाने आळसावून सणसणीत जांभई दिली.<br />
गंधर्वांच्या आळवून निरस झालेल्या घिशापिट्या धुनी ऐकून व अप्सरांचे तेच तेच नृत्यांक (डान्स नंबर्स) पाहून त्यांना सणसणीत कंटाळा आला होता.<br />
गेला बाजार आपलं सिंहासन बळकावण्यासाठी कुठलाही छोटा-मोठा राक्षस न आल्यामुळे ब्रम्हा, विष्णू, महेशाकडे जाऊन स्नेहभोजन केल्याला आता युगं लोटली होती. कैलास पर्वतावर यत्र-तत्र-सर्वत्र बर्फ असल्यामुळे हल्ली पार्वतीमाता भगवान शंकरांना कालाखट्टा बनवून देतात, ही बातमी सांगताना नारदमुनींच्या मुखातून सणसणीत लाळ टपकत होती तसेच, नारदमुनींची जीभही काळी-तांबडी झाल्याचं इंद्रदेवांच्या नजरेतून सुटले नाही. हा खाद्यप्रकार आपल्याला चाखायला मिळणार नाही, म्हणून इंद्रदेवाचं मन 'खट्टू' झालं होतं.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
दरबाराचं कामकाज सुरु असताना त्यांनी 'करमणुकीसाठी काहीतरी नवा प्रकार शोधून काढा' असं फर्मान जारी केलं. यावेळीही नारदमुनी त्यांच्या मदतीला धावून आले.<br />
ते म्हणाले, "हे प्रभू, भूतलावर अॅडम व इव्ह यांचा प्रपंच मोठा रोचक आहे. त्यात आपण रुची दाखवलीत तर आपली प्रचंड करमणूक होईल."<br />
"अस्सं! त्यासाठी आम्हाला काय करावं लागेल मुनिवर?" सगळंच आयतं प्राप्त करून घेण्याची सवय असलेल्या इंद्रदेवांनी प्रश्न केला.<br />
"अॅडम सध्या एका मेडच्या शोधात आहे. आपण आपल्या इथल्या कुणा एका अप्सरेला त्यांच्या घरी मेड म्हणून पाठवून देऊ. पती-पत्नींमध्ये तिसरा व्यक्ती गेल्यावर काय काय गमती होतील याची फक्त कल्पना करा प्रभू !."<br />
"हम्म! कल्पना तर मोठी मजेशीर आहे." असं म्हणून इंद्रदेवांनी मेनकेची या कामी निवड केली. ते नेहमीच मेनकेला झुकतं माप द्यायचे. ती त्यांच्या मर्जीतील आहे, अशी कुजबुजही उपस्थित देवतांमध्ये सुरु झाली.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
विश्वामित्राचं तपोभंग यशस्वी केल्याबद्दल तिची निवड झाली होती की, स्वर्गातील 'अमरत्व आमराई'तील आंबा चोरून खाल्याबद्दल शिक्षा म्हणून तिची निवड झाली होती! यावरून रंभा-उर्वशीत पैज लागली. पैजेत हरलेल्या व्यक्तीने जिंकलेल्या व्यक्तीच्या डोईतून किमान शंभर उवा काढायच्या, अशी ती पैज होती.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
मेनकेचा कायापालट करून तिला मेडचं रूप दिलं गेलं. पाच तासांच्या 'होमवर्क'नंतर ही 'मेड इन हेवन' भूतलावर अवतरण्यास सिद्ध झाली.<br />
*</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
दारावरची बेल वाजली.<br />
इव्ह केक बनवत होती. अॅडमनं दार उघडलं. दारात मेडच्या वेशातली मेनका उभी होती. इतकी सुंदर स्त्री त्याने उभ्या जन्मात पाहिली नव्हती.<br />
"आपण?"<br />
"मी कांताबाई." खरंतर मेनकेला हे नाव बदलून हवं होतं. परंतु पर्यायी नाव शांताबाई होतं, त्यामुळे त्या दोन्ही नावात फारसा फरक नसल्याने तिने कांताबाई नावाला पसंती दिली.<br />
"म्हणजे तुम्ही बाई छान्समधून आलात?"<br />
"हो" मेनकेला अॅडम-इव्हच्या घरात प्रवेश घेण्याची सणसणीत घाई झाली होती.<br />
"कोणे?" केक अवनमध्ये ठेवून इव्ह बाहेर आली.<br />
"सरप्राssssssईज! आपकी खिदमद में हाजीर है, बाई छान्स सर्टिफाईड, हंड्रेड परसेन्ट ट्रस्टेड, 'बाई थूक ऑर बाई कुक' युनिव्हर्सिटी मेरीट होल्डर, मिस कांताबाई ! इव्ह, आजपासून.. नव्हे आतापासून तू काहीही करायचं नाहीएस. अगदी ब्रेडला बटरदेखील लावायचा नाही. फक्त त्या सोफ्यावर बसून कँडीक्रश खेळायचंस, टिकटॉकवरचे वाह्यात व्हिडीओ पाहायचेस.. बस्स!!" ब्रेड-बटरचा उल्लेख अॅडमने मुद्दामच केला.<br />
कांताबाईची स्तुती ऐकून इव्हच्या मनात आनंदाच्या सणसणीत उकळ्या फुटू लागल्या. लागलीच तिने कांताबाईला केकचा तुकडा भरवून तिचं तोंड गोड केलं व एकेक करत घरातील सगळी कामं पद्धतशीर समजावून सांगितली.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
मार्केटमधून बार्गेनिंग करून ताज्या भाज्या आणणं, त्या निवडून, साफ करून, निरनिराळ्या डब्यात भरून फ्रीजमध्ये ठेवणं, वाण्याकडून तडा न गेलेली अखंड गुळगुळीत अंडी आणणं, भांड्यांचा खटारा घासून ती नीट पुसून ठेवणं, कपड्यांचे ढीग स्वच्छ धुवून त्यांना दोरीवर चिमटे लावून वाळत घालणं व कपडे कडकडीत वाळल्यानंतर चिमटे काढून (म्हणजे 'तसे' चिमटे काढून नव्हे!) नीट मोजून दुसऱ्या खेपेला सापडतील अशा जागी ठेवणे, तसेच कपड्यांना इस्त्री करून नीट घड्या घालून कपाटात ठेवणं, गच्चीवर घातलेल्या वाळवणाचं चिमणी-कावळे-कबुतरे व स्वतःपासून रक्षण करणं, चक्कीवर दळण टाकणं व आपली पिशवी वा डबा बरोबर ओळखून तो आठवणीने घरी घेऊन येणे, संध्याकाळी बॅटने नर व मादी असा भेदभाव न करता सरसकट सर्व मच्छर मारणे, जुनी वर्तमानपत्रं रद्दीवाल्याला देणं व रद्दीच्या पैशातून टॉमीसाठी पारले बिस्किट आणणं, ह्यांव करणं नि त्यांव करणं, अशी सतराशे साठ पॉईंट पंचावन्न कामं करून कांताबाई उर्फ मेनका सणसणीत मेटाकुटीला आली.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
आपल्या जागी रंभा किंवा उर्वशीला पाठवावं, अशी विनंती तिने नारदांकरवी इंद्रदेवांना केली होती. परंतु त्यांनी तिला 'दिवाळी आता तोंडावर आलीये, त्यामुळे बोनस घे आणि मगच काम सोड,' असा मोलाचा सल्ला दिला.<br />
*</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
हनिमूनहून परतलेली डायना इव्हला चिक्की देण्यासाठी तिच्या घरी गेली.<br />
हनिमूनचा रोमांचक अनुभव व त्यावरील चावट गप्पा आपापसात शेअर करून झाल्यावर अचानक इव्हचे डोळे पाणावले व तोंडात रुमाल कोंबून ती सणसणीत हमसू लागली. तोंडात रुमाल कोंबल्यामुळे इव्हला चिक्की खाता येत नाहीसं पाहून डायनानं 'चिक्कीत्सक'पणे इव्हला विचारले, "काय गं, काय झालं?"<br />
"माझ्या संसाराला ग्रहण लागलंय."<br />
"म्हणजे? काय झालं नक्की."<br />
"माझा संशय आहे, अॅडम आणि कांताबाईमध्ये काहीतरी सुरु आहे."<br />
"काय?"<br />
"तेच जे नको असायला हवं होतं"<br />
"यू मीन टू से विवाहबाह्यसंबध !"<br />
इव्हने मान डोलावली.<br />
"जीजस! इथून तिथून सगळे पुरुष सारखेच. इव्हन अॅडम"<br />
इव्हन अॅडम या शब्दांत इव्ह अन अॅडम या दोघांचीही नावं योगायोगाने आल्याचं लक्षात डायनानं सणसणीत जीभ चावली.<br />
"त्याने तिला एफबीवर अकाउंटसुद्धा उघडून दिलंय."<br />
"तुला कसं माहीत?"<br />
"अॅडमची फ्रेंडलिस्ट बघ. कळेल तुला."<br />
डायनाने तात्काळ एफबी चेक केलं.<br />
"ओह माय गॉड! इज इट एंजेल प्रिया!"<br />
इव्हने मान डोलावली.<br />
"प्रोफाईल फोटो बघ कसला भारी आहे!"<br />
"अॅडमनेच कॅप्चर केलाय. त्या दिवशी कामाला दांडी मारली होती तुझ्या त्या एंजेल प्रियाने"<br />
एंजेल प्रिया हे शब्द उच्चारताना इव्हने आपले दात इतक्या जोरात आपटले कि त्यातून एक सणसणीत ठिणगी बाहेर पडलेली डायनाने पाहिली.<br />
"तू तिला काढून का टाकत नाहीयेस कामावरून!"<br />
"मला संशय आहे फक्त"<br />
"आपण त्यांना रंगेहाथ पकडू या."<br />
"ते आणि कसं?"<br />
"माझ्याकडे एक प्लान आहे."<br />
डायनाने इव्हला पद्धतशीर प्लान समजावून सांगितला व त्या पुन्हा गप्पांमध्ये रंगून गेल्या. गप्पांची गाडी पुन्हा डायनाच्या हनिमूनच्या फलाटाला केव्हा लागली, त्यांनाच कळलं नाही.<br />
*</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
आपल्या दूरच्या नातेवाईकाचं लग्न असल्याचं कारण सांगून इव्ह दोन दिवसांसाठी घराबाहेर पडली आणि डायनाच्या घरी डेरा टाकला. हा त्यांच्या प्लानचाच भाग होता. आता त्या रात्र व्हायची वाट पाहू लागल्या.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
मध्यरात्र झाली तशी डायनाच्या घरातून इव्ह व डायना तिच्या कारने इव्हच्या घरी जाण्यासाठी निघाल्या. कारचा आवाज येऊ नये म्हणून त्यांनी आधीच्या गल्लीत आपली कार पार्क केली. चोर पावलांनी त्या दाराजवळ पोचल्या. दार किलकिलं असल्याचं पाहून त्यांना थोडं नवल वाटलं. त्यांनी हळूच दार लोटलं व त्या आत शिरल्या. एरवी कांताबाई हॉलमध्ये सोफ्यावर झोपायची पण आता ती तिथं नव्हती. इव्हच्या मनातली शंकेची पाल सणसणीत बाळसं धरू लागली होती.<br />
...आणि अचानक त्यांना बेडरूममधून अॅडम व कांताबाईच्या खिदळण्याचा आवाज आला.<br />
त्या बेडरूमकडे वळल्या. बेडरूमचं दार सताड उघडं होतं. कांताबाई अॅडमच्या कुशीत विसावली होती व अॅडम तिच्या कपाळाचे पटापटा मुके घेत होता. इव्हला हे पाहवेना. अॅडम अचानक असा 'आदमखोर' होईल असं तिला स्वप्नातही वाटलं नव्हतं. तिने रुमाल तोंडात कोंबला व आसवे गाळत कारकडे धाव घेतली. मागोमाग डायनाही आली होतीच. डायनाने तिला आपल्या प्लानची आठवण करून दिली, परंतु तिथं पुन्हा जायला इव्हचं मन तयार होईना. डायनाच त्यांचं पितळ उघडं पाडायला जाणार होती, पण तिला तिच्या ताज्या नवऱ्याचा मेसेज आला. त्या मेसेजमधला मजकूर इव्हला कळाला नाही, पण डायनाला घरी जायची घाई झाली त्यावरून ती जे काही समजायचं ते समजली.<br />
डायना कार सणसणीत पळवू लागली.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
इकडे अॅडमचं रुप धारण केलेले इंद्रदेव आपल्या मूळ रुपात परतले. इव्हच्या मनात जेव्हा शंकेची पाल चुकचुकायला लागली होती तेव्हाच त्या पालीचा डायनासोर करण्याचा विचार त्यांनी केला होता. त्यासाठी त्यांनी स्वतः या नाट्यात अॅडमची भूमिका करण्याचं ठरवलं व त्यांना त्याची मौजही वाटली.<br />
भूतलावरील प्रत्येक घरात असंच भरपूर नाट्य भरलेलं असेल तर मग काय करमणूकच करमणूक!</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
सुक्या खजराची बरणी व प्रवासात तोंडात टाकायला मूठभर खारे शेंगदाणे घेऊन त्यांनी मेनकेचा निरोप घेतला व ते तिथून अंतर्धान पावले.<br />
*</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
ठरल्याप्रमाणे दोन दिवसांनी इव्ह जेव्हा आपल्या घरी परतली तेव्हा अॅडम घरी एकटाच होता. तोही आज सकाळीच घरी परतला होता. इव्ह घरी नसल्यामुळे अॅडमही तसा कंटाळला होता. त्यानेही दोन दिवस कुठेतरी बाहेर जाण्याचा प्लान आखला व कांताबाईला काही सूचना करून तो तसा गेलाही होता.<br />
इव्हने कांताबाईची चौकशी केली असता ती ब्रेड-बटर आणायला मार्केटमध्ये गेल्याचं तिला कळलं.<br />
इकडून तिकडून इव्हने 'त्या' रात्रीचा विषय काढला. दोघांमध्ये सणसणीत जुंपली. अॅडम तिला तो तेव्हा तिथं हजर नसल्याचं पटवून देऊ पाहत होता, पण इव्ह त्यांचं एक ऐकायला तयार नव्हती.<br />
"माझ्यावर एक उपकार करशील! त्या झाडावरचं सफरचंद खा. म्हणजे मीही मोकळी आणि तुही मोकळा. प्लिज माझं एवढंच शेवटचं ऐक. प्लिज."<br />
"मी तर म्हणतो, तूच खायला हवायस सफरचंद. इथे जिवंत राहून प्रत्येक गोष्टीचं स्पष्टीकरण कोण देत बसतंय. जा, खा त्यातला सफरचंद एकदाचा. संपून जाऊ दे सगळं."<br />
"अॅडम प्लिज सफरचंद खा. हे बघ तुला माझी शपथ आहे."<br />
"अरे वा! हि चांगली पद्धत आहे सफरचंद खायला घालण्याची. तुलाही माझी शपथ आहे, प्लिज सफरचंद खा. प्लिज."</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
इव्ह आणि अॅडमचं एकमेकांना सफरचंद खाण्यासाठीचं आवाहन सुरु असतानाच मेनका मार्केटमधून परतली व तिने हे सगळं चोरून ऐकलं.<br />
'विचित्रच आहे ! हि दोघं एकमेकांना एकसारखी सफरचंद खाण्याची विनंती का करताहेत! एवढं काय खास आहे त्या फळांत!'</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
सफरचंद नक्की कुणी खायचा? यावर इव्ह व अॅडममध्ये निर्णय होईना. दोघांपैकी कुणीही सफरचंद खाण्याचं पाप करायला तयार होईना. वाद संपण्याची कुठलीही चिन्हं दिसत नसताना अचानक परसदाराकडून एक सणसणीत किंकाळी ऐकू आली. दोघेही परसदाराकडे धावले.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
ब्रेड-बटरची पिशवी जवळच पडलेली दिसत होती पण कांताबाई मात्र कुठेच दिसेना.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
सफरचंदाच्या झाडाखालील मातीत ज्यूस सणसणीत मिसळून गेला होता.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
इव्ह व अॅडमने एकमेकांकडे आश्चर्याने पाहिले व लागलीच झाडावर चढून त्यांनी बुगॅम्बोऋषींच्या आश्रमातला वायफाय वापरायला सुरुवात केली.</div>
<div style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: #4a4a4a; font-family: "Ek Mukta", Roboto, "Helvetica Neue", Arial, sans-serif; font-size: 17px; padding: 0px 0px 15px;">
* * *</div>
</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-5984373056161648042019-10-31T23:35:00.000-07:002019-11-13T00:52:02.286-08:00अंदाज अपना अपना - एक Lokal किस्सा<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
लोकलमध्ये माझ्या शेजारी एक अल्पशिक्षित गृहस्थ बसलेला होता. मी अल्पशिक्षित का म्हणालो, याचा खुलासा पुढे येईलच. जलद लोकलमध्ये शक्यतो नेटवर्कची समस्या असते. त्या गृहस्थाने मोबाईलवर अमेझॉन ऍप उघडला. सर्चबॉक्समध्ये Many Pars असा सर्च दिला.<br />
<br />
माझा अंदाज - कदाचित हा इसम पर्स (Purse) शोधत असावा. इंग्रजी कच्चं असल्यामुळे स्पेलिंग चुकली असावी.<br />
<br />
नेटवर्क कंपन्यांच्या कृपेने त्याच्या मोबाईलवर ऍमेझॉनचं दुकान उघडलं नाही. त्यानं ते प्रकरण 'पर्स'नली घेतलेलं असावं, कारण लगेच त्याने दुसरा सर्च दिला - Violet. ह्यावेळी स्पेलिंग अगदी करेक्ट किंवा मोबाईलच्या आगाऊपणामुळे ऑटोकरेक्ट.<br />
<br />
माझा अंदाज - याला जांभळ्या रंगाचं काहीतरी हवंय. पण नक्की काय? नुसताच रंग टाकून सर्च दिला. पुन्हा नेटवर्क कंपन्यांनी ढिम्म राहून आपले अंतरंग दाखवले.<br />
<br />
त्याने त्या सर्चबॉक्समध्ये पांढऱ्यावर काळी अक्षरे उमटवून Many Pars असा पुन्हा मघाचाच सर्च दिला.<br />
माझं स्वगत - याला एकच पर्स हवाय ना, मग हा Many पर्स असा सर्च का देतोय? त्याने नुसता पर्स मागितला असता तरी ऍमेझॉनने त्याला ढिगाने पर्स दाखवले असतेच की... अवघडे !!<br />
<br />
मी त्याच्या मोबाईलमध्ये गुंतलेले माझे डोळे दुसरीकडे वळवले.<br />
तोवर तिकडे ऍमेझॉननं दुकान उघडून त्याला असंख्य पर्स दाखवले. बहुतेक सगळ्याच पर्समध्ये नोटा कोंबलेल्या दिसत होत्या.<br />
माझा मघाचा चुकलेला अंदाज - त्याने जो Many Pars असा सर्च दिला होता, तो प्रत्यक्षात Money पर्स असा होता. बरोबर आहे! ज्याला पर्सची अचूक स्पेलिंग लिहता येत नाही तो many हा शब्द तरी कसा बरोबर लिहील. हे मी आधीच ओळखायला हवं होतं.<br />
ऍमेझॉनवाल्यांनी आपल्या ग्राहकाच्या मनातलं अगदी अचूक ओळखलं व त्यांनी त्याला त्याच्या एका चीजवस्तूच्या नाना तऱ्हा दाखवल्या.<br />
<br />
त्या ग्राहक-दुकानदाराच्या नात्याकडे बघ्याच्या भूमिकेतून स्वतःची करमणूक करून घेणाऱ्या माझ्यासारख्या तिऱ्हाईताच्या तर्काला त्या उभयतांनी छेद दिला.<br />
<br />
जाता जाता एवढंच सांगतो, त्या इसमाने Violet म्हणून जो सर्च दिला होता, तो प्रत्यक्षात त्याला Wallet असा द्यायचा होता, हे माझ्या उशिरा लक्षात आले.<br />
<br />
माझा अजून एक अंदाज चुकला होता. खरंच अवघडे !!!<br />
<br />
* * *</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-24741476611567417342016-08-12T01:37:00.000-07:002016-08-12T01:37:12.427-07:00|| आरती श्रीहनीसिंगची ||<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
|| आरती श्रीहनीसिंगची ||<br />
<br />
<br />
जय देव जय देव जय हनीसिंग, हो यो यो हनीसिंग |<br />तुमच्या गाण्याची चढलीया झिंग, जय देव जय देव || धृ. ||<br />
<br />
गळा दाव्याइतुकी जाड चेन |<br />मस्तकी टोपी शोभे इच्चीबेणं |<br />केसांची लावूनी वाट तू छान |<br />गल्लोगल्ली रूढ केली फॅशन || जय देव जय देव || १ ||<br />
<br />
तुमचिया मुखे रॅप जन्मला |<br />बॉलीवुडी मोठा आनंद झाला |<br />वस्त्रे त्यागूनी थिरकती बाला |<br />तयांमध्ये शोभे हनी सावळा || जय देव जय देव || २ ||<br />
<br />
ग्रॅमी आणण्याची भाषा तू केली |<br />मग कशी, कुठे माशी शिंकली ?<br />आम्हां पामरांची कर्णे निमाली |<br />ऐकूनी तुमचिया भजनांत गाली || जय देव जय देव || ३ ||<br />
<br />
आज ब्लु है पानी पानी पानी पानी |<br />और म्हणे दिन है सनी सनी सनी |<br />एकाहूनी एक मंजूळगाणी |<br />यो यो भक्त गाती बा उपासनी || जय देव जय देव || ४ ||<br />
<br />
जय देव जय देव जय हनीसिंग, हो यो यो हनीसिंग |<br />तुमच्या गाण्याची चढलीया झिंग, जय देव जय देव || धृ. ||<br />
<br />
<br />
* * *</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-47672759238774009322015-01-12T06:38:00.001-08:002015-01-12T06:54:06.687-08:00सखे आता हे फार जाहले<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; vertical-align: baseline;">
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;">आज चालणे उन्हात पडले, </span><span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;">तुझ्यामुळे</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;">डोळ्यांपुढे अंधार दाटले, तुझ्यामुळे !</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;"><br /></span></div>
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;">घाम शर्टही भिजवत होते</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;">तुझे इरादे बुलंद होते</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;">मँगोला तीन-चार जाहले, तुझ्यामुळे !</span><br />
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;"><br /></span></div>
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">
"दत्तमंदीर" जनांस पुसले<br />
प्रत्येकाचे तर्क निराळे<br />
आत्याचे तुझ्या घर लांबले, तुझ्यामुळे !<br />
<br /></div>
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">
कडेत माझ्या होती वीणा<br />
बंडू उधळे दाही दिशांना<br />
विंचवाचे बिर्हाड लाजले, तुझ्यामुळे !<br />
<br /></div>
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">
घर दिसले नि आली स्फुर्ती<br />
कुलूप होते, आत्या नव्हती<br />
सखे आता हे फार जाहले, तुझ्यामुळे !<br />
<br /></div>
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">
वर्जनल गीत : <a href="http://www.aathavanitli-gani.com/Song/Aaj_Chandane_Unhat_Hasale" rel="nofollow" style="background: transparent; border: 0px; color: #006699; margin: 0px; outline: 0px; padding: 0px; text-decoration: none; vertical-align: baseline;" title="http://www.aathavanitli-gani.com/Song/Aaj_Chandane_Unhat_Hasale">http://www.aathavanitli-gani.com/Song/Aaj_Chandane_Unhat_Hasale</a><br />
<br /></div>
<div style="background: rgb(255, 255, 255); border: 0px; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 1.5em; margin-bottom: 1.5em; outline: 0px; padding: 0px; text-align: left; vertical-align: baseline;">
* * *</div>
<span style="background-color: white; color: #333333; font-family: CDAC-GISTYogesh, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 21.5999984741211px;"></span></div>
</div>
</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-8980667576685906102014-10-05T21:40:00.003-07:002022-11-09T07:28:53.325-08:00बंडलवाडीचा बाँड - The Man with the Paragon<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
गज्याच्या दुकानातील चोरीचा छडा लावून अर्धं वर्ष होऊन गेलं होतं तरी गोपीकडे एकही केस नव्हती. आपलं तपासकामाचं दुकान बंद करावं लागेल की काय? अशी गोपीला भिती वाटू लागली.<br />
<br />दरम्यानच्या काळात आपल्या घराची आईने हरवलेली चावी हुडकून गोपीने घरचं कार्य केलं होतं तेवढंच.<br />आपल्यातलं बाँडपण गंजून गेलं तर.... या विचाराने गोपी कासावीस झाला होता.<br />
<br />
<div jquery1412569982746="40">
एप्रिल महीन्यातली एक टळटळीत दूपार.<br />आप्पा कांबळे झोकांड्या खात गोपीच्या ओटीवर बसला.<br />"गोपी.... स्वारी....बांड.... कुनीतरी भो**च्यानी माझा चपलांचा नवा जोड चोरला. मायला मला अनवानी चालायला लावणार्याच्या पायाला नारू होईल नारू." तारवटलेल्या डोळ्यांनी गोपीकडे पाहत आप्पा बोलत होता.<br />ओटीच्या एका टोकाला असलेल्या खांबाला टेकून बसलेल्या गोपीच्या बापाला आप्पाचा हेवा वाटत होता. गेले दोन दिवस त्याचा गळा कोरडाठक होता. बापूकडील कुजलेल्या गुळावर प्रक्रिया केलेलं पेय पिण्याच्या इच्छेनं गोपीच्या वडलांच्या हातापायाला कापरं भरलं.<br />'आप्पांच्या पायात जोडा' हाच मुळात मोठा विनोद होता. आप्पांच्या पायात जोडा पाहील्याचं शपथेवर सांगणारा इसम बंडलवाडीत सापडणं मुश्किल.<br />"आप्पा तुम्ही कधी चपला घालायला लागलात?" गोपीला या केसमध्ये अजिबात रस नव्हता.<br />"अरे कुश्यानी बुधवारी तालूक्याच्या बाजारातून आणला होता जोड. काल मारूतीच्या देवळात गेलो तर जोड गायप ! देवा मारूतीराया, नारूचं जमलं नाय तर, बाभळीचा काटा तरी रूतू दे त्या भेन**च्या पायात." आप्पांच्या रागाचा पारा आणि त्यांच्या शरीरातली बापूकडची दारू दोन्ही चढत चालले होते.<br />काल हनुमान जयंती होती. त्यानिमित्ताने मारूतीच्या देवळात अख्खी बंडलवाडी लोटली होती. तिथुनच आप्पांच्या चपलांना पाय फुटले असावेत, असा तर्क काढून गोपीने आप्पांच्या बोलण्यावर विश्वास ठेवण्याचं ठरवलं.<br />सदर जोड्याचा तपास लावला तरी आपल्या हाती दिडकीही मिळणार नाही, हे ठाऊक असूनदेखील गोपीने केवळ आपल्यातला बाँड जिवंत राहावा म्हणून ही केस स्वीकारायचं ठरवलं.<br />"मला सांगा, कशा होत्या चपला?"<br />"प्यारेगॉनच्या होत्या.... निळ्या पट्टेवाल्या."<br />या वर्णनाच्या चपला उभ्या बंडलवाडीत पायापायात आढळतील, हे ज्ञात असलेल्या गोपीने या तपासकामात आपल्या पायीचा जोडा झिजू नये म्हणून आप्पांवर प्रश्नाचा दूसरा चेंडू फेकला.<br />"त्या चपलांवर कसली खूण केली होतीत का?"<br />"म्हंजे निशानी ना?" दारू आप्पांच्या मेंदूला पोचली असावी.<br />"होय. तेच ते. म्हणजे चपलांवर ऑइलपेंटच्या एखाद्या रंगाचा ठिपका असं काही.."<br />"मला शिकवू नको. कळतं मला. मी काय ढोसून नाय आलोय." आप्पांच्या या धमकीने गोपीच्या चेहर्याचा रंग उडाला. ठिपकादेखील उरला नाही.<br />"कोयत्याला तापवून दोन्ही चपलांच्या आंगठ्याजवळ डाग दिले होते." आप्पांनी निशाणी सांगितली.<br />"हे बरं केलंत. तसंही ठिपक्यांपेक्षा 'डाग अच्छे है'." गोपीचा विनोद आप्पांच्या मुलासारखा वाया गेला.</div>
<div jquery1412569982746="40">
<br />आप्पांचे एकमेव चिरंजीव कुशल उर्फ कुशा यांचं म्हात्रे गुर्जींची कन्या वैजंती हिसबरोबर शालेय दिवसांपासून 'गुटर्गु' सुरू आहे. म्हात्रे गुर्जींना अर्थातच हे पसंत नाही. त्यांच्याच शब्दांत सांगायचं तर, 'वैजंतीने एकवेळ गाढवाशी लग्न करावं. 'कुशल'सोबत राहून तिचं कधीच 'मंगल' होणार नाही.'</div>
<div jquery1412569982746="40">
<br />'वैजंती'साठी ते एक 'माला'माल स्थळ शोधत होते.</div>
<div jquery1412569982746="40">
<br /></div>
*<br />
<br />
त्या डागाळलेल्या चपला शोधणं तसं फार काही अवघड नव्हतं. आपल्या डिटेक्टीव्हच्या पोशाखात गोपी बंडलवाडीत हिंडू लागला. रस्त्याने येणार्या-जाणार्यांच्या पायातील चपला निरखू लागला. कधी चपलांवर डाग असायचे पण त्या निळ्या पट्ट्यांच्या नसायच्या, तर कधी निळ्या पट्ट्यांच्या चपलांवर डाग नसायचे.<br />सबंध गावातील चपला एकाच ठिकाणी पाहण्याची संधी तो शोधत होता आणि अशी संधी लवकरच त्याला मिळाली. बबन चोगल्याचा मुलगा हरचन याच्या लग्नाची पत्रिका गोपीच्या घरी आली. लग्नाघरी सर्वांच्या चपला धूळ झाडून जातातच. आप्पांच्या पायातला जोड तिथेच सापडेल.<br />
<br />
लग्नाचा दिवस उजाडला. गोपी हरचनच्या घरी गेला. तिथल्या ओटीवर त्याला हरतर्हेच्या खुणा केलेल्या चपला पाहावयास मिळाल्या. कुणी चपलांत स्क्रु रूतवून ठेवला होता तर कुणी आपल्या नावाचं इनिशियल कोरून ठेवलं होतं.<br />त्यात कुठेही आप्पांच्या चपला दिसत नव्हत्या. तो वैतागला. भिंतीवरून कौलांकडे पळणार्या पालीकडे तो पाहत होता. इतक्यात त्याला वाश्यामध्ये खोचलेल्या आप्पांच्या चपला दिसल्या. पालीला त्याने 'थँक्यु' असे इंग्रजी भाषेत धन्यवाद दिले. त्या चपला पिशवीत भरून तो आप्पांच्या घरी गेला नि त्या त्यांच्या हवाली केल्या. आप्पांनी एक रायवली आंबा देऊन त्याची बोलवण केली.<br />
<br />केस निकालात निघाल्यामुळे गोपी हरचनच्या लग्नाला जायला मोकळा झाला. हरचनला शेजारच्या गावातल्या सरपंचाची पोरगी केली होती.<br />लग्न मोठ्या थाटात पार पडलं.<br />
<br />
*<br />
<br />
लग्नाच्या दुसर्याच दिवशीची गोष्ट.<br />
गोपी परसाकडे निघाला होता. दुरूनच त्याला कुशा नि वैजंती आपल्या घराकडे येताना दिसले.<br />'आता यांचं काय काम असावं आपल्याकडे? काही चोरीला गेलं असेल तर शोधून देईन पण तुमच्या लफड्यात आपण पडणार नाही बुवा.'<br />मागे कधीतरी कुशा थट्टेत म्हणाला होता, "गोपी, वैजंतीने मेरी नींद, मेरा चैन चुराया है. जा शोधून आण."<br />ती दोघं जवळ येताच गोपी भानावर आला. आपल्या हातातील टमरेल त्याने खाली ठेवलं. वैजंतीकडे पाहताच नुसत्या बनियन नि बरमुड्यानिशी उभ्या असलेल्या गोपीला कससंच झालं.<br />"गोपी, थोडा वेळ कळ सोसशील का?" टमरेलाकडे पाहत कुशा बोलला.<br />"बोल. मला घाई नाही." वैजंतीची नजर चुकवत गोपी.<br />"अरे हिच्या पप्पांच्या चपला कुणीतरी लंपास केल्या." वैजंतीने नुसतीच मान हलवली.<br />'पुन्हा चपलांचीच केस. आपलं करीयर चपलांसारखचं माती खात राहणार की काय?' गोपीनं कळ दाबली.<br />"तू शोधून दिल्यास तर मला खूप मदत होईल."<br />कुशाचा हेतू स्वच्छ होता. चोरीला गेलेल्या चपला शोधून दिल्या तर म्हात्रे गुर्जींच्या मनात आपल्याविषयी आपुलकी निर्माण होईल, असं त्याला वाटत होतं.<br />"कुठून चोरीला गेल्या चपला?" यश्टी स्टँडवरील वडापावच्या गाडीवर बटाटेवडे तळणार्या सदानंदच्या पोशाखात असलेल्या गोपीने विचारले.<br />"काल हरचनच्या घरी गेले होते. तिथूनच कुणीतरी ढापल्या."<br />बंडलवाडीत कुणीएक भामटा जन्माला आलाय आणि तोच लोकांच्या चपला चोरून त्यांना वात आणतोय, असा गोपीला संशय आला.<br />"कशा होत्या चपला?"<br />"पॅरेगॉनच्या होत्या... निळ्या पट्टेवाल्या...आणि नवीनच होत्या." वैजंतीला कंठ फुटला.<br />"त्या चपलांच्या अंगठ्याजवळ तापवलेल्या कोयत्याने डाग तर दिले नव्हते?" गोपीने अंधारात दगड भिरकावून दिला.<br />"अय्या ! तुला कसं कळलं?" अंतर्ज्ञानी गोपीचं हेही कौशल्य पाहून वैजंती फार म्हणजे भलतीच खूश झाली. कुशाचा मात्र जळफळाट होत होता.<br />गोपीच्या पोटात जोरात कळ येऊन गेली. 'त्या चपला आपणच उचलल्या' हे सांगण्याचं धाडस गोपीला होईना.<br />"त्या चपला कुश्याच्या बाबांकडे आहेत." बस्स ! एवढचं बोलून गोपीने टमरेल उचललं नि तो किंदल नदीकडे पळत सुटला.<br />
<br />
*<br />
<br />
म्हात्रे गुर्जींच्या चपला त्यांना परत मिळाल्या. आप्पांच्या त्या कधी नव्हत्याच म्हणा. परंतू या चप्पल प्रकरणामुळे म्हात्रे गुर्जींच्या कुशावरील रागात उलट भरच पडली. पाहुण्यांच्या चपलेने विंचू मारावा म्हणतात, गुर्जींनी आपल्याच चपलेनं कुश्याच्या पिरतीचा विंचू चेचला.<br />
<br />
हल्ली कुशादेखील पायात जोडे घालत नाही म्हणतात.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgntlUJjp8pSd0nkBoS08GIrd6586KCP0sR0A_WGIl_q3q9cbp5XvPyyrbBy76t4gGWbEK2EBONXBclmcex57XrRd7GuZCwpqmUa5a70oYMYLipfiWg8xALq3GUVrpZ-vlQe4scoMxnS1oO/s1600/chappal.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" closure_lm_505577="null" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgntlUJjp8pSd0nkBoS08GIrd6586KCP0sR0A_WGIl_q3q9cbp5XvPyyrbBy76t4gGWbEK2EBONXBclmcex57XrRd7GuZCwpqmUa5a70oYMYLipfiWg8xALq3GUVrpZ-vlQe4scoMxnS1oO/s1600/chappal.jpg" fua="true" /></a></div>
<br />
<br />
***</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-8413691201389759972014-08-01T07:36:00.001-07:002014-08-01T07:36:48.581-07:00वो कौन था ?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 class="with-tabs" style="text-align: left;">
</h2>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;">एकविसाव्या शतकाच्या उत्तरार्धातील एक संध्याकाळ...</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><br />ऑफिसातून
घरी आलो नि सोफ्यावर बसून पायातील मोजे काढत असतानाच आपल्या पिठानं
माखलेल्या हातात पाण्याचा पेला घेऊन आलेल्या सौ.ला पाहताच मी बुचकळ्यात
पडलो.<br />तसं तर काही हवं असेल तेव्हाच सौ.ला सोयिस्करपणे पत्निधर्म आठवतो.
नाहीतर एरवी ती 'जगातील नवरे स्वत:ची कामे स्वत: कसे करतात', हे मला
ऐकवण्यात धन्यता मानते.<br />"अगं हातातलं काम टाकून माझ्यासाठी पाणी
आणण्याचा त्रास कशाला उगी करून घ्यायचा?" पेल्यातील पाणी पिऊन होताच जरा
हुशारी आल्यावर मी सौ.ला विचारले.<br />"यात कसला आलाय त्रास!" असं म्हणून सोफ्यामागे उभी राहत सौ. नं आपले पिठातले हात माझ्या गळ्यात टाकले.<br />"आणि खरोखरच तुम्हांला माझी कीव वगैरे येत असेल ना, तर घरी रोबो आणा एखादा", अखेर सौ. मूळ मुद्द्यावर आली.<br />पोळ्या सोडून ती माझे पैसे लाटण्याचा प्रयत्न करत होती. हा म्हणजे 'सोफ्यामागून आली आणि तिखट झाली' अशातला प्रकार झाला.<br />"मी असताना आणखी वेगळ्या रोबोची काय गरज आहे?" मी थट्टेच्या मूडमध्ये होतो.<br />"अहो,
हल्ली रोबो किती आवश्यक आहे, माहितीय तुम्हांला? परवा SHE टिव्हीवरच्या
'अब तेरे बिन जी लेंगे हम' या मालिकेतली नायिका करवा चौथचा उपवास करते.
तिचा पती काही कामानिमित्त न्यूयॉर्कला गेलेला असतो आणि करवा चौथच्याच
संध्याकाळी तो घरी परतणार असतो. पतीला चाळणीतून पाहिल्याशिवाय उपवास सुटणार
नाही असा रिवाज आहे. झालं.. ती नायिका आपली पतीच्या वाटेकडे डोळे लावून
बसते. हे पाहून तिच्या दोन कजाग जावा आपापसांत कुजबुजतात. एक जाऊ दुसरीला
म्हणते, "आज जर हिचा पती आला नाही तर हिचाच चौथा करवा लागेल.. आयमीन करावा
लागेल." आणि अचानक नायिकेच्या मोबाईलची रिंग वाजते. फोनवर तिचा पती तिला
सांगतो की, आज तो येऊ शकणार नाही. मग ती काय करत्ये माहितीय?" कुठलीही
गोष्ट सांगताना ऐकणार्याला मध्येच एखादा प्रश्न विचारण्याची सौ.ला वाईट
खोड आहे.<br />"फोन कट केला असेल." मी असं म्हटल्यावर सौ. नं माझ्या मालिकेबाबतच्या अज्ञानावर नाक मुरडलं.<br />"नाही." सौ.<br />"आमच्यात फोनवर बोलून झाल्यावर फोन कटच करतात." मी.<br />"हॅलोsssssss.. सेम हिअर" मिसेस भल्लांच्या सोबतीनं सौ.ने चारदोन इंग्रजी शब्द माझ्या तोंडावर मारण्यासाठी शिकून घेतले होते.<br />"पण मी तुम्हांला उगीच इतकं तपशिलात सांगत नाहीये. तर तिनं नवर्यासारख्याच दिसणार्या रोबोला चाळणीतून पाहून उपास सोडला."<br />रोबोखरेदीचं पिल्लू सौ.च्या मनात कुठून शिरलं, तो रस्ता सापडला होता.<br />मला त्या मालिका-लेखकाच्या कल्पनेची मोठी गंमत वाटली.<br />"अगं, पण आपल्यात कुठे ते करवा चौथबीथ असतंय?"<br />"मी
फक्त उदाहरण दिलं. मिसेस भल्लांनीपण कालच नवा रोबो विकत आणला. आणि आजच
त्यांनी त्याच्याकडून चक्क पराठे करून घेतले." सौ. आपली मागणी रेटून धरत
होती.<br />मी रोबोखरेदी करायचं ठरवलं. तसंही सौ.च्या हातचं जेवून गेली कित्येक वर्षे मी चवीशी समझोता करीत होतो.</span></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: small;"><br /></span><span style="font-size: small;">*</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">दुसर्या दिवशी आम्ही रोबो मिळणार्या दुकानात गेलो. दुकानात
प्रचंड गर्दी होती. तरीही एका सेल्समननं आम्हां नव्या गिर्हाईकांना गाठलं.<br />"या, या,या, यातील आपल्या आवडीचा कुठलाही रोबो निवडा आणि आपलं जीवन आरामदायी बनवा." सेल्समननं यांत्रिक पद्धतीनं स्वागत केलं.<br />आतापर्यंत कित्येक ग्राहकांपुढे त्यानं ही टेप वाजवली असावी.<br />"आम्हांला एखादा चांगला, मजबूत आणि टिकाऊ रोबो दाखवा." हे वाक्य अर्थात सौ.शिवाय कुणाला सुचणं शक्यच नव्हतं.<br />मग त्या सेल्समननं आमचा मोर्चा ओळीने उभ्या केलेल्या रोबोंकडे नेला.<br />"हे
सगळे एकविसाव्या शतकाच्या पूर्वार्धातले बॉलीवुडच्या हिरोंच्या नावांचे
रोबो आहेत. हा पहा. हा सनी रोबो. हा रिक्शेपासून ट्रकपर्यंत काहीही लीलया
उचलू शकतो. याच्या नुसत्या हाताचं वजन ढाई किलो आहे. गंमत म्हणजे गेल्याच
आठवड्यात यानं जमिनीतून एक हॅन्डपम्प उखडून काढला." सेल्समननं असं सांगताच
इतका वेळ त्या रोबोला जवळून निरखणारी सौ. चार पावले मागे आली.<br />"तुम्हांला काही उपयोगाचा नाही हा रोबो. बांधकाम व्यवसायात याचा वापर जास्त होतो."<br />नंतर सेल्समननं आणखी बर्याच हिरोंच्या नावांचे रोबो दाखवून त्यांची उपयुक्तता सांगितली.<br />तेवढ्यात सौ.चं लक्ष या तमाम रोबोंपासून दूर उभ्या असलेल्या एका तिसर्याच रोबोकडे गेलं.<br />"हा रोबो काय काय कामं करतो?" सौ. साड्यांच्या दुकानात आल्यासारखी वागत होती.<br />"हा रोबो सगळं काही करतो. जगातली कुठलीही गोष्ट याच्यासाठी अशक्य नाही. म्हणूनच हा इथला सर्वांत महागडा रोबो आहे."<br />"नाव काय याचं?" माझी उत्सुकता टिपेला की कुठे म्हणतात ना तिथे पोचली होती.<br />"रजनीकांत."<br />कवायतीत पीछे मुड म्हटल्यावर जशी गिरकी मारतात तशी आम्ही 'दक्षिणेकडून' उत्तरेकडे गिरकी मारली.<br />"एखादा घरगुती कामं करणारा रोबो दाखवा." आमचा पतंग अखेर जमिनीवर आला.<br />एखाद्या
महागड्या कपड्यांच्या दुकानात जाऊन बरमुडा मागितल्यावर तिथला दुकानदार
ज्या नजरेनं आपल्याकडे पाहील, तशाच नजरेनं इथल्या सेल्समननं माझ्याकडे
पाहिलं.<br />"हो. आणि दिवाळीपण तोंडावर आलीय. मला दिवाळीचा फराळ करायला बरीच मदत होईल." सौ.ला आनंदाच्या 'बोनस' उकळ्या फुटत होत्या.<br />सेल्समन आम्हांला एका कोपर्यात अदबीनं उभ्या असलेल्या रोबोकडे घेऊन गेला.<br />"हा
रोबो घरगुती कामं करतो. हा ऐनवेळी कामवाल्या बाईसारख्या दांड्या मारत
नाही. कारण मरण पावायला याचे कुणी नातेवाईकच नसतात. हा रोबो न थकता अगदी
मनापासून कामं करतो. कामवाल्या बाईसारखी कामं 'उरकत' नाही. आणि महत्त्वाची
गोष्ट म्हणजे याला तुम्ही साहेबांसोबत घरात एकटं सोडून बाहेर कुठेही
निर्धास्त जाऊ शकता." असं म्हणून सेल्समन आडवातिडवा हसला.<br />सौ.नं माझ्याकडे एक संशयग्रस्त कटाक्ष टाकला.<br />इंटरनेटवरच्या टुकार पीजेवर पोसलेला सेल्समन विनोदाच्या चांगल्या जागा घेत होता, याचं मला अपार दु:ख होत होतं.<br />"तसं
तर हा कसलीही कुरकुर न करता बिगरघरगुती कामंही करतो. उदा. पूर्वी लोक आपली
पाठ खाजवण्यासाठी कंगवा वापरायचे, आता रोबो वापरतात. डोकं दुखत असेल तर
डोक्याला बाम लावून देणं, पाय चेपून देणं वगैरे वगैरे... " सेल्समन आपलं
कसब पणाला लावत होता.<br />"अय्या ! खरं की काय? अजबच आहे." सौ.ला या गोष्टीचं मोठं अप्रूप वाटत होतं.<br />"मी तुम्हांला हा रोबो ऑपरेट कसा करायचा या संबंधीची माहिती देतोय. याच्या काखेत एक चिप बसवलेली आहे."<br />"काखेत?" माझा आणि सौ.चा कोरस.<br />"तरी बरंय. जुन्या रोबोंमध्ये ही जागा कुठे होती, हे विचारू नका."<br />"अहो, मग सरळ म्हणा की गप'चीप' बसा म्हणून." मी एक चीप कोटी करून घेतली.<br />"ही
चिप काढून तीत कॉम्प्यूटरमधून दिवसभराच्या कामांची लिस्ट अपलोड करायची. मग
तिला तिच्या जागी बसवायची आणि निश्चिंत व्हायचं. तुम्हांला अगदी कोथिंबीर
निवडायचीही तकलिफ नाही."<br />"अगं बाई..! आणि याच्या जेवणाचं काय?" सौ. नं आपल्या अज्ञानाची झाकली मूठ उघडली.<br />सेल्समन सौ.च्या जिज्ञासेची खिल्ली उडवीत होता.<br />"याचं जेवण म्हणजे वीज. किमान तीन तासांपर्यंत याला चार्ज करा."<br />"त्याचं काये, माझ्या बायकोला विज्ञानात गती नाही", मी सेल्समनच्या कानाशी लागलो.<br />"माझ्या बायकोला तर असं वाटतयं की आपण अजून अश्मयुगात जगतोय." माझं दु:ख ऐकून आपसूक सेल्समनच्या दु:खाला वाचा फुटली.<br />"असं का वाटतंय तुम्हांला?"<br />"ताटात रोज अर्ध्याकच्च्या भाज्या मिळाल्यावर आणि काय बोलणार?" असं म्हणून त्यानं एक दीर्घ उसासा सोडला.<br />"म्हणजे तुमच्या घरी अजून आगीचा शोध लागायचाय!" मी एकाचवेळी त्याच्याबद्दल सहानुभूती आणि त्याच्या विनोदावर कडी करून दाखवली.<br />"आम्हांला हाच रोबो हवाय." सौ.<br />"सध्या
आमच्याकडे हा रोबो उपलब्ध नाहीये. तीनचार दिवसांत आम्ही आपल्या घरी रोबोची
डिलीवरी करू. तुम्ही त्या काऊंटरवर अॅडव्हान्स भरा आणि आपला पत्ता
नोंदवा", सेल्समन एका काऊंटरकडे बोट दाखवत म्हणाला.<br />"काय हो? एखाद्या
माणसाला विशेषत: बाईमाणसाला रोबोत कन्व्हर्ट करण्याचा कारखाना नाहीए का हो
कुठे?" अॅडव्हान्स भरून झाल्यावर काऊंटर सोडता सोडता मी त्या काऊंटरवरल्या
माणसाला विचारले.<br />बॅटरी संपलेल्या रोबोसारखा खिळून तो माझ्याकडे एकटक पहातच राहिला.</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">*</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">रोबो
बूक केल्याच्या दुसर्याच दिवशी सकाळी दारावरची बेल वाजली. दार उघडलं
तेव्हा दारात एक कुरीयर बॉय माझ्या नावाचं भलंमोठं पार्सल घेऊन उभा होता.<br />"काये?"<br />"आपण रोबो ऑर्डर केला होतात ना. तोच घेऊन आलोय."<br />"पण तो तर तीनचार दिवसांनंतर मिळणार होता."<br />"त्याचं
काये साहेब, आत्ता ज्या घरी मी या रोबोची डिलीवरी द्यायला गेलो होतो ना,
त्यांना म्हाडाच्या सोडतीत चंद्रावर एक फ्लॅट लागलाय. ते म्हणाले की, ते
आता तिकडेच नवा रोबो घेतील. म्हणून हा रोबो आम्ही तुमच्याकडे वळवला. आता
तुमची हरकत असेल तर...."<br />रोबोची उर्वरित देय रक्कम चुकवून ते पार्सल मी
ताब्यात घेतले. सौ.च्या साक्षीनं ते पार्सल उघडलं. आत रोबो होता... पण हा
दिसायला आम्ही बूक केलेल्या रोबोसारखा नव्हता. डिस्कवरी वा नॅशनल
जिओग्राफीक चॅनेलवरदेखील कधी पाहायला मिळाला नसेल, अशा विचित्र
प्राण्यासारखा तो दिसत होता. तो आपल्या मोठ्ठाल्या चमकदार डोळ्यांनी आम्हां
उभयतांकडे आळीपाळीनं पाहत होता.</span><br />
<span style="font-size: small;">भात्याच्या पेटीवरील पांढरी एक दाबल्यावर जे स्वर ऐकू येतील, त्या स्वरात तो काहीतरी अगम्य पुटपुटला.<br />"कुठली भाषा बोलतोय हा?" सौ. नं भारावलेल्या स्वरात विचारलं.<br />"मला काय माहीत? खाली सबटायटल्सपण नाहीयेत." माझा विनोद सौ.ला बंपर गेला असावा.<br />सौ.नं त्याची हळदकुंकू लावून पूजा केली. त्यानंही शरीराची हालचाल न करता ती गोड मानून घेतली.<br />"काढा याची चिप आणि जुंपा याला कामाला." सौ.ला धीर धरवत नव्हता.<br />मिसेस भल्लांसारखं नुसतं सोफ्यावर बसून चहाचे घोट घेत टिव्हीवरल्या रटाळ मालिका पाहत बसण्याची सौ.ला घाई झाली होती.<br />मी
त्या रोबोचा उजवा हात वर करून त्याच्या काखेत आपल्या बोटांनी चिप शोधू
लागलो. चिप काही सापडली नाही, पण त्या चिपची शोधमोहीम सुरू असताना त्या
रोबोनं अचानक माझ्या कानशिलात लगावून माझ्याविरूद्ध युद्धमोहीम उघडल्याचे
स्पष्ट संकेत दिले.</span><br />
<span style="font-size: small;">हा प्रहार इतका तीव्र होता की, सौ. माझ्याशी काय
बोलू पाहत होती हे मला काही क्षण ऐकूच येईना. गावातील कुठल्याही समारंभात
भर कार्यक्रमाच्यावेळी व्यासपीठावरील माईक जी एक विशिष्ट शीळ आळवतो, तशीच
शीळ माझ्या कानात अखंड घुमत राहिली होती.<br />"याच्या संवेदनांच्या प्रातांत
आनंदीआनंद आहे. अरे, काखेत बोट लावल्यावर एखाद्याला गुदगुल्या होतील. याला
वेदना होतात!" माझ्या गालानं रंग आणि आकार बदलायला सुरुवात केली होती.<br />तो रोबो पुन्हा आपल्या अगम्य मातृभाषेत काहीतरी बडबडला.<br />"मला
वाटतं ती चिप याच्या डाव्या काखेत असेल. कदाचित हा तेच सांगण्याचा प्रयत्न
करीत असावा." आपण काढलेल्या निष्कर्षावर सौ. खूश दिसत होती.<br />"अस्सं ! मग तूच काढ ती चिप." माझ्या सहनशक्तीचा आजच्या दिवसाचा कोटा संपला, हे सौ.नं ताडलं असावं. ती गप्प बसली.</span><br />
<span style="font-size: small;">घरी
रोबो आला तरी सौ.ची नित्याची घरगुती कामं कमी झाली नव्हती. त्या रोबोचा
कुठल्याही कामासाठी कसलाच उपयोग तर होत नव्हताच, उलट उपद्रवच जास्त होत
होता. म्हणजे त्याला एखादं काम सांगितलं तर तो आपल्या अगम्य मातृभाषेत
काहीतरी बडबडायचा आणि त्याच्या या स्वभावाला वैतागून आपण त्याच्यावर खेकसलो
वा अंगावर धावून गेलो तर आपल्या गालावर चपराक ठरलेली.</span><br />
<span style="font-size: small;">अशाच
आणीबाणीच्या दिवसांत सौ.च्या बंधूंचं आमच्या घरी आगमन झालं. हे स्वत:स
समाजसुधारक म्हणवतात. त्यांनी कधी एखादं लोकहिताचं काम केल्याचं माझ्यातरी
ऐकण्यात आलेलं नाही. वास्तविक रोज संध्याकाळी आपल्या मद्यपी मित्रांसमवेत
फुकटची दारू ढोसणे, हा त्यांचा दिनक्रम. याच कारणास्तव मी खाजगीत यांचा
उल्लेख 'समाजसुधारक' असा करण्याऐवजी 'समाजसुधाकर' असा करतो.</span><br />
<span style="font-size: small;">हे बंधू आमच्या घरी आले की आपल्या घरी लवकर जाण्याचं नाव घेत नाहीत आणि म्हणूनच मला हा मनुष्य अजिबात आवडत नाही.<br />"भाऊराव,
मी ऑफीसला जातोय. एक गोष्ट आपल्या लक्षात असू द्या, चुकूनदेखील त्या
रोबोच्या काखेत गुदगुल्या करू नका." सौ.च्या बंधूंना धोक्याची सूचना देऊन
मी ऑफीसला रवाना झालो.<br />मुळात या सूचनेमागील माझा हेतू दुष्ट होता.<br />माणसाला
एखादी गोष्ट करू नको म्हणून सांगितली, तर ती गोष्ट तो हमखास करून पाहतोच,
ही मानवी प्रवृत्ती आहे आणि याच प्रवृत्तीचा मी फायदा घेतला.<br />'आता हा प्राणी काही आपल्या घरात अधिक काळ टिकत नाही' या एकमेव आनंदात माझा ऑफिसातील सबंध दिवस मोठ्या मजेत गेला.</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">सायंकाळी जेव्हा घरी परतलो तेव्हा माझा कट यशस्वी झाल्याची खूण बंधूंच्या नाकावर बँडेडरूपानं दृष्टीस पडली.<br />सगळं
माहीत असूनही 'हे कसं काय झालं?' वगैरे विचारायचं म्हणून मी विचारलं. बंधू
त्यांच्यासाठी दुर्दैवी ठरलेल्या त्या घटनेचा वृत्तांत सांगत असतानाच
अचानक माझा मोबाईल वाजला. फोन रोबो विकणार्या दुकानातून आला होता. आम्ही
ऑर्डर केलेला रोबो आम्हांला आणखी आठ दिवसांनंतर मिळणार होता आणि आमच्या
गैरसोयीबद्दल त्यांनी दिलगिरीबिलगिरी व्यक्त केली होती. पण सध्या आमच्या
घरी जो रोबो होता त्याबद्दल त्यांनी चकार शब्दही कसा काढला नाही, या
प्रश्नानं मला भंडावून सोडलं. 'जाऊ दे, नवा रोबो घेऊन येतील तेव्हा हा रोबो
परत करू', अशी मी मनाची समजूत काढली.</span><br />
<span style="font-size: small;">मालिकांचं वादळ शमलं तेव्हा
सौ.कडून रिमोट माझ्या हाती आला. मी कुठलंतरी न्यूज चॅनल लावलं. त्यावरील एक
बातमी पाहून आम्हा तिघांना धक्काच बसला.</span><br />
<span style="font-size: small;">ती धक्कादायक बातमी होती... </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">'शहरात एलियन्सचा सुळसुळाट'</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">गेले तीनचार दिवस आमच्या घरात रोबो म्हणून वावरणार्या एलियनकडे आम्ही तिघांनी जरा घाबरतच पाहिले.</span><br />
<span style="font-size: small;">तो पुन्हा आपला अगम्य मातृभाषेत काहीतरी पुटपुटला.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgruoMQaoQa9iDQLWvKmTIFBjFwlFhyphenhyphenJXSzpVSUcvkT4EMyA03OM-lFaPKZRrEWAEcWWVBm8pSNxcUrh5stP8JHU-wS6ae35tmlxWTNgMl09GP0N7jZjmOuXscgBI84euNqs6qpM3B9Vw0_/s1600/robot.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgruoMQaoQa9iDQLWvKmTIFBjFwlFhyphenhyphenJXSzpVSUcvkT4EMyA03OM-lFaPKZRrEWAEcWWVBm8pSNxcUrh5stP8JHU-wS6ae35tmlxWTNgMl09GP0N7jZjmOuXscgBI84euNqs6qpM3B9Vw0_/s1600/robot.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: small;">* * *</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">मायबोलीच्या हितगुज दिवाळी अंक २०१३ मध्ये पुर्वप्रकाशित </span></div>
</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-32145539299834799802014-06-12T06:13:00.004-07:002014-06-12T06:13:55.192-07:00मळलेले गाउन माझे..! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
मळलेले गाउन माझे साबणाने तू धुवावे<br />मोकळ्या गच्चीत नेऊनी तयाला वाळवावे<br />
<br />
<div jquery1402578674574="41">
जाऊनी पुढल्या सुट्टीत खरेदी इतकी करू की,<br />राजसा, घेऊनी पिशव्या माझिया मागे फिरावे</div>
<div jquery1402578674574="41">
<br /></div>
<div jquery1402578674574="43">
लाडक्या मालिका माझ्या, पाहू दे मजला सुखाने<br />यायला घरी तुजला ऑफीसातूनी लेट व्हावे</div>
<div jquery1402578674574="43">
<br /></div>
<div jquery1402578674574="44">
रे ! तुला भल्या पहाटे गजराने जाग यावी<br />तू मला चहा करावा अन् पाणी तापवावे</div>
<div jquery1402578674574="44">
<br /></div>
<div jquery1402578674574="47">
* * *</div>
<div jquery1402578674574="47">
<br />मुळ गीत : <a href="http://www.aathavanitli-gani.com/Song/Malmali_Tarunya_Majhe" rel="nofollow">मल्मली तारूण्य माझे..</a></div>
</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-23724015176348182462013-12-20T05:44:00.001-08:002013-12-22T20:32:18.757-08:00बंडलवाडीचा बाँड - केस नं. २<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div jquery1387546820403="40">
गज्या म्हात्र्याच्या दुकानात चोरी झाल्याची खबर बंडलवाडीत वणव्यासारखी पसरली. चंदन आळीतल्या डागेवर गज्या म्हात्र्याचं किराणा मालाचं दुकान आहे. गावातील इतर दुकानांत न मिळणारी कुठलीही वस्तू गज्याच्या दुकानात हमखास मिळते. आणि धंद्याचं म्हणाल तर, एकेकाळच्या गज्याची कबड्डी वा क्रिकेटच्या भव्य स्पर्धा अथवा इतर कुठल्याही सटरफटर उत्सवाच्या निमंत्रणपत्रिकांत 'गज्याशेट' अशी प्रगती झाली होती.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
गुणा धुमाळाची अख्खी बैलगाडी आरामात शिरली असती, इतकं मोठ्ठं भगदाड दुकानाच्या मागच्या भिंतीला पाडलं गेलं होतं. </div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div class="separator" jquery1387546820403="40" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhorXUdr4P8ovlOpgxmPnqzNz9gOSOyU-KveSDw6i3lEqhOnJFOGqEldic1TN3EZjgiB8tA3LyNy3BQYb-9dAypPVlBYVQHX8ChnsZwgtiXU6KSx-gTYfOqde4Yj-BGnYzA7BOqBBIZFw0p/s1600/wall.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" closure_lm_298680="null" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhorXUdr4P8ovlOpgxmPnqzNz9gOSOyU-KveSDw6i3lEqhOnJFOGqEldic1TN3EZjgiB8tA3LyNy3BQYb-9dAypPVlBYVQHX8ChnsZwgtiXU6KSx-gTYfOqde4Yj-BGnYzA7BOqBBIZFw0p/s1600/wall.jpg" gua="true" /></a></div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
बघ्यांची मारे गर्दी जमली होती. उभ्या बंडलवाडीने चोरीचा असला प्रकार याची देही याची डोळा कधी पाहीला नव्हता. मेमन, पटेल, चोगले, भाऊ, नवीन दुकानवाला (याने दोन महिन्यांपुर्वीच नवीन दुकान टाकलं (?) होतं.) असे बंडलवाडीतले सगळे दुकानवाले घटनास्थळी उगीचच चेहरा ताणून उभे होते. 'हे कारस्थान या दुकानदारांपैकीच कुणा एकाने करवून घेतलं असावं', अशी कुजबूज बघ्यांमध्ये चालली होती.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
गज्याशेटनी ही केस गोपीला दिली नव्हती. त्याने तालुक्याच्या पोलीस ठाण्यात चोरीची तक्रार केली होती. दोन हवालदार दुकानाचं निरीक्षण करून काही नोंदी करून घेत होते. सुक्या खजराची अर्ध्या-अर्ध्या किलोची दोन पाकीटं आणि तोंडात टाकायला मुठ-मुठभर भाजके शेंगदाणे घेऊन त्यांनी फटफटीची किक मारली आणि ते डांबरी सडकेला लागले.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
हवालदार निघून गेल्यावर गज्याशेटनी पांड्या सुताराला बोलावून भिंत बांधून घेतली. पांड्या सुतार गवंडी कामंदेखील करायचा.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
*</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
आमदार सायबांसोबत मुंबईला गेलेले सरपंच संध्याकाळी घरी परतले तेव्हा त्यांना चोरीचं म्याटर समजलं. त्यांनी गोपीला सोबत घेवून लागलीच गज्याशेटचं घर गाठलं. ते दोघे गज्याशेटच्या घरी पोचले तेव्हा गज्याशेट दिवाबत्ती करून देवापुढे हात आणि डोळे मिटून काहीतरी पुटपुटत होते. बहुधा ते चोर लवकर सापडावा यासाठी प्रार्थना करीत असावेत.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40" jquery1387549476858="41">
"आपल्याकडं गोपीसारखा डिटेक्टिव असताना तुमी पोलीसांत तक्रार केलीतच कशी ! याचचं मला नवल वाटतयं." सरपंचाना गोपीमधल्या डिटेक्टीववर विश्वास असावा.<br />
"माझी म्हईस कीव्वा कोंबडी चोरीला गेलेली नाय सरपंच." गज्याशेटनी सरपंचाच्या विश्वासाचं पानिपत केलं.<br />
"म्हंजे?" सरपंच पेडगावला जायचं नाटक करीत होते.<br />
"अहो गोपी म्हंजे गळ टाकून माशे पकडणार्यांतला आनी पोलीस म्हंजे जाळे टाकून. काय समजलात?" गज्याशेटनी सरळसरळ गोपीच्या तपास क्षमतेवरचं प्रश्नचिन्ह उभं केलं.<br />
आपल्याला चोर सापडला असता की नसता ही लांबची गोष्ट होती पण आयत्यावेळी गज्याशेटना आपल्यासाठी एखादी चांगली उपमा सापडली नाही म्हणून गोपी अस्वस्थ झाला.<br />
त्यानं खुर्चीतल्या खुर्चीत चुळबुळ केली.<br />
"पन मी काय म्हंतयं त्यालापन करू दे की तपास. तुमाला काय चोर सापडल्याशी कारन." सरपंच गोपीच्या शिफारशीची पराकाष्ठा की काय म्हणतात? ती करत होते.<br />
"ठिकाय. करू दे त्याला तपास." गज्याशेटनी हिरवा सिग्नल दाखवला.<br />
"मला सांगा दुकानातून नेमकं काय काय चोरीला गेलं?" डायरी नि पेन काढून गोपी तपासासाठी सज्ज झाला.<br />
"गल्ल्यातली रोकड सोडून चोरानी बाकी कशालाच हात लावला नाई." हे बोलताना एकक्षण गज्याशेटचा 'गळ्ळा' भरून आला.<br />
"पन गल्ल्यात दिड लाख रूपये ठेवतं का कुनी?" मोका मिळताच सरपंचांनी चोरीच्या मामल्यातली आपली दिड लाखाची मुठ उघडली.<br />
"तुमाला कुनी सांगितलं, गल्ल्यात दिड लाख होते म्हनून?"<br />
"आनंता भायदे गावात बोंबा मारीत सुटलाय." सरपंचांनी आपल्या बायकोचा खोटेपणा अनंता भायद्याच्या नावावर खपवला.<br />
"त्याचं काय आयकायचं? थापाड्या तो ! खरं सांगायचं म्हंजे गल्ल्यात पाचेक हजाराच्या नोटा आनि सत्तर-अॅन्शी रूपायांची चिल्लर होती." सरपंचाच्या मते गज्याशेटनी चोरीच्या फुग्यातली हवाच काढून टाकली.<br />
"हल्ली पयल्यासारखा धंदा होत नाय." असं म्हणून गज्याशेटनी एक दीर्घ सुस्कारा सोडला.<br />
त्यांचं नाक इतकं मोठं होतं की, त्यांनी जर तसाच दीर्घ श्वास आत घेतला तर आपण अलगद जावून त्यांच्या नाकात शिरू की काय? याची गोपीला धास्ती वाटू लागली.<br />
तसंही 'गज्याशेट वजनात मारतो' म्हणून लोकांनी नवीन दुकानवाल्याच्या दुकानात खरेदी करायला सुरूवात केली होती.<br />
"तुम्हांला नोटांचे नंबर लक्षात आहेत का?" गोपी.<br />
"आता माझ्या दुकानात चोरी होनाराय हे म्हायती असतं तर लिवूनच ठेवले असते." आपल्या दोन्ही भुवया एकमेकींना जुळवीत गज्याशेट बोलले.<br />
"मग तुम्ही त्या नोटांवर कसला सुगंधी स्प्रे मारला होतात काय?"<br />
"आता त्याने काय होनार होतं?"<br />
"रोटकरांच्या म्हशीची केस विसरलात काय गज्याशेट?" गोपीने हसत हसत स्वत:चीच तारीफ केली.<br />
"नाय. तसले फवारे-बिवारे काय मारले नाईत. पन रोज सकाळ-संध्याकाळ न चुकता गल्ल्यातना उदबत्ती फिरवतो." फवार्यातला 'फ' उच्चारताना वाटीभर थुंकी उडविणारे गज्याशेट आपल्याला धूप घालत नाहीत असं गोपीला वाटलं.<br />
"तुम्ही दुकानात सीसीटिव्ही कॅमेरा तरी बसवून घेतला होतात काय?" आपल्या बोटांत पेन फिरवत गोपीने विचारले.<br />
"शीशीटीवी क्यामेरा?" नथूराम गुरवाच्या परसातल्या वडावरच्या जखीणीचं नाव ऐकल्यासारखे गज्याशेट चमकले एकदम.<br />
"अहो ज्यात दिवसभराचं शुटींग रेकॉर्डींग होतंय त्याला म्हंतात सीसीटिवी क्यामेरा." नुकत्याच मुंबईहून परतलेल्या सरपंचाना याबाबतीत गप्प बसणं शक्यच नव्हतं.<br />
"माझं किराणा मालाचं दुकान हाय. सराफाचं नाय." गज्याशेट तोलून-मापून उत्तरं देत होते.<br />
"मला तुमच्या दुकानाचं निरीक्षण करावं लागेल." प्रश्नोत्तरांचा तास संपवत गोपी बोलला.<br />
"ठिकाय." असं म्हणून गज्याशेटनी मघासच्यासारखा दीर्घ सुस्कारा सोडला.<br />
"उद्या सकाळी ये दुकानात."</div>
<div jquery1387546820403="40" jquery1387549476858="41">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
*</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
अंगावर नेहमीचा काळा जॅकेट आणि डोक्यावर त्याच रंगाची फेल्टहॅट चढवून गोपी गज्याशेटच्या दुकानात पोचला. त्याने दुकानाचं नीट निरीक्षण केलं. सोबत आणलेल्या कॅमेर्याने काही फोटोदेखील घेतले. गज्याशेटकडून चोरीच्या आधी दुकानात सामान भरल्याची पावती घेऊन तो निघून गेला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
सुके खजूर अजून संपले नसावेत. पंचनामा करून गेलेल्या दिवसानंतर त्या दोन हवालदारांनी बंडलवाडीत एकही खेप टाकली नाही.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
नेहमीप्रमाणे संध्याकाळी परश्या भायद्याच्या कंपौंडातल्या आंब्याखाली गोपी मालतीला भेटायला लगबगीने निघाला होता. गोपीला थोडा जरी उशीर झाला तर मालतीच्याच भाषेत सांगायचं म्हंजे तिचा मुड 'हाफ' होत असे.</div>
<div jquery1387546820403="40">
"बांडा, चोर सापडला काय रे?" तोंडात तुंबलेल्या गुटख्याची जेवढी लांब टाकता येतील तेवढी लांब पिचकारी टाकत काश्या म्होयत्याने गोपीला विचारले.</div>
<div jquery1387546820403="40">
यश्टीस्टँडवर सदानंद कांबळ्याची वडापावची गाडी आहे. त्या गाडीजवळील सिमेंटच्या बाकावर जना घाग, काश्या मोहीते, बाबू मिसाळ आणि बाबज्या ही चौकडी बसली होती.</div>
<div jquery1387546820403="40">
"अरे इतक्या सहजा सहजी सापडायला चोर म्हंजे काय रोटकराचं ढोर हाय होय !" असं म्हणून बाबज्याने आणखी एक गुटख्याची पुडी तोंडात ओतली.</div>
<div jquery1387546820403="40">
बाकीच्यांनी आपले राबलेले दात दाखवून हसून घेतलं.</div>
<div jquery1387546820403="40">
फुटबॉलसारखी किक मारल्यावर दूर उडालेल्या मांजरासारखं गुरगुरत गोपीनं चौघांकडे पाहीलं आणि काहीही न बोलता तो निघून गेला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
कंपौंडालगतच्या सडकेनं गोपी नि मालती परतत होते. आसपास सडकेच्या रंगाचा काळोख पडू लागला होता. पण तरीही सडकेवर एखादं नाणं पडलेलं असलं तर ते किती रूपयाचं आहे, हे सहज ओळखता येईल इतका चंद्रप्रकाशही होता.</div>
<div jquery1387546820403="40">
दोन मोर्या टाकून ते दोघे पुढे आले नि तिसर्याच मोरीवर त्यांना कादर आणि गुलम्या 'पित' बसलेले दिसले.</div>
<div jquery1387546820403="40">
कादर बशीरभाईचा पोरगा. बंडलवाडी ते तालुक्यादरम्यान तो रिक्षाचे भाडे मारतो.</div>
<div jquery1387546820403="40">
गुलम्याचं खरं नाव गोविंदा असूनही कपाळावर टेंगळासारखी मोठ्ठी गाठ असल्यामुळे लोकं त्याला 'गुलम्या' म्हणूनच ओळखायचीत.</div>
<div jquery1387546820403="40">
आठवड्यातले दोन-तीन दिवस ते इथे पिताना हमखास दिसायचेत. गोपीनं नीट कान देवून ऐकलं तेव्हा ते दोघे बाबज्याबद्द्ल काहीतरी बोलत होते.</div>
<div jquery1387546820403="40">
त्या दिवशी आपल्या घरी एक व्यक्ती पारय (लोखंडी पहार) मागायला आल्याचं मालतीनं गोपीला चालता चालता सांगितलं. ट्रंकेची चावी घरभर शोधणार्या म्हातार्याला ती चावी आपल्याच करगोटयाला सापडल्यावर तो म्हातारा आपल्या गाढवपणावर जसा हसेल तसाच गोपी आत्ता हसला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
भर अंधारात त्याला आशेचा किरण की काय म्हणतात? तो दिसला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
*</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
दगडू कांबळ्याने सबंध गावाची मिटींग भरवल्याची हाक बंडलवाडीच्या नाक्यानाक्यावर मारली. दुपारची उन्हे ओसरल्यावर शंकराच्या देवळाजवळच्या पटांगणात अख्खी बंडलवाडी जमली. सरपंच, शांताराम खोत, नामदेव गुरव, नर्या खेऊर आणि जाफरचाचा अशी पंचमंडळी पटांगणाच्या पश्चिमेला जांभ्या दगडांनी बांधलेल्या जोत्यावरील खुर्च्यांवर बसली होती.</div>
<div jquery1387546820403="40">
गावातल्या भानगडी, तंटे मिटवण्यासाठी वरचेवर अशा मिटींगी लावल्या (?) जायच्या.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
आज गज्याशेटच्या दुकानातल्या चोरीचं प्रकरण होतं.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
"मंडळी, आपणा सर्वांना माहीतच आहे की गेल्याच आठवड्यात गज्याशेटच्या दुकानात चोरी झाली. भिंत फोडून दुकानातल्या गल्ल्यातली पाच हजाराची रोकड चोराने लंपास केली. गज्याशेटनी मोठ्या विश्वासानं ही केस माझ्याकडे सोपवली. तेव्हा मी गज्याशेटना आश्वासन दिलं होतं.. म्हटलं होतं, "गज्याशेट, आठ दिवसांच्या आत चोराला 'गज्या'आड करून दाखवीन तर नावाचा बाँड." गोपीनं हे अशा काय आवेशात म्हटलं की ते ऐकून इतका वेळ आपल्या दोन्ही तळहातांच्या बेचकीत हनवटी टेकून बसलेली मालती अचानक टाळ्या पिटायला लागली.</div>
<div jquery1387546820403="40">
बाळा धुमाळ आणि त्याच्या बायकोनं आपल्या पोरीकडं काहीशा घुश्यातच बघितलं.</div>
<div jquery1387546820403="40">
"मला सांगायला अतिशय आनंद होतोय की मी केलेल्या तपासाला यश आलंय आणि त्या गुन्हेगाराला मी शोधून काढलयं. तो शातीर चोर आहे.... बाबज्या."</div>
<div jquery1387546820403="40">
उपस्थित लोकांत कुजबुज सुरू झाली. बाबज्यानं जणू आपल्याच घरी चोरी केलेली असावी अशा नजरेनं जो तो बाबज्याकडे पाहू लागला. पंचांनी बाबज्याला जोत्यावर बोलावले. पांढर्याफटक पडलेल्या चेहर्याने बाबज्या जोत्यावर चढला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
"चोरीच्या आदल्या संध्याकाळी बाबज्यानं बाळा धुमाळांकडून पहार म्हंजे आपण जीला पारय म्हणतो ती मागून नेली. ती कशासाठी? ते बाबज्याने इथं जाहीर करावं."</div>
<div jquery1387546820403="40">
बाळा धुमाळाला आपणपण यात अडकले जाऊ की काय? अशी भिती वाटत होती. मालतीने त्यांना दिलासा दिला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
"म म म मी आमच्या परसात लावलेल्या भोपळ्यासाठी मांडव घालायला ती पारय नेली होती." एवढंसं बोलायला बाबज्यानं मिनिट घेतला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
"पारय लाल रंगाच्या मातीने माखली होती. जो रंग विटांचा असतो. बाबज्याच्या परसातली माती काळी आहे आणि तिथे कुठलाही मांडव अस्तित्वात नाही." गोपी सराईत वकीलासारखा युक्तीवाद करीत होता.</div>
<div jquery1387546820403="40">
"काल रात्री मी भिंग घेऊन दुकानातला फोटो निरखत होतो तेव्हा माझ्या लक्षात आलं की, गज्याशेटनी दिलेल्या सामानाच्या पावतीतली एक वस्तू फोटोतून गायब आहे. बाबज्याची झडती घ्याल तर तुम्हांला त्याच्याकडे गुटख्याची पाकीटं सापडतील." दुकानातला फोटो आणि सामानाची पावती पंचांच्या हाती देत गोपी बोलला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
लोकं इतकी आवाक होऊन पाहत होती की त्यांनी तोंडात बोटं घालायचीच तेवढी बाकी ठेवली होती.</div>
<div jquery1387546820403="40">
पंचांच्या परवानगीने दगडू कांबळ्यानं बाबज्याची झडती घेतली तेव्हा त्याला गुटख्याच्या पाकीटांच्या चार-पाच माळा सापडल्या.</div>
<div jquery1387546820403="40">
"पण हे काम एकट्या बाबज्याचं नव्हे. मला वाट्टं या गुन्ह्यात त्याच्यासोबत आणखी दोन-तीन जणं असावीत. बर्या बोलानं बाबज्यानं त्यांची नावं सांगावीत अन्यथा पोलीस कुल्ले सुजवून ती नाव त्याच्याकडून वदवून घेतील यात शंकाच नाही."</div>
<div jquery1387546820403="40">
जोत्यावरच्या उजवीकडल्या शेवटच्या खुर्चीवर बसलेले गज्याशेट आणि पंच गोपीकडे कौतूकाने पाहत होते.</div>
<div jquery1387546820403="40">
पोलीसांत देण्याची धमकी ऐकताच बाबज्या टरकला. कादर, गुलम्या आणि आपण स्वत: अशी तीघांनी मिळून चोरी केल्याची त्याने कबुली दिली. जोत्यावर दोन माणसं अजून वाढली.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
अखेर पंचांनी कादर, गुलम्या आणि बाबज्याने महीन्याभरात गज्याशेटचे पाच हजार रूपये परत करण्याचा निर्णय देवून सभा बरखास्त केली.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
गज्याशेटनी खुशीनं गोपीला हजार रूपये आणि सुक्या खजराचं एक पाकीट दिलं. ते घेवून गोपी लगोलग परश्या भायद्याच्या कंपौंडाकडे मालतीला भेटायला निघाला.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
केस निकालात निघाली होती.</div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div class="separator" jquery1387546820403="40" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXG6EtjzJcLukTe2btYnMv5g_E1upVRrAgpSm7IPJeeI1YfxLAAWg9-D_z1MYBQLlSovmZQ70s5AW3u8Lxee1gQHgStx66jIHtEBdraLkBs8XKihPotgM_4uDVVOwKI3dOsSyZugbze8kz/s1600/thief.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" closure_lm_683930="null" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXG6EtjzJcLukTe2btYnMv5g_E1upVRrAgpSm7IPJeeI1YfxLAAWg9-D_z1MYBQLlSovmZQ70s5AW3u8Lxee1gQHgStx66jIHtEBdraLkBs8XKihPotgM_4uDVVOwKI3dOsSyZugbze8kz/s1600/thief.jpg" gua="true" /></a></div>
<br />
<br />
<div jquery1387546820403="40">
<br /></div>
<div jquery1387546820403="40">
* * *</div>
</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-26036231625243907472013-08-29T06:26:00.003-07:002022-11-09T07:30:24.821-08:00बंडलवाडीचा बाँड - The Spy Who Loved Chicken<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div jquery1377780882884="39">
"बांड हाय का घरात?" पदराने घाम टिपीत धुमाळणीने गोपीच्या आईला विचारले.<br />
बाळा धुमाळाची बायको आणि मुलगी मालती दोघी दुपार्च्यालाच गोपीच्या घरी आल्या होत्या.<br />
"जेवायला बसलाय." गोपीची आई.</div>
<div jquery1377780882884="39">
<br />
अख्खी बंडलवाडी गोपीला 'बांड' म्हणून ओळखत होती. त्याला कारणही तसंच होतं..<br />
गावाबाहेर असलेल्या शंकराच्या देवळातील घंटा चोरीला गेली होती. वाडीतल्या म्हातार्या बायांनी भगवान शंकराकडून कोप उधार घेवून त्या अज्ञात घंटाचोराला निरनिराळ्या पद्धतीने मृत्यु दिला होता. अभ्यासात बर्यापैकी हुशार असलेल्या आणि डीडीवनवरच्या करमचंद वा व्योमकेश बक्षी असल्या हेरमालिकांचा प्रचंड प्रभाव असलेल्या गोपीला दोन दिवसांत ती घंटा त्याच देवळातल्या पुजार्याच्या घरी सापडली. </div>
<div jquery1377780882884="39">
बंडलवाडीच्या सरपंचांनी सबंध गावासमोर गोपीचा भव्य सत्कार केला आणि आपल्या भाषणात बोलताना ते म्हणाले, "गोपी या बंडलवाडीची शान आहे. असला तल्लख बुद्धीचा मुलगा देवानं बंडलवाडीत जन्माला घातला त्याअर्थी गावाची पुण्याई थोर असली पायजे. परवाच मी आमदार सायबांसोबत एक इंग्रजी पिच्चर बघितला. आता इंग्रजी म्हटल्यावर आपलं घोडं काय येस नो च्या पुढं जात नाय. पण त्यातलं बाँड नावाचं पात्र ज्या काय करामती करतो त्याच गोपी आज इथं करतोय. गोपी म्हणजे बंडलवाडीचा बाँड." असं म्हणून सरपंचांनी त्याला 'बाँड' हा खिताब दिला.<br />
तेव्हापासून गावात काही चोरीला गेलं की चला गोपीकडे ! हा शिरस्ता सुरू झाला. मग गोपीही स्वत:ला बाँडचा एकमेव वारस समजून लोकांच्या चोरीला गेलेल्या गोष्टी शोधून देई. त्याबदल्यात लोकं त्याला आपापल्या ऐपतीनुसार बक्षिशी देत. लोकांनी गोपीच्या अंगातील हे गुण 'हेर'ले.</div>
<div jquery1377780882884="39">
<br />
महीनाभरापुर्वीच गोपीनं रोटकराची म्हैस शोधून दिली होती.</div>
<div jquery1377780882884="39">
गोपीचा बाप मात्र गोपीला "हा कसला बांड ! हा तर बांडगुळ !" असं म्हणून हिणवत असे. तसं तर त्याच्या आईलादेखील त्याचे हे उद्योग पसंत नव्हते, पण रोटकराची म्हैस शोधून दिली तेव्हा रोटकराने त्याला पाचशेची नोट काढून दिली होती.</div>
<div jquery1377780882884="39">
<br />
"घरी गटारी केली का नाय?" गोपीच्या आईने धुमाळणीला विचारले.<br />
"शेकटाच्या शेंगा खाऊन कुनी गटारी केली होती !" धुमाळीण कपाळाला हात लावून बोलत होती.<br />
इतक्यात गोपी टॉवेलानं हात पुशीत बाहेर आला. गोपीची आई खरकटी ताटं उचलायला आत गेली. गोपीचं लक्ष मालतीकडे गेलं. मालतीने आपल्या दोन्ही वेण्यांची शेपटं पुढे घेतली आणि ती त्यांच्या रिबीनीशी लडिवाळपणे खेळत बसली.</div>
<div jquery1377780882884="39">
<br />
गोपीच्या घरासमोर रस्त्याच्यापलिकडे भाऊचं किराणा मालाचं दुकान होतं. मालती नदीवर कपडे धुवायला निघाली म्हणजे रस्त्यात लागणार्या भाऊच्या दुकानात साबणाची वडी घ्यायला थांबे आणि गोपीच्या घराकडे पाहत राही. मालतीची नदीवर कपडे धुवायला जायची वेळ गोपीला ठाऊक असल्यामुळे गोपीदेखील केसांना मस्तपैकी भांगबिंग पाडून ओटीवर येवून उभा राही आणि बराच उशीर मालतीकडे पाहत राही.</div>
<div jquery1377780882884="39">
<br />
"बोला काय काम होतं?" गोपी ढेकर देत बोलला.<br />
"माजी सोन्यासारखी कोंबडी चोरीला गेली." एवढं बोलून धुमाळीण तोंडात पदराचा बोळा खुपसून हमसू लागली.<br />
"कधी गेली?"<br />
"कालच सकाळी तिला किरकिंड्यातनं बाहेर सोडली तिथनं अजुन तिचा पत्ता नाय." आपली आई शोक आवरत नाहीसं पाहून मालती बोलली.<br />
"हम्म. तिचा फोटो आहे का एखादा?"<br />
"आत्ता ! कोंबड्या-मांजरांचा फोटू काडून कुनी भितीवर टांगतं की काय?" नाकाकडून ओठांकडे सरकू पाहणारं शॅम्पुच्या रंगाचं द्रव पदराने पुशीत धुमाळीण.<br />
"वर्णन सांगा."<br />
"म्हंजे?"<br />
"म्हणजे दिसायला कशी आहे?"<br />
"कशी म्हंजे लोकांच्या कोंबड्या दिसतात तशीच दिसते. पन उरफाट्या पिसांची हाये."<br />
"तिला किनई तांबडी-काळी पिसे आहेत." हे वाक्य मालती असं काय बोलली की ज्यामुळे गोपीला चेहर्यावर क्षणभर मोरपिस फिरल्याचा भास झाला.<br />
"पण काहीतरी निशाणी असेलच की तिची." गोपीमधला डिटेक्टीव्ह पुन्हा जागेवर आला.<br />
"आंडी हाईत. चार दिवसापास्नं आंडी घालायला लागलेली. धा-बारा आंडी झाली असती म्हंजे रवनावर बसवली असती." अंड्यातून कोंबडीची पिल्लं बाहेर येताना पाहण्याचं धुमाळणीचं स्वप्नं आता अंड्यातच राहीलं होतं.<br />
"त्यातलं एखादं अंडं मिळेल का?" गोपीच्या या प्रश्नावर धुमाळणीनं त्याच्याकडे अशा काय घुश्शात बघितलं, जणू गोपीनं धुमाळणीची किडनीच मागितली असावी.<br />
"ते आनि कशाला?"<br />
"तपासासाठी उपयोगी पडेल. रोटकरांची म्हैस मी नुसत्या शेणावरून शोधली."<br />
"अय्या ! आई बघितलसं गोपी कित्ती हुश्शार आहे !" डोळ्यांच्या पापण्या फडफडवीत मालती म्हणाली.<br />
आईसमोर ती गोपीला हिरो करू पाहत होती. धुमाळणीला ते आवडलं नसावं, शेणात पाय भरल्यासारखा चेहरा करून ती मालतीकडे पाहू लागली.<br />
"संध्याकाळी मालतीसोबत पाठवून द्या अंडं."<br />
"त्याची काय गरज नाय. मीच येत्ये घेऊन." पोरगी आपल्या तोंडात शेण घालणार हे पुरतं ओळखून धुमाळीण मालतीचे हात धरून ओढतच तिला घराकडे नेऊ लागली.</div>
<div jquery1377780882884="39">
<br />
संध्याकाळी धुमाळीण मिसिंग कोंबडीचं अंडं गोपीकडे देऊन गेली. गोपीने एकवार आपल्याकडील जाड भिंगाच्या दुर्बिणीतून अंड्याला बहुबाजूंनी (अंडं चौकोनाकृती वा आयताकृती नसल्यामुळे चहुबाजूंनी पाहण्याचा प्रश्नच येत नव्हता.) निरखून पाहीलं.</div>
<div jquery1377780882884="39">
<br />
गोपीने रात्री कोंबडी या पक्ष्याविषयी अभ्यास केला. कोंबडीची मान लवचिक असते कारण तिच्या मानेमध्ये मणक्यांची माळ असते. कोंबडीला दात नसतात, परंतू माजा/गिझार्ड या पोटाच्या भागात वाळूसारखे तुकडे असतात त्यांच्या मदतीने खाद्याचे बारीक दळण होते. कोंबडीच्या जिभेला चव कळत नाही. इत्यादी...इत्यादी..<br />
या सखोल अभ्यासाअंतीदेखील धुमाळाची कोंबडी शोधायची कशी? हा प्रश्न अनुत्तरीतच राहत होता.</div>
<div jquery1377780882884="39">
<br /></div>
*<br />
<br />
गोपीनं अंगात काळ्या रंगाचं जॅकेट आणि डोक्यावर काळ्याच रंगाची फेल्ट हॅट चढवली आणि तो ऐटीत पावले टाकीत मुश्ताकभाईकडे आला. मुंबईत सर्विस करणार्या त्याच्या मामानेच त्याच्यासाठी ही हॅट आणि जॅकेट दिलं होतं. <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDefE_g_U0Iuv8_fqAI97ZFAL92FaC75ds3-4rDCRfW8vDPj6HyGIsmjlZlIp7gX2vfxaarHKawz6qrdgndgVI6v_zZMNceSVGfhcdxKIZ0ENfzYxSLfovSJn6HoEIgQJ-tgSqlGN0nS-q/s1600/detective.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDefE_g_U0Iuv8_fqAI97ZFAL92FaC75ds3-4rDCRfW8vDPj6HyGIsmjlZlIp7gX2vfxaarHKawz6qrdgndgVI6v_zZMNceSVGfhcdxKIZ0ENfzYxSLfovSJn6HoEIgQJ-tgSqlGN0nS-q/s1600/detective.bmp" osa="true" /></a></div>
<br />
मुश्ताकभाईचं मासळी बाजाराच्या कडेला मटणाचं दुकान होतं. दुकानात एक-दोन ग्राहक होते.<br />
"बोला जासुससाब. काय खबर?" ग्राहकांना मटण वाटून झाल्यावर पाण्यात सुरा धुता धुता मुश्ताकभाईनी विचारले.<br />
"मला सांगा मुश्ताकभाय, इथं कुणी उरफाट्या पिसांची कोंबडी विकायला आला होता काय?"<br />
"कसम से नाय !" मुश्ताकभाई आपला गळा चिमटीत पकडीत म्हणाला. "त्या थवरच्या ब्रॉयलर कोंबर्याच खपत नाय.. बगल्यास. तर नवी कोंबरी विकत घ्यायला मना काय येर लागलाय."<br />
"ठिक आहे." असं म्हणून गोपीनं मघा काढून ठेवलेली फेल्ट हॅल्ट डोक्यावर चढवली.<br />
"नवी केस आयलीय काय?"<br />
गोपीने नुसतीच होकारार्थी मान हलवली आणि तो गावाकडे चालू लागला.<br />
<br />
सबंध बंडलवाडीत उरफाट्या पिसांच्या कोंबड्या किती असतील काय सांगता येत नाही. पण त्यातही तांबड्या-काळ्या पिसांच्या कोंबड्यांचीच निरीक्षणे करायची होती.<br />
<br />
अनंता भायदेनं अशा वर्णनाची एक कोंबडी जगन कांबळे दारात पाहील्याचं सांगितलं. मुळात अनंता भायदे हा इसम गावात थापाड्या म्हणून सर्वज्ञात आहे.<br />
एकदा 'आशुक कुंभार दगडूच्या आडात जीव द्यायला गेलाय' अशी बोंब मारत तो गावात आला.<br />
"का बिच्चार्याच्या जीवावर उठालाएस !" असं म्हणून लोकांनी त्याला वेड्यात काढलं होतं.<br />
पण दोनच दिवसांनी त्या आडातल्या पाण्यावर तरंगणारं अशोक कुंभाराचं टम्म फुगलेलं प्रेत पाहून लोकांचा त्यावर विश्वास बसला.<br />
पण अशी खरी ठरणारी बातमी शंभरातून एखादीच.. नाहीतर नुसत्याच थापा.<br />
<br />
गोपीने अनंतावर विश्वास ठेवण्याचा निर्णय घेतला आणि तो जगन कांबळ्याचा घराकडे निघाला.<br />
तांबड्या-काळ्या रंगाच्या उरफाट्या पिसांची कोंबडी जगनच्या घराभोवतीने बांधलेल्या किटाळावर उभी होती. गोपीने जॅकेटच्या एका खिशातून तांदळाच्या कण्या काढल्या आणि त्या जमीनीवर अंथरल्या. हवेत पंख फडफडवीत कोंबडीने जमीनीवर झेप घेतली आणि ती कण्या टिपू लागली. कोंबडीला कण्या टिपण्यात मग्न झालेली पाहून गोपीने जॅकेटच्या दुसर्या खिशातून अंडं काढून हळूच तिच्यासमोर ठेवलं. कोंबडीने एकवार अंड्याकडे पाहीलं. दोन-तीन वेळा आपली चोच त्यावर आपटून घेतली. मग ती त्या अंड्याला आपल्या पोटाखाली घेत शांत बसली. हे दृश्य पाहून गोपीला हर्षातिरेक झाला.<br />
आपल्या केसचा निकाल लागला. कोंबडीने आपले अंडे ओळखले.<br />
त्याने आपली हॅट काढून कोंबडीला कुर्निसात केला. तोच घरातून जगन बाहेर आला.<br />
"काय रे बांड? इकडं कुनीकडं?"<br />
"धुमाळाची कोंबडी चोरीला गेलीय. तीला शोधायला आलो होतो."<br />
"मग सापडली का?"<br />
"हो. ही काय." समोर निपचित बसलेल्या कोंबडीकडे बोट दाखवत गोपी म्हणाला.<br />
"ही !" जगन जवळजवळ अंगावरच धावून आला. "भो*** हात तर लावून दाखव. माजी कोंबडी हाय ती."<br />
"तुम्ही कोंबड्या पाळता?" मुश्ताकभाईनं त्या तारांच्या खुराड्यातून एखादी ब्रॉयलर कोंबडी काढल्यावर इतर कोंबड्यांची जशी घाबरगुंडी उडते तशी गोपीचीही उडाली.<br />
"मग आमी काय फक्त श्रावणच पाळायचा !" स्वत:च्याच विनोदावर जगन इतका भयानक हसला की कोंबडी घाबरून किटाळापलीकडे पळाली.<br />
"कोंबडीनं आंडं दिलं." असं म्हणून जगननं अंडं उचललं.<br />
"पण ते अंडं माझं आहे." गोपीच्या तोंडातून कसेबसे शब्द बाहेर आले.<br />
"असेल. घरी बसून दुसरं तरी काय देनार तू !" अंडं घेऊन जगन घरात गेला.<br />
कोंबडीही गेली आणि अंडंही गेलं.<br />
<br />
हिरमुसल्या मनानं पावलं ओढीत गोपी जेव्हा घरी आला तेव्हा रात्रीची जेवणाची वेळ झाली होती. गोपीच्या आईने गोपीसाठी ताट वाढलं.<br />
"काय रे काय झालं? कसला विचार करतोएस?" गोपी नीट जेवत नाहीसा पाहून गोपीच्या आईने विचारले.<br />
"धुमाळाची कोंबडी चोरीला गेलीय. आज दिवसभर शोध घेतला पण नाय सापडली."<br />
"कोंबडी ! कशी होती ती? उरफाट्या पिसांची तर नव्हती !"<br />
"हो. हो. तशीच होती. तांबडी-काळी पिसं होती. तू कुठं पाहीलीस?"<br />
"काल सकाळी भरपूर पाऊस पडत होता. आपल्या घराच्या वळचणीला भिजून गपगार पडली होती. गारठून गेलेली बिच्चारी. आणखी थोडा वेळ तिथंच पडून राहती तर तशीच कुडकुडत मेली असती."<br />
"मग आता कुठे आहे ती?"<br />
"काल गटारीला जे मटण खाल्लसं ते तिचंच होतं की ! म्हटलं अशीही ती मरायचीच त्यापरीस आपल्या पोटात गेली तर बिघडलं कुठं ! गटारीचाच मुहुर्त सापडला बघ बयेला......"<br />
गोपीची आई आणखी कितीतरी वेळ बोलत होती. गोपीच्या हातातला घास हातातच राहीला. गोपीच्या डोळ्यांतील अश्रुंनी ताटातील भाजी आणखीनच खारट झाली.<br />
<br />
*<br />
<br />
"ही घ्या तुमची कोंबडी." ओंजळीतील पांढूरकी हाडे आणि तांबडी-काळी पिसे धुमाळणीला दाखवत गोपी म्हणाला.<br />
"बाकीची कोंबडी कुठाय?" असं म्हणून धुमाळीण हमसू लागली.<br />
"मुंगसानं खाल्ली." चेहरा जमेल तितका निर्विकार ठेवीत गोपी बोलला.<br />
वास्तविक धुमाळणीची सोन्यासारखी कोंबडी फस्त करणारा तो निर्दयी मुंगूस साक्षात धुमाळणीसमोर उभा होता.<br />
"नाय. हे काम मुंगसाचं नाय. हे काम मानसाचं हाय. पन लक्षात ठेव मी त्याला माजी कोंबडी सहजी पचू देनार नाय. जाखमातेला अजून एक कोंबडी देईन पन मेल्याच्या बो*तून अख्खी कोंबडी भाईर काडीन. हगवन लागेल मेल्याला. वाटोळं होइल त्याचं...."<br />
धुमाळीण तळतळाट करीत आपल्या घरात गेली.<br />
<br />
गोपीच्या पोटात एकाएकी संडासची कळ आली. धुमाळणीचा तळतळाट इतक्या लवकर भोवेल याची त्याला कल्पना नव्हती.<br />
<br />
केस निकालात निघाली होती.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMRY-0XetNs2T0hzAicYz0pJE1JqcmxRmQV4dOTYhvvubRqeQy430bvv_6kwkuLRgbSwjrPZF_3g_8KXcDKUxKi9-J3-dBpQ7J8l-2vzF5Br9t6ry7HC0ahnNRm3j2btQUmIt3LprE0jYv/s1600/hen.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMRY-0XetNs2T0hzAicYz0pJE1JqcmxRmQV4dOTYhvvubRqeQy430bvv_6kwkuLRgbSwjrPZF_3g_8KXcDKUxKi9-J3-dBpQ7J8l-2vzF5Br9t6ry7HC0ahnNRm3j2btQUmIt3LprE0jYv/s1600/hen.bmp" psa="true" /></a></div>
<br />
* * *</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-50078434948553706492013-01-24T20:24:00.005-08:002013-01-29T19:42:49.773-08:00फोटोशोषण !समस्त अनुकुल ग्रह माझ्या कुंडलीत येऊन 'रमी' खेळत जरी बसले तरी माझे
फोटो चांगले येणं अशक्य ! माझा चेहरा अमोल पालेकर छापाचा असताना फोटोत तोच
चेहरा रझा मुराद छापाचा कसा होतो? हे मला आजवर न उकललेलं कोडं आहे.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPBmmRWjskg4FsLZj1_Y1Db1HX2XFsIrdiuCtXpxAXO_0is7tebUcqosRGzQqf-uATjREseyUQeb9_j5mCmJLCPoVfXOf7A7VCTAKIvUpESIU4QYcj2pEbRbi6zjPah_LFzTIZ4298aDzq/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPBmmRWjskg4FsLZj1_Y1Db1HX2XFsIrdiuCtXpxAXO_0is7tebUcqosRGzQqf-uATjREseyUQeb9_j5mCmJLCPoVfXOf7A7VCTAKIvUpESIU4QYcj2pEbRbi6zjPah_LFzTIZ4298aDzq/s1600/3.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
परवाच कुठल्याशा फॉर्मवर चिकटवण्यासाठी पासपोर्ट साईज फोटोची गरज पडली,
म्हणून मी 'पांढरकामे फोटो स्टुडिओ'त दाखल झालो. मी सहज स्टुडिओत डोकावून
पाहीले. पांढरकामे एका जोडप्याचे फोटो काढत होते. स्टुडिओत लाकडाची एक
मोठ्ठी चंद्रकोर होती, त्या चंद्रकोरीवर ते जोडपे रती-मदनाची पोज घेऊन बसले
होते. नील आर्मस्ट्राँगनंतर चंद्रावर पाऊल ठेवणारे हे बहुधा दुसरे !<br />
त्या मदनाची रती वजनाने इतकी अवाढव्य होती, की ती जर निंबोणीच्या झाडामागे
लपणार्या खर्याखुर्या चंद्रावर बसली असती तर तो चंद्र धुमकेतूसारखा येऊन
पृथ्वीवर आदळला असता, यात 'रती'भरदेखील शंका नाही.<br />
<br />
<br />
आतील फोटोसेशन आटपेपर्यंत बाहेरील टेबलावरील जाड काचेतून दिसणारे फोटो पाहत असताना एका फोटोने मला बुचकळ्यात टाकले.<br />
दोन्ही गुडघे जमिनीवर टेकवून आणि एका हातात गुलाबाचं फुल घेवून पांढरकामे फुल्ल बॉलीवूड स्टाईलने कतरीना कैफला प्रपोज करत होता !<br />
हे पाहून ट्राफीक हवालदाराने आपल्या शिट्टीत हवा भरल्यावर त्या शिट्टीतील
तो खडा जसा आतल्या आत 'भांगडा' करू लागतो, तसा माझा मेंदू कवटीतल्या कवटीत
'भांगडा' करू लागला.<br />
<br />
फिल्मफेअर वा तत्सम मासिकांतून छापून आलेला कतरीनाचा फोटो एकांतात दोनेक
सेकंद छातीशी धरतानाही 'आपल्याला कुणी पाहत तर नाही ना?' असं म्हणत मी
आजुबाजुला पाहून खात्री करून घेतो, तिथं हा पांढरकाम्या भलताच 'दबंग'
निघाला.<br />
<br />
इतक्यात आतून धाड्कन आवाज आला आणि मी नुकत्याच कल्पिलेल्या प्रसंगाची मला उप'रती' झाली.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrlKpZxYkRFLvzn7ji5qSXnRFcwPjZbHD6R3ujogAKoxK22mmQFoN_a5WYZE8HQEOX8iA4NKopi3Av8PEWhY7rZLohUS5eOrh2ERLV_3VN5ZE_u44_1S5z2AR-xTviHDm3pjC9Ju6RVkSy/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrlKpZxYkRFLvzn7ji5qSXnRFcwPjZbHD6R3ujogAKoxK22mmQFoN_a5WYZE8HQEOX8iA4NKopi3Av8PEWhY7rZLohUS5eOrh2ERLV_3VN5ZE_u44_1S5z2AR-xTviHDm3pjC9Ju6RVkSy/s1600/7.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
चांद्रमोहीम अयशस्वी ठरल्यानंतर पांढरकामे तणतणत बाहेर आले. आता त्यांना
दुसरी चंद्रकोर ऑर्डर करावी लागणार होती. पती-पत्नींसोबत नवी चंद्रकोर
विकत आणण्यासाठी लागणार्या पैशांबाबत झालेल्या किरकोळ धुसफुसीनंतर ते
नव्या गिर्हाईकाकडे अर्थात माझ्याकडे वळले.<br />
<br />
"पांढरकामे, सलमानच्या आधी आपणच बाजी मारलीत !" माझ्या मनाला अपार यातना देणार्या त्या फोटोवर बोट ठेवत मी म्हणालो.<br />
"सगळी फोटोशॉपची किमया !" पांढरकामेंनी फोटोतली 'गोम' सांगितली.<br />
<br />
मागे कधीतरी एका सलूनच्या दुकानाबाहेर असलेल्या फलकावर त्याच दुकानातला
न्हावी चक्क अजय देवगणचे केस कापतोय, असा फोटो पाहील्याचं मला एकदम आठवलं.<br />
<br />
"शंभर रूपयांत तुम्ही कतरीनासोबत बॅटमिंटन खेळू शकता आणि दोनशे रूपयांत
तुम्ही तिच्या गालाचा मुका घेऊ शकता." पांढरकामेंना कसला 'कैफ' चढला होता?
देव जाणे !<br />
एखाद्या अट्टल मद्यप्याच्या एका बाजूस रम आणि दुसर्या बाजूस विस्की ठेवल्यावर तो जसा विचारात पडेल, तसाच मी गहन विचारात बुडालो.<br />
"बोला बॅडमिंटन की मुका?" पांढरकामेंनी माझ्या विचारांत खंड पाडला.<br />
"पासपोर्ट साईज फोटो." असं म्हणून मी 'मुका'ट्याने आत शिरलो आणि फोटो काढून घेण्यासाठी मांडलेल्या टेबलावर अंग चोरून बसलो.<br />
सहज म्हणून स्टुडिओत नजर फिरवली तेव्हा मला तिथे लाकडी घोडा, लाकडी कार,
लाकडी मोटरसायकल, लाकडी होडी (अहो, होडी लाकडाचीच असते म्हटलं ! कायतरीच
आपलं..!) आणि तुळसदेखील चक्क लाकडी दिसली.<br />
इलेक्ट्रीक बोर्डावरील दोन बटने दाबून पांढरकामेंनी स्टुडिओत छत्रीसारखे
दिसणारे काहीतरी होते, त्यातील दिवे पेटवले आणि मी एकदम 'प्रकाशझोतात' आलो.<br />
<br />
फोटो काढून घेताना माझा चेहरा इतका गंभीर असतो की, इथं जणु अणुकरार अथवा ग्लोबल वॉर्मिंग याविषयी चर्चा चाललेली असावी.<br />
<br />
पांढरकामेंनी माझी हनुवटी पकडून माझी मान कधी खाली कधी वर कधी किंचीत
उजवीकडे कधी डावीकडे अशी चहुदिशेस फिरवून अखेर 'स्थिर' केली आणि आपला एक
डोळा मिटून दुसरा डोळा क्यामेर्याच्या दुर्बिणीला लावला.<br />
"स्माईल !" असं म्हणून पांढरकामेंनी आकाशात वीज चमकते, तसा क्यामेर्यातून एक लख्ख प्रकाश चमकवला.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizViKuEbgDwfISTYPmarvnPXWbalXqKTqh70Or0nXDCTbXuR6Mr6O4ev_YG_QucOYLwduoyM5QDQMG0w2JLvhzSw04C-vh-qq5VuYDCkSXjIzK1KJWjlxtar5KMbHUM67F2jF9tr6trQ9W/s1600/9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizViKuEbgDwfISTYPmarvnPXWbalXqKTqh70Or0nXDCTbXuR6Mr6O4ev_YG_QucOYLwduoyM5QDQMG0w2JLvhzSw04C-vh-qq5VuYDCkSXjIzK1KJWjlxtar5KMbHUM67F2jF9tr6trQ9W/s1600/9.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
फोटो 'धुवून' आल्यावर जेव्हा मी ते पाहीले तेव्हा माझा हिरमोड की काय
म्हणतात? तो झाला. एखाद्या फ्लॅटच्या दरवाज्याबाहेर मी उभा असताना आतून
कुणी दाराला असलेल्या भोकातील दुर्बिणीतून मला पाहील्यास मी तसा दिसेन असेन
कदाचित !<br />
<br />
माझे 'परेड सावsssssssssध्धान' अवस्थेतले फोटो पाहून माझ्या
एका मित्राची प्रतिक्रिया मोठी गमतीदार होती. तो म्हणाला होता, "तूझे फोटो
निघत असताना आसपास 'जन-गण-मन' चालू होते काय?"<br />
<br />
इतरांचे सुंदर आणि प्रसन्न फोटो पाहीले की मला उगीचच गलबलल्यासारखे
होते. अगदी प्रवासाहून आलेल्या मित्रांच्या फोटोतील करामती पाहील्या मला
त्यांचं मोठं कौतूक वाटतं.<br />
कुणी आयफेल टॉवरच चिमटीत पकडलाय, तर कुणी कुतुबमिनारलाच ढकलतोय. एका
महाभागाने तर 'तो सुर्य गिळतोय' असा फोटो काढून घेतला होता. तो फोटो पाहून
मी पवनपुत्र मारूतीच्या त्या आधुनिक आवृत्तीला मनोमन अभिवादन केले.<br />
<br />
आजतागायत काढलेल्या माझ्या निम्म्याहून अधिक फोटोंत आपणांस माझे डोळे भगवान बुद्धांप्रमाणे 'मिटलेलेच' आढळतील.<br />
<br />
काहीजणांना फोटो काढून घेण्यात कोण मौज वाटते, तो एक फोटोग्राफरच जाणे? फोटो काढून घेण्याचा त्यांचा उत्साह अवर्णनीय असतो.<br />
माझी आत्या गावातल्या बहुतेक सगळ्या लग्नात हजर असते आणि त्या प्रत्येक
लग्नाच्या अल्बममधील जवळजवळ बहुतेक फोटोंत कुठल्या ना कुठल्या कोपर्यात ती
हटकून दिसतेच दिसते. लग्नातील फोटोत तर आपला निदान हात अथवा साडीचा किमान
पदर तरी यावा, यासाठी अशी मंडळी विलक्षण धडपडत असतात. त्यासाठी मग मुद्दामच
क्यामेर्यासमोरून इकडून तिकडे फेर्या मारताना मी अनेकवेळा पाहीलयं.<br />
<br />
माझ्या लग्नातील फोटोसेशन हे एक निराळं प्रकरण आहे.<br />
फोटोग्राफरने मला आणि यज्ञकुंडाभोवती माझ्यासोबतीने सात चकरा मारून
नुकत्याच झालेल्या माझ्या पत्नीला निरनिराळ्या पोज घ्यायला लावून अक्षरशः
काव आणला होता.<br />
कधी एकच कोका-कोलाच्या बाटलीत दोन स्ट्रॉ टाकून आम्हां दोघांना एकाच वेळी
प्यायला सांगत होता (त्यावेळी आमच्या सौ.नी स्ट्रॉद्वारे पाणीउपसा
यंत्रासारखा घटाघट कोला प्राशन केलेला मला आठवतो. मी मात्र 'कोल्ह्याला
द्राक्ष आंबट' ही म्हण सोईनुसार 'कोल्याची ढेकर वाईट' अशी करून मुकाट
मॅन्गोला मांगवला आयमीन मागवला.) कधी माझ्या गळ्यात सौ.ला आपले चांदण्याचे
हात टाकायला सांगत होता, कधी सौ.ला आपले डोके माझ्या खांद्यावर ठेवायला
सांगत होता, तर कधी..... एक ना दोन.<br />
वर आणखी आमच्या उत्साही सौ.च्या हौसेखातर मी सौ.ला 'होम मिनिस्टर'सारखं
उचलून घेतलेला फोटो काढून घेण्यात आला. (त्यावेळी नेमका क्यामेर्यातील रोल
संपला होता आणि फोटोग्राफर क्यामेर्यात नवा रोल टाकेपर्यंत एरवी हापीसात
निव्वळ पेन हे अवजार उचलणार्या मला इथे मात्र कुदळ हे अवजार उचलायला
लागल्यामुळे माझे हात प्रचंड 'पेन' होत होते. पुढे पुढे हेच कुदळ आमच्या
चाळीत 'भांडकुदळ' म्हणून प्रसिद्ध पावले, हा भाग निराळा.. ! )<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSIKUg1A-zJq1jodRWjcEEFowVREj503P9FONg8AphTW9VZmXxNXpV7HSScYTZA98fhtBgBoWr5V2yQBnde2_jdnBtIZMZd_UXVio8NoxRyLWNGXvWVFJbxxBtkaco5zu0fFue2lYfR0KZ/s1600/10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSIKUg1A-zJq1jodRWjcEEFowVREj503P9FONg8AphTW9VZmXxNXpV7HSScYTZA98fhtBgBoWr5V2yQBnde2_jdnBtIZMZd_UXVio8NoxRyLWNGXvWVFJbxxBtkaco5zu0fFue2lYfR0KZ/s1600/10.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
या विलक्षण त्रासदायक प्रकाराला लोकं फोटोसेशन का म्हणतात? ते मला आजही
कळलेलं नाहीए. माझ्या लेखी या प्रकारास 'फोटोशोषण' याखेरीज दुसरं योग्य नाव
असुच शकत नाही.<br />
<br />
लग्नानंतर काही दिवसांनी घरी सुटकेसच्या आकाराचा आणि प्रचंड वजनाचा
अल्बम येऊन पडला. या अल्बमला स्थलांतरीत करण्यासाठी कुठे चाकं आहेत का? ते
आधी मी पाहू लागलो. अल्बमला चाकं नव्हती. म्हणजे आता प्रत्येकाला अल्बममधील
फोटो अल्बमची स्थापना झालेल्या ठिकाणी येऊन पाहणे, सक्तीचं झालं. हे
हल्लीचे अल्बम ग्रंथांसारखे महाकाय का असतात? हे कळायला मार्ग नाही.<br />
<br />
मी आणि सौ.नी त्या अल्बमची दोन-तीन वेळा पाहणी केली. तेव्हा आमच्या असं
लक्षात आलं, त्या अल्बममधील प्रत्येक फोटोत एक सुंदर तरूणी दर्शन देत होती.
प्रत्येक फोटोत आपली शुभ्र दंतपंक्ती दाखवणारी ही तरूणी कोण? अशी विचारणा
आम्हां उभयतांत झाली. पण ना ती वधुपक्षातील होती ना वरपक्षातील...अखेर तिला
'अपक्ष' ठरवून आम्ही उभयतांनी एकमेकांच्या 'तोंडी' न लागण्याचा निर्णय
घेतला.<br />
<br />
आमच्या लग्नात त्या फोटोग्राफरचं आणि त्या तरूणीचं सुत जुळलं आणि लवकरच त्यांचं 'शुभमंगल' झालं, ही माहीती गोपाळने त्यादिवशी पुरवली.<br />
<br />
"त्या फोटोग्राफरच्या लग्नातले फोटो कुणी काढले असतील रे गोपाळ?" मी
असला आचरट प्रश्न विचारताच गोपाळ त्याच्या वहीनीने त्याच्यासाठी टाकलेला
चहा तसाच टाकून पळाला.<br />
<br />
"अहो हा फोटो काही धड आलेला नाही." माझं मुंडकं नसलेला फोटो दाखवत सौ. म्हणाली.<br />
"असं कसं म्हणतेस धड आलेला नाही ! मला तर या फोटोत केवळ माझं 'धड'च दिसतयं." माझा हा 'धड'धाकट विनोद सौ.ना कळला नाही.<br />
माझं मुंडकं उडाल्याच्या दु:खाच्या तुलनेत सौ.ना हा विनोद कळला नाही याचं दु:ख अधिक होतं.<br />
फोटोग्राफरांमध्येदेखील 'खाटीक' ही जमात अस्तित्वात असावी, हा नवा शोध मी तेव्हा लावून टाकला.<br />
<br />
हल्ली कुणी माझा फोटो काढण्याचा प्रयत्न करताना दिसला की, मी आपल्या चेहर्यावर लागलीच मनोज कुमारांसारखा हात ठेवून देतो.<br />
<br />
आताशा मी माझं प्रतिबिंब केवळ आरशात पाहायचं ठरवलयं, कारण आरसा खोटं बोलत नाही म्हणतात !<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDiiDCF1SnTS53xBO2dJ6i5D83iM9r2w4Mls1oSXETW30YfOTNmfx_s0tJ4_dS7IZdtDtwyfb0tggooRHK1KtgTa3okjHhzHdefHGK7_ujS_cYivZtUR8ijvG3ngP7yxg4qf-6XwZyzDBD/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDiiDCF1SnTS53xBO2dJ6i5D83iM9r2w4Mls1oSXETW30YfOTNmfx_s0tJ4_dS7IZdtDtwyfb0tggooRHK1KtgTa3okjHhzHdefHGK7_ujS_cYivZtUR8ijvG3ngP7yxg4qf-6XwZyzDBD/s1600/11.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
* * *अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-42725144560740476892012-12-26T23:37:00.002-08:002013-01-31T03:16:31.836-08:00कंठलंगोटआमच्या डिपार्टमेंटचे हेड बदलले आणि माझे हेडेक सुरू झाले. त्याला कारणही तसंच होतं.<br />
आमच्या नव्या साहेबाने आम्हांला टाय कम्पल्सरी केला होता आणि टाय नसलेल्या व्यक्तीस रि'टाय'र्ड करण्याची छूपी धमकीही दिली होती.<br />
<br />
आता आली ना पंचाईत ! उभ्या जन्मात मला कधी बुटांची नाडी बांधता आली नाही तिथं टायची काय कथा !<br />
पण नव्या नियमांचं पालन करून टाय खरेदी करणे क्रमप्राप्त होतं.<br />
<br />
एका दुकानातल्या काचेच्या आत फायबरच्या की प्लास्टीकच्या मानवी आकृतीच्या
अंगावर सुट-बुट विथ टाय मी बाहेरूनच पाहून इथे टाय नक्की मिळेल, अशी खात्री
करून दुकानात प्रवेश केला.<br />
दुकानात अजिबात गर्दी नव्हती. दुकानातील कामगार जणु माझीच प्रतिक्षा करत
होते की काय? अशी शंका मला त्यांनी एकदम गराडा घातल्यावर आली.<br />
"बोला काय देऊ?"<br />
"टायची जोडी मिळेल का?" मी आवंढा गिळत विचारले.<br />
"तुम्ही काय मोजे घ्यायला आलात काय जोडीने घ्यायला?"<br />
"की अंडरवेअर?" त्यांच्यातल्या एकाने दुसर्याच्या कानात ही अंदर की बात कुजबुजलेली मी चोरून ऐकली.<br />
पायातले जोडे काढून त्या तरूणाच्या डोईवर हाणण्याचा कार्यक्रम माझ्या मनात लवकरच बारगळला.<br />
"उद्या तुम्ही टाय किलोवर किंवा डझनावर मागाल?" त्यांच्यातल्या एका आगाऊ
तरूणाच्या या विनोदावर इतर मंडळी आपापली तोंडे लपवून फिस्सकन हसली.<br />
'दुकानाचा मालक दुकानात नसावा' हे मी माझ्या अंतर्ज्ञानाने ताडले.<br />
"बरं मग टाय कसा मिळतो इथे?"<br />
माझ्यावर झालेले असंख्य विनोद मी बायकोने रांधलेल्या हरभर्याच्या सहजतेने पचवलेले आहेत.<br />
"टाय शर्टच्या स्वभावानुसार खरेदी करायचा असतो." त्यांच्यातल्या एका पढतमुर्खाने माझ्यासमोर आपले तत्वज्ञान पाजळले.<br />
"शर्टचा स्वभाव? तो आणि कसा ओळखायचा बुवा?" मी सचेतन-अचेतन या विषयावर चाललेल्या व्याख्यानात जिज्ञासुची भुमिका घेतली.<br />
"अहो म्हणजे प्लेन शर्ट, चेक्सवाले शर्ट इ. इ." त्यांच्यातला दुसरा.<br />
"हे पहा, माझ्या कुठल्याही शर्टच्या स्वभावावर औषध नाही." असं विसंगत विधान
करून मी आपल्या पसंतीला मुरड घालून त्याने दाखवायला काढलेल्या पहील्या
चार-पाच टाय घेऊन तेथून सटकलो.<br />
<br />
पण लवकरच मला कळलं, टायखरेदीपेक्षा टायबांधणी हे प्रकरण भयंकर किचकट आहे.<br />
<br />
खरेदी केलेल्या टायांपैकी (विद्वानांनी टायच्या अनेकवचनावर प्रकाश
टाकावा, तसेच टाय पुल्लिंग की स्त्रीलिंग? याबाबत माझ्या मनात निर्माण झालेला संभ्रम दूर करावा.) प्रथम कुठला टाय गळ्यात बांधायचा? याची निवड आमच्या चिरंजीवांनी<br />
<br />
<i>आंब्याच्या फांदीवर बसलाय मोर<br />
चिंकीचा बापुस कवटाचोर</i><br />
<br />
(प्रस्तुत ओळींमध्ये यमकाचा खटाटोप करणार्या रचनाकारास साहीत्याची 'ढाल' देण्याचा माझा विचार आहे.)<br />
असले वाह्यात गीत गात त्यातल्या प्रत्येक शब्दागणिक प्रत्येक टायवर बोट
ठेवत गीत संपताच ज्या टायवर बोट येईल, तोच टाय गळ्यात बांधायचा अशा विचित्र
पद्धतीने केली.<br />
<br />
निवडून आलेल्या टायला मी गळ्यात बांधून घेण्याचा प्रयत्न करू लागलो.
आरशासमोर उभं राहून मी अनेक वेळा टायच्या गाठी बांधल्या आणि सोडल्या. पण
टायबांधणीचं व्रत काही केल्या सफल होईना.<br />
हा टाय अस्सा फेकून द्यावा आणि वाटल्यास भगवान शंकरांप्रमाणे गळ्यात
आयुष्यभर सर्प मिरवावे, या निश्चयापर्यंत येऊन मी ठेपलो. बाजारात 'टाय
कसा बांधावा?' यावर मार्गदर्शन करणारं पुस्तक कसं उपलब्ध नाही? किंवा गेलाबाजार 'माझी टायस्टोरी' या किंवा अशा शिर्षकाचं एखाद्या पीडीत
लेखकाने आत्मचरित्रही कसं लिहलं नाही? याचे राहून राहून आश्चर्य वाटले. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_SQFKoqrpC5dyK85-NX_3RM8RtZXQ-sniv2k6twlrmFsFopd_nViu-DyFoQx3dGjESnuDI1pWA_kmmyuWnjWCLJHKdDKlX4xeN2mNKSslEh8KIKujXX-NAR8USySOxNlEVFOFtca07iH1/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_SQFKoqrpC5dyK85-NX_3RM8RtZXQ-sniv2k6twlrmFsFopd_nViu-DyFoQx3dGjESnuDI1pWA_kmmyuWnjWCLJHKdDKlX4xeN2mNKSslEh8KIKujXX-NAR8USySOxNlEVFOFtca07iH1/s1600/3.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
कधी टायचं एखादं टोक लांबच येत होतं, तर कधी टायच्या गाठीशी गाठच पडत नव्हती यामुळे मी अक्षरशः कंटाळून गेलो होतो.<br />
कंटाळा आल्यावर इंग्रजीत 'टाय'र्ड म्हणूनच म्हणत असावेत कदाचित !<br />
<br />
"अहो तो टाय आहे. टॉय नाही. खेळत बसलाय ते त्याच्यासोबत !" इतका वेळ
माझ्या टाय बांधण्याच्या धडपडीकडे पाहत मटर सोलता सोलता सौ. म्हणाली.<br />
<br />
ही इतकी बोलून दाखवते तर हिलाच टाय बांधायला का सांगू नये? असा विचार
क्षणभर माझ्या व्यथित झालेल्या मनात आला. पण दिवाळीत लाडू बांधणे आणि
वर्षाकाठी भावाच्या मनगटावर राखी बांधणे याउप्पर सौ.ला बांधाबांधीचा विषेश
अनुभव नसावा.<br />
<br />
'टाय अनादर डे' बांधावा का? असा विचार माझ्या मनात जवळजवळ 007 वेळा येऊन गेला.<br />
<br />
अखेर मी चिरंजीवांस शेजारच्या श्रीयुत वागळेंना बोलावून आणण्यास पिटाळले.
श्री. वागळे हे व्यवसायाने बिल्डर आहेत. काही क्षणांत श्री. वागळे आपल्या
पत्नीसह अवतरले.<br />
त्यांनी माझ्याच टायने माझाच गळा आवळण्याचा बरेचदा प्रयत्न केला. त्यांनाही
टाय बांधणे जमले नाही. शेवटी त्यांनी टाय बांधण्याचा नाद आणि माझा टाय
दोन्ही सोडून दिला.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrsKgFSLhbWDlgLSHbokd1c7HvYsOEWATnEUMjtxHvGybY5MznvA34lFUy7ZJNxErLUgAGR6Naj58vJ-vSl9bnPd97Te6x4ioEJ1v9guODxoMdGyxV7MJZtaaR3LhSuCfh9umhjw8Zr5JA/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrsKgFSLhbWDlgLSHbokd1c7HvYsOEWATnEUMjtxHvGybY5MznvA34lFUy7ZJNxErLUgAGR6Naj58vJ-vSl9bnPd97Te6x4ioEJ1v9guODxoMdGyxV7MJZtaaR3LhSuCfh9umhjw8Zr5JA/s1600/2.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
"अहो तुम्ही इतक्या उंच उंच इमारती बांधता. मग तुम्हांला साधा टाय बांधता
येऊ नये?" वास्तविक मी हे थट्टेने म्हटले होते, पण वागळेंनी ते
मनावर घ्यायचे ठरवले आणि तेव्हाच त्यांनी भांडणाचा श्रीगणेशा केला.<br />
मला कुणी वाईट-साईट बोलत असताना गप्प बसतील तर त्या आमच्या सौ. कसल्या !<br />
सौ. नी भांडणात उत्साहाने भाग घेतला. आता आमच्या इकडच्या सौ. सोनारकी
झाल्यावर तिकडच्याही सौ.नी लोहारकी बनण्याचा पवित्रा घेतला आणि खर्या
अर्थाने भांडणाला 'तोंड फुटलं'. भांडण सामुहिक झाले.<br />
<br />
काही मिनिटांच्या शिव्या-शिवीनंतर अखेर सामना 'टाय' झाला. सौ. वागळे यापुढे
आमच्या सौ.ना डोसा बनवायला पॅन देणार नाहीत, या भीष्मप्रतिज्ञेने भांडणाची
सांगता झाली. अर्थातच माझ्या आगामी पगारात 'पॅन'चा खर्च वाढला.<br />
<br />
'वागळे माझ्यासोबत असे का वागले?' असा प्रश्न संबंध चाळीला पडला. <br />
<br />
वास्तविक आता इतक्या घमासानानंतर मी टाय बांधण्याचा विचार जवळजवळ रहितच
केला होता. पण मी टाय बांधून वागळेंच्या दारापुढून ताठ मानेने जोवर जात
नाही, तोवर सौ स्वस्थ बसणार नाहीत, असं त्या वारंवार पुटपुटत होत्या. सौ.
इरेल्या की काय म्हणतात? तशा पेटल्या होत्या.<br />
<br />
आता मात्र टाय हा चक्क प्रतिष्ठेचा प्रश्न झाला होता.<br />
<br />
घराला घरपण देणारी माणसं दुरावल्यानंतर जीवाला जीव देणार्या माणसांची आता
गरज भासू लागली. अनेक हौशी नाटकांत कधी डॉक्टर, कधी वकील अशा आणि तत्सम
टायवाल्या पात्रांच्या भुमिका लिलया साकारणार्या नाट्यभैरव वसंत नटे याची
योगायोगाने मला आठवण झाली. <br />
वश्याने चाळीतल्या चार टाळक्यांसह प्रवेश केला. इतक्यात सौ.ने चहा
टाकण्यासाठी स्वयंपाकघरात पळ काढला. वास्तविक हा वश्या नाटकात अगदीत सुमार
अभिनय करतो. त्याच्याच भाषेत सांगायचे झाले तर, "पदरचे संवाद बोलून वेळ
मारून नेतो की नाही बघच !"<br />
पण वेशभुषा करताना तो टाय मात्र अगदी 'मापात' बांधताना मी प्रत्यक्ष पाहीलयं.<br />
<br />
मी त्याला घरी बोलावण्याचं प्रयोजन सांगताच तो नाटकी हसला.<br />
"लेका लग्नात टाय बांधला होतास की नाही?" वश्या.<br />
"तेव्हा आताच्या सारखी सुटाबुटाची भानगड नव्हती तेव्हा सफारी. आणि लग्नात
बायकोच्या गळ्यात मंगळसुत्र तेवढं बांधलं होतं. ते बांधलं तिच्या गळ्यात...
परंतू फास मात्र माझ्या गळ्याला बसला, हे आता माझ्या लक्षात यायला
लागलयं." सौ. स्वयंपाकघरात गेलेली पाहताच माझ्यातली विनोदबुद्धी जागृत झाली.<br />
यावर उपस्थित मंडळी एकमेकांना टाळ्या वगैरे देत दिलखुलास हसली.<br />
चहा आटोपल्यावर वश्याने टाय बांधण्याची मोहीम हाती घेतली. मोठ्या सफाईने वश्या इकडून तिकडे टाय फिरवीत होता.<br />
"वश्या, इतक्या डोकेफोडीपेक्षा ऑफीसला निघताना बो लावत जाऊ का?" मी आपलं उगीचच विचारलं.<br />
"कुणाला बोलावणारेस?"<br />
"अरे बो ! बो ! फुलपाखराच्या आकाराचं असतं ना ते..!"<br />
"लेका तू प्रितम रेस्टारंटमधला वेटर आहेस का बो लावायला?" असं म्हणून
त्याने माझ्यावर आपले डोळे 'वेटर'ले आयमीन वटारले. "ऑफीसात टायच चालतो."<br />
"टाय काय संबोधता लेको. कंठलंगोट संबोधा." असंख्य पुस्तके वाचून भाषा कोळून प्यायलेला चाळीतील एकमेव द्वीतीय ज्ञानभास्कर शास्त्री म्हणाला.<br />
'ह्या मनुष्याला कधी सोप्या मराठीत बोलताना पाहीलयं' असं शपथेवर सांगणारा
चाळकरी अजून भेटायचाय. म्हणजे 'घड्याळात बारा वाजले' हे सांगायचं झालं तर
हा म्हणेल, "कालदर्शक यंत्रातील तिन्ही काटे ऊर्ध्वदिशेस मार्गक्रमणा करीत
बाराच्या अंगावर दाटीवाटीने उभे आहेत."<br />
त्याच्या याच स्वभावाला वैतागून बायकोने म्हणे याला 'टाकले', अशी सबंध चाळीत वदंता आहे.<br />
एकदा बांधलेला टाय वश्यानं पुन्हा सोडला.<br />
"काय रे, काय झालं?"<br />
"समोसा व्यवस्थित आला नाही."<br />
"समोसा?"<br />
"टायच्या गाठीचा आकार समोश्याप्रमाणे त्रिकोणी यायला हवा, तर म्हणावा टाय बांधून झाला, अन्यथा नाही."<br />
या भौमितिक नियमानुसार मी मघाशी टायला मारलेल्या गाठी जिलेबीच्या आकाराच्या आलेल्या असाव्यात, याची मला पक्की खात्री पटली.<br />
मग वश्याने दुसर्याच प्रयत्नात टाय बांधून दिला आणि माझा गळा दाटून आला.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnQY0jxYCzNarIEkBIsivWWafZIcsAgKLkau8km6gam3QxDw5WM1Js3XrvkOA-Zl7N9n2yKz84EPU_OrlJJH1QvwSQRSS3e5XkWG8GREEkGqG5PKM178HI3DCfsmWfSV8VLBZ7bfxw5arW/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnQY0jxYCzNarIEkBIsivWWafZIcsAgKLkau8km6gam3QxDw5WM1Js3XrvkOA-Zl7N9n2yKz84EPU_OrlJJH1QvwSQRSS3e5XkWG8GREEkGqG5PKM178HI3DCfsmWfSV8VLBZ7bfxw5arW/s1600/1.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
सोबत मला टायसंबंधी एक मोफत टिपही मिळाली. ऑफीसातून घरी आल्यावर टायची गाठ
जराशी सैल करून टाय अलगद काढून ठेवावा. दुसर्या दिवशी ऑफीसला जाताना टायची
गाठ घट्ट केली की झालं !<br />
<br />
दुसर्याच दिवशी टाय बांधलेला मी वागळेंच्या घरासमोरून ताठ मानेनं गेलो.
पण श्या ! त्यांचं दार बंद होतं. बघतिलच कधीतरी माझी टाय ! अशी मनाची आणि
सौ.ची समजूत काढून मी ऑफीसला गेलो.<br />
सगळ्यांच्या गळ्यात टाया पाहून नवा साहेब सुखावला.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmSIqSAGL_FybCTAI0hzDGieTiGN2Qjwql-oI6_ajWynfApJdCotcO7-E-Dr1UxFlVm68DeZokIO_NedbTElIT9xJcp-qxydgNxSTgY41beho-VKcpwU7Kvc8edO5qS-zqqfyB_u74JgwA/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmSIqSAGL_FybCTAI0hzDGieTiGN2Qjwql-oI6_ajWynfApJdCotcO7-E-Dr1UxFlVm68DeZokIO_NedbTElIT9xJcp-qxydgNxSTgY41beho-VKcpwU7Kvc8edO5qS-zqqfyB_u74JgwA/s1600/4.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
"वा ! आज एक माणुस जंटलमन दिसतोय." ऑफीसातल्या केशरने ओठांचं चुंबन करत म्हटले.<br />
मी तिच्या स्तुत्य टिकेकडे लक्ष न देण्याचं ठरवलं.<br />
<br />
लंचला आम्ही मित्र आपापले डबे खात होतो. तोंडी लावायला टायचा विषय पुरेसा होता.<br />
"माझा एक मित्र खिशात रूमाल असूनदेखील खुशाल टायनेच शेंबुड पुसतो." आमच्यातल्या एकाने त्याच्या मित्राचा वेंधळेपणा सांगितला.<br />
"नाकाजवळ रुमालाच्या आधी टाय जलद पोहचू शकतो, असा साधा सोपा हिशेब असावा
त्याचा." माझ्या या सिद्धांतावर उपस्थित मंडळींत एकच हशा पिकला.<br />
आमचं टोळकं या हास्यरंगात बुडालेलं असताना आमच्यातल्याच एकाची टाय
त्याच्याच डब्यातल्या आमटीत जाऊन कधी बुडाली? हे त्या टायला देखील कळाले
नसेल.<br />
"जा. 'टाय'पर बदलून ये." माझ्या या 'बाळ'बोध विनोदावर तर 'टायफ्राईडग्रस्त'
मित्रासह इतर मित्रगण ऑफीस सुटेपर्यंत हसत होते, असं मला दिसून आलं.<br />
तो सबंध दिवस टायसंबंधीचे किस्से सांगण्यात निघून गेला.<br />
<br />
वश्याच्या तालमीत मला काही दिवसांत नीटनेटका टाय बांधता येऊ लागला आणि
सौ.च्या निरीक्षणानुसार हल्ली माझ्या टायला बर्यापैकी 'समोसा'पण येऊ
लागलाय ..!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6ahDXN2ZVmAvc49Utbof9i1I9GsfjaRS1YoCXZF6qxbTZ6ceEGXmbHMJoyJgddSO_-wSxW5NxmFM8JRUdj7-nHM-jIxSUTxOuItWEknMdyCo5FHwk3PJColWC0QLdj8bT-PZdr7djjVy4/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6ahDXN2ZVmAvc49Utbof9i1I9GsfjaRS1YoCXZF6qxbTZ6ceEGXmbHMJoyJgddSO_-wSxW5NxmFM8JRUdj7-nHM-jIxSUTxOuItWEknMdyCo5FHwk3PJColWC0QLdj8bT-PZdr7djjVy4/s1600/5.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
* * *अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-54685586821649530562012-08-16T23:25:00.001-07:002012-11-07T06:48:01.710-08:00हिरा है सदा के लिए : आणखी एक 'रटाळ' लव्हश्टोरी..!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="content">
(एका एसेमेसद्वारे प्राप्त झालेली ही कथा मी आपल्या परीने विस्तारली
आहे. ही कथा संपूर्णपणे काल्पनिक आणि अक्षरश: रटाळ आहे. ही कथा वाचताना
वाचकांना 'कंटाळा' नामक आवडती गोष्ट आली असल्यास त्याला लेखक जबाबदार
राहणार नाही.)<br />
<br />
याआधीची 'रटाळ' लवश्टोरी आपण येथे वाचू शकता.<br />
<a href="http://kolaantudya.blogspot.in/2011/11/blog-post.html">http://kolaantudya.blogspot.in/2011/11/blog-post.html</a><br />
<br />
<br />
*<br />
<br />
शासनाने मोटरसायकल स्वारांना हेल्मेट घालणे सक्तीचं केल्यानंतर सदाला
इतका आनंद झाला, जितका आनंद एखाद्या तरूणीने "यु आर सो हॅन्डसम !"
म्हटल्यावर चंकी पांडेला झाला असता.<br />
... अॅन्ड इट्स नॉट अ जोकींग..!<br />
<br />
या आनंदाला कारणही तेवढच गंभीर होतं.<br />
त्यादिवशी सदाच्या आईला आणि रक्षाबंधन व भाऊबीज वगळता इतर दिवशी भावाने
उधळलेले गुण शपथेवर सांगणार्या त्याच्या एकमेव बहीणीला दत्ताचं दर्शन
घेण्याची तीव्र इच्छा झाली.<br />
वास्तविक दत्त मंदीरालगत दोन बोटे अंतरावर स्वर्ग नावाचं नुसत्याच
पिवळ्या सोन्याचं दुकान होतं. तिथं ज्वेलरीत कोणत्या नवीन डिजाइन्स येऊ
घातल्यात? हे पाहण्यासाठी बहीणीने मोठ्या चपळाईने दत्ताला दत्त म्हणून उभं
केलं होतं.<br />
<br />
निरनिराळ्या दागिन्यांनी बहीणीच्या हात, नाक, गळा, कान इत्यादी अवयवांवर
अतिक्रमण केल्यानंतर माय-लेकी स्वर्गातून सडकेवर आल्या मात्र...<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-oDfOFwZMGhRzOWWwgqnwt4B_87wOPDpIU2-nv5t4R0nhyphenhyphenG6-BJm2pIB0FRcA4HnU6kelcNz31ZewOaVRRx49temyeqvA7Eq8ZkWVOT5GH8arq0Tr2Cw_MHoSgUN8cmp_P21kUUuIBu7O/s1600/1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-oDfOFwZMGhRzOWWwgqnwt4B_87wOPDpIU2-nv5t4R0nhyphenhyphenG6-BJm2pIB0FRcA4HnU6kelcNz31ZewOaVRRx49temyeqvA7Eq8ZkWVOT5GH8arq0Tr2Cw_MHoSgUN8cmp_P21kUUuIBu7O/s1600/1.jpeg" /></a></div>
समोर मोटरसायकलवर सदाला आणि त्याला जवळजवळ खेटून बसलेल्या एका तरूणीला
पाहताच त्या दोघी भुत पाहील्यासारख्या जागीच खिळून राहील्या. तरूणीचा
खिदळण्याचा आवाज मोटरसायलच्या झुsssssप आवाजानंतर नाहीसा झाला.<br />
<br />
सदाची आई मोटरसायकलचा ठिपका दिसेपर्यंत तिकडे पाहत राहीली. बहिण मात्र
अजुनही तशीच स्तब्ध उभी होती. ती आणखी काही वेळ तशी उभी राहीली असती, तर
टिव्हीवर 'स्वर्ग दुकानातील सोन्यानं मढलेला पुतळा आपोआप बाहेर आला' अशी
बातमी झळकू लागली असती.<br />
<br />
सदा घरी आला तेव्हा घरातलं वातावरण बिघडल्याचं त्याच्या लक्षात आलं. त्यानं शीळ घालत वातावरण निवळण्याचा प्रयत्न केला.<br />
"कोण रे ती?" मिक्सर वीजेच्या बोर्डाला जोडीत आईने प्रश्न केला.<br />
सदाच्या तोंडातून शीळ निघण्याऐवजी नुसतीच थुंकी बाहेर आली.<br />
"कोण कुठली? कुठली कोण?" सदानं व्याकरण चालवलं.<br />
तीच ती मेणका! जी तुझ्या मोटरसायकलवर तुला इतकी खेटून बसली होती की,
तुम्हां दोघांमधून हवादेखील पास होत नव्हती." आरशात स्वतःच्या अंगावरले
स्वर्गातले दागिने न्याहाळत आणि आरशातून नजर अजिबात न हटवता बहीण बोलली.<br />
बहीणीचं इतकं तपशीलवार वर्णन ऐकून सदा 'हवा'लदिल की काय म्हणतात, तसा झाला.<br />
"अच्छा ! ती होय.. ती.... गोपाळची दूरची बहीण." सदा रेडीओ जॉकीसारखा पटापटा बोलला.<br />
"गोपाळची 'दूरची' बहीण मोटरसायकलवर तुझ्या इतकी 'जवळ' का बरे बसली होती?" नाकाची जागा बदलत बहीण बोलली.<br />
कुणा एकाच्या बहीणीला कुणा दुसर्याच्या बहीणीचं हे वर्तन आवडलं नाही.<br />
"म्हणजे त्याचं झालं असं.... मी असा मोटरसायकलवरून जात होतो. रस्त्यात......."<br />
"सांगा एखादी खोटी कथा ! मारा थापा ! रस्त्यात चार-पाच मवाल्यांचं टोळकं
त्या गोपाळच्या बहीणीचं विनयभंग करीत होते. मी थोडीशी हाणामारी करून तिला
त्यांच्या तावडीतून वाचवलं आणि तिला तिच्या घरी ड्रॉप करण्यासाठी
मोटरसायकलवरून जात होतो." आरशाकडे चक्क पाठ करत बहीण म्हणाली.<br />
"तसं काही नाही." सदानं बहीणीचं 'फिल्मी' कथानक नाकारलं.<br />
"मग?" इतका वेळ शांत असलेल्या आईने त्या संवादात आपल्या एका शब्दाची भर घातली.<br />
"ती अशी रस्त्यातून जात असताना तिचा असा पाय मुरगाळला म्हणून, तिला दवाखान्यात घेवून जात होतो." सदाने साभिनय सांगितले.<br />
"उंच टाचांच्या सँडल घातल्यावर आणि काय होणार?" आपल्या भुवया उंचावत बहीण म्हणाली.<br />
"_______________?" मिक्सरचा वेग वाढवत आईने काहीतरी विचारले.<br />
"क्काय?" विमानासारख्या त्या घरघर गोंगाटात सदाला काही ऐकूच आले नाही.<br />
"अरे नाव काय तिचं?" मिक्सर बंद करीत आई.<br />
"हिरा." मुद्दामच डोकं खाजवत सदा बोलला.<br />
"मला वाट्टं, 'हिरा'च्या नादानं तू ब'हिरा' झालायसं." बहीणीने कोटी करण्याची संधी दवडली नाही.<br />
"आणि काय रे, ती हिरा की कोण? तुझ्या कानाचे चावे का बरं घेत होती?" आईने भोळा प्रश्न केला.<br />
काहीवेळ सदाने या प्रश्नाकडे 'काना'डोळा केला.<br />
"ती माझे कान खरोखरचे आहेत, की प्लास्टीकचे बसवलेले आहेत? ते तिच्या दातांनी ओढून तपासत होती. तुझं पण ना आई, काहीतरीच..! अगं ती माझ्या कानात दवाखान्याचा पत्ता सांगत होती. डावीकडे वळ, उजवीकडे वळ असं. कानाचा चावा घ्यायला तिला काय घरी खायला मिळत नसेल का?" सदा मोटरसायकलच्या चावीने कान खाजवत बोलला.<br />
"हो... नाहीतर कानामागून यायची नि तिखट व्हायची..!" आपल्या ओठांना लिपस्टीकने रंगवत बहीण म्हणाली. <br />
"कुठल्या दवाखान्यात आहे ती?" प्रश्नांच्या मिक्सरमध्ये आईने बहुधा माझी 'चटणी' करण्याचे ठरवले असावे.<br />
"लगेचच डिस्चार्ज दिला." एवढं अंतिम बोलून सदाने इतका वेळ चाललेलं कथानक डिस्कनेक्ट केलं.<br />
<br />
....... आणि शासनाने हेल्मेट सक्ती केली.<br />
<br />
*<br />
<br />
"जानू, माझ्या वाढदिवसाला तू मला काय गिफ्ट देणारेस?" बागेत सदाच्या पाठीला पाठ चिकटवून बसलेली हिरा बोलली.<br />
"प्रिये, बोल तूला काय हवयं?" प्रसन्न झालेल्या देवतेसारखं सदाने तिला विचारले.<br />
"मला किनई काहीतरी महागडी वस्तू हवीय." बागेतलं गवत तोडीत हिरा बोलली.<br />
क्षणभर सदाला वाळवंटात बसल्याचा भास झाला.<br />
"ठीक आहे. मी तूला पेट्रोलमध्ये तळलेले बटाटेवडे घेउन येईन." कालच्या
पेपरात वाचलेली पेट्रोल दरवाढीची बातमी आठवून सदाने विनोद करण्याचा एक
व्यर्थ प्रयत्न केला.<br />
"तुला जर थट्टा सुचत असेल तर, आम्ही नाही सांगणार काय हवयं ते." तोडलेलं गवत दूर फेकत हिरा.<br />
"बरं बाबा, सांग काय हवयं तूला?"<br />
"मला किनई रिंग हवीय." ओढणीचं टोक बोटाला गुंडाळीत हिरा म्हणाली.<br />
"बस्स ! एवढच ना. तुझा लँडलाईन नंबर दे. आजच संध्याकाळी देतो रिंग हव्यातेवढ्या." सदा संता मोडमधून बाहेर यायला तयार नव्हता.<br />
"राहू देत." हिरा हिरमुसली.<br />
"सॉरी. आता असले पीजे मारणार नाही. प्रॉमीस." 'स्वतःचे' कान पकडत सदा.<br />
"मला हिर्याची अंगठी हवीय."<br />
"हा अनमोल हिरा असताना आणखी वेगळं कशाला काय हवयं?" हिराची हनुवटी आपल्या एका बोटाने वर उचलीत सदा बोलला.<br />
"ह्या असल्या शब्दांना भुलणार नाही हं आम्ही. देणारेस की नाही तेवढंच सांग." सदाच्या शाब्दीक मनोर्यांना हिराने सुरूंग लावला.<br />
"कबुल ! कबुल ! कबुल !" यावेळी हिराच्या अंगावर सदाने तोडलेल्या गवतांचा अभिषेक केला, तेव्हा लाजेने हिरा सदाच्या मिठीत विसावली.<br />
<br />
*<br />
<br />
हिराच्या वाढदिवसाचा दिवस उजाडला.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4jrc1oSbNfgx3A1LU6S4eNgEYqyj7dmkX6z5BCb_72gfJuzaIWiJKPmVpTBPriIZfXRuNMRfjfNC9lMZZH2EiVqICJkuOfblUZA-Wf99mRmTcA7tkIx06O0RAXS1iYBsFZlJULnfDLQhE/s1600/2.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4jrc1oSbNfgx3A1LU6S4eNgEYqyj7dmkX6z5BCb_72gfJuzaIWiJKPmVpTBPriIZfXRuNMRfjfNC9lMZZH2EiVqICJkuOfblUZA-Wf99mRmTcA7tkIx06O0RAXS1iYBsFZlJULnfDLQhE/s1600/2.jpeg" /></a></div>
हायवेलगत असलेल्या एका छानशा कॅफेबाहेर येवून सदाची मोटरसायकल थांबली.
सदा त्यावरून पायउतार झाला आणि घाईतच कॅफेत शिरला. कॅफेच्या छप्परवजा
परीसरात मांडलेल्या टेबल-खुर्च्यांमधील एका खुर्चीत हिरा घड्याळातून सदाची
आणि मनातून गिफ्टची वाट पहात होती. सदाला पाहताच तिचा चेहरा आनंदानं खुलला.<br />
<br />
"फार उशीर नाही ना झाला." जवळच्या खुर्चीत हेल्मेट ठेवीत सदा.<br />
"विशेष नाही." गिफ्टसाठी आसुसलेली हिरा म्हणाली.<br />
काही क्षण दोघं एकमेकांकडे नुसतीच पाहत बसली.<br />
"माझं गिफ्ट कुठाय?" नजर वळवत हिरा बोलली.<br />
"अरे हो. ते आणायचचं राहून गेलं. थांब आलोच." असं म्हणून सदा कॅफेबाहेर गेला.<br />
<br />
काही वेळाने तो एक मोठ्ठाला टेडी घेऊन आला आणि त्याने तो हिरापुढे धरला.
अपेक्षित गिफ्ट नसलेला पाहून हिरा प्रचंड संतापली. रागाच्या भरात तिने तो
टेडी समोरील हायवेवर भिरकावून दिला.<br />
<br />
सदा धावतच तो टेडी आणण्यासाठी हायवेवर आला..<br />
सदा तो टेडी उचलणार, इतक्यात सदाच्या मागून भरधाव येणार्या एका ट्रकने सदाला धडक दिली. सदा जागीच ठार झाला.<br />
<br />
हे दृश्य पाहताच हिरा धावतच सदाजवळ आली. रक्ताच्या थारोळ्यात पडलेलं सदाचं
मृत शरीर तिने आपल्या कवेत घेतलं. वेड्यासारखी त्याची असंख्य चुंबने घेतली.<br />
मग तिचं लक्ष सदाशेजारी पडलेल्या टेडीकडे गेलं. तिनं त्याला आपल्या हाती
घेतलं. सदाची ती एकमेव आठवण जपून ठेवण्याचा तिने निश्चय केला.<br />
अचानक टेडीच्या मागील पोकळ बाजूस तिला काहीतरी चमकताना दिसले. तिने ती चमकणारी वस्तू बाहेर काढली मात्र..... ती एकदम चमकली.<br />
ती चमकणारी वस्तू म्हणजे हिर्याची अंगठी होती.<br />
<br />
अंगठी काढताक्षणी लगेचच टेडीच्या आतून "हॅप्पी बर्थ डे टू यु"ची जिंगल वाजू लागली.<br />
<br />
नकळत हिराचे डोळे डबडबले.<br />
<br />
* * *</div>
</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-9698470432029491812012-03-14T21:11:00.000-07:002012-11-07T06:44:19.000-08:00आइए. 'शॉक' फर्माइए..!आग, वीज आणि पाणी या तीन गोष्टींशी माणसाने कधीही खेळू नये.'<br />
जन्माला आल्यापासून समजायला लागल्यानंतर आमच्या घरातील वडीलधार्या मंडळींनी आम्हाला पोलिओनंतर जर कुठले डोस पाजले असतील, तर ते हेच 'उपदेशाचे डोस'..!<br />
<br />
आता अगदी भोवरा फिरवण्यापासून आमचा आवडता 'डॉक्टर डॉक्टर' (या खेळात शेजारची सुमी पेशंट बनण्यास तयार झाल्यावर गोपाळ आणि माझ्यात डॉक्टर बनण्यासाठी प्रसंगी 'कुस्ती' नावाचा तिसराच खेळ होऊन जायचा.) इथपर्यंत इतके नाना प्रकारचे खेळ असताना आम्ही आग, वीज आणि पाण्याशी का खेळावे? हे समजायला मार्ग नव्हता.<br />
आग आणि पाण्याचं ठाऊक नाही, पण वीज आमच्या गावात गेली कित्येक वर्षे एक खेळ नियमित खेळत असते. त्या खेळाचं नाव... 'लपंडाव'..!<br />
<br />
अखेर खेल खेल में तो प्रसंग आलाच.<br />
<br />
रविवारची एक सकाळ. उद्या म्हणजे सोमवारी ऑफिसात सुझीचा वाढदिवस असल्यामुळे रोजच्या चुरगाळलेल्या कपड्यांना इस्त्रीच्या उष्ण पोटाखालून चिरडून काढणे गरजेचे होते. त्यानुसार उजव्या कोपर्यात आपल्या पाठीवर असंख्य वस्तू बाळगलेल्या एका टेबलावरील ओझे हलके करीत ओढत - ओढत नेऊन तो टेबल इलेक्ट्रिक बोर्ड असलेल्या भिंतीला चिकटवला आणि त्यावर शुभ्र चादर पसरून त्याचा यथोचित सन्मान केला.<br />
इस्त्रीची पिन इलेक्ट्रिक बोर्डात जोडून बटणाची मान खाली झुकवली आणि काही क्षणांत इस्त्री शर्टात झुरळासारखी इकडे-तिकडे फिरू लागली.<br />
<br />
मी स्वप्नांत तो कडक इस्त्रीचा शर्ट घालून सुझीला बुके देणारच होतो, इतक्यात...बायकोने एक साडी आणून टेबलवर आपटली.<br />
त्या बुकेतली फुलं बायकोच्या साडीवर कशी काय बुवा सांडली? या विचारात मी पडलो.<br />
"अहो जरा एवढी साडीपण इस्त्री करा." केसांना साईबाबांसारखा टॉवेल गुंडाळलेली सौ. हातातील जळती अगरबत्ती हवेत फिरवत म्हणाली.<br />
मी प्रश्नार्थक नजरेने निव्वळ तिच्याकडे पाहिले.<br />
"संध्याकाळी भगिनी मंडळात जायचंय." ती अगरबत्ती मला टेकणारच होती.<br />
"अगं मग इस्त्रीवाल्याकडे द्यायची होतीस ना..!" इस्त्री आणि मी सारखेच गरम झालो होतो.<br />
"मढं बसू दे त्या इस्त्रीवाल्याचं..! मागच्या महिन्यात नाही का आपण शालूच्या लग्नाला गेलो होतो?"<br />
"हो. हो. गेलो होतो खरे." पण इस्त्रीवाल्याचं मढं आणि शालूचं लग्न यांचा संबंध मला कळेना.<br />
मी तिथे जेवताना काजू समजून लसूण खाल्ला होता, हे मला चटकन आठवलं. सौ. त्याचीच तर आठवण करून देत नसावी? असा मला संशय आला.<br />
"तेव्हा मी त्या इस्त्रीवाल्याकडे तुमच्या शर्टला मॅचिंग असलेली साडी इस्त्री करायला दिली होती. तर त्या गाढवानं त्या साडीला किचनमधल्या खिडकीच्या आकाराएवढं भगदाड पाडून आणलंन." अगरबत्तीच्या जळत्या टोकाइतके सौ. चे डोळे लाल झाले होते.<br />
<br />
सौ. चा मुद्दा माझ्या लक्षात आला. मी तिच्या साडीला इस्त्री करून देण्यास तयार झालो. माझ्या शर्ट - पॅन्टची इस्त्री आटोपून मी साडी इस्त्री करू लागलो.<br />
<br />
दहा-पंधरा मिनिटे झाली असतील.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfurhx71EFI1VxSADxcnl5lJHu94lz_VRlzAS6Jbfvu21BR4w3GVG6RFlYg4k2uV7MdB-Xm4qQ7EzRt-5wbGevtahogs5_yh15K4MtLiNFKcb-WO97Mp_CKpe_v_yKYY0A_McW7bhnYbEd/s1600/3.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfurhx71EFI1VxSADxcnl5lJHu94lz_VRlzAS6Jbfvu21BR4w3GVG6RFlYg4k2uV7MdB-Xm4qQ7EzRt-5wbGevtahogs5_yh15K4MtLiNFKcb-WO97Mp_CKpe_v_yKYY0A_McW7bhnYbEd/s1600/3.jpeg" /></a></div>
<br />
<br />
'या जगात स्त्रीचा कधीच भरवसा नसतो', तेवढ्या वेळात माझ्या मनात हा एकमेव विचार चमकून गेला.<br />
<br />
"अहो, हे काय?" सौ. च्या या वाक्याने माझी तंद्री भंग पावली.<br />
"काय झालं?" मी जरा घाबरतच विचारले.<br />
माझ्याकडून साडीवर दुसरी खिडकी तर तयार झाली नाही..!<br />
"इतका वेळ झाला. अजून पदरच इस्त्री करताय..!"<br />
मी एक क्षण साडीकडे पाहिले. पदरावरच्या जरतारीच्या नाचर्या मोराची चुरगाळलेली पिसे सरळ करण्यात इस्त्री मग्न होती.<br />
मला आता कळलं, हल्लीच्या बायका शर्ट - पॅन्ट का घालतात ते..!<br />
"अरेच्चा होय की..! आताशा पदरावरचा 'मोर'च हाय. खरी साडी अजून 'म्होर'च हाय." इस्त्रीसोबत आता मला फाल्तू कोट्या करण्याचादेखील मूड आला.<br />
<br />
मी इस्त्रीस स्पर्श केला मात्र...<br />
मला एकदम धक्का बसला. एखाद्याच्या गंजीत (काही सुशिक्षित लोकं जिला बनियन संबोधतात.) बर्फाचे तुकडे टाकल्यावर तो ज्या उत्साहाने सबंध शरीराची हालचाल करील, तशीच विचित्र हालचाल मी आता करीत होतो.<br />
माझे केस निवडणुकीतल्या उमेदवारासारखे 'उभे' राहिले होते.<br />
विजेच्या संपर्कात येऊन मला शॉक लागला होता.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjabAsgVIdUhR4A4Cc5V5m3FdEClxZUWYSvcBL-ubgPIh_W4JjHcoVDcAsfTUx_KlVhZs-NEkppqGUR7hKWgq-5jLM4qlTJXkCFeApb8wRl90VviCDHc2UdN1aoK6Rki52HzM-KTgSznnli/s1600/4.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjabAsgVIdUhR4A4Cc5V5m3FdEClxZUWYSvcBL-ubgPIh_W4JjHcoVDcAsfTUx_KlVhZs-NEkppqGUR7hKWgq-5jLM4qlTJXkCFeApb8wRl90VviCDHc2UdN1aoK6Rki52HzM-KTgSznnli/s1600/4.jpeg" /></a></div>
<br />
<br />
एकूणच शॉक हा संपर्कजन्य रोग आहे, हे माझ्या चांगलेच लक्षात आले आणि जगात स्त्री आणि इस्त्री या दोन गोष्टींचा कधीच भरवसा नसतो, या निष्कर्षाप्रत मी पोहोचलो.<br />
तेव्हापासून इलेक्ट्रॉनिक वस्तूंचा मी धसकाच घेतला. साधं पंख्याचं बटण दाबायचं झालं तरी पायात चपला सरकवतो. याआधी मी केवळ विजेच्या बिलाची धास्ती घ्यायचो.<br />
<br />
कोणतीच गोष्ट पोटात अधिक काळ न राहण्याची दैवी देणगी लाभलेल्या सौ.द्वारे माझं हे 'करंट अफेअर' संध्याकाळपर्यंत सबंध चाळीत पसरलं आणि मी एक 'शॉकीन माणूस' म्हणून प्रसिद्ध पावलो.<br />
चाळीतील काही रणबीर कपूर प्रेमी तरुणांनी मला 'शॉकस्टार' ही पदवी बहाल केली.<br />
<br />
त्या दिवशी सौ. भलतीच घाईत दिसत होती.<br />
"अहो, ठक्कर मॉलमध्ये सेल लागलाय." एवढंच बोलून सौ. एव्हरी डे चे सेल टाकल्यासारखी पळतच गेली.<br />
काय 'सेल'फिश बाई आहे..! अशी एक कोटी चटकन मला सुचली.<br />
आज ही काय उचलून आणणार आहे? या प्रश्नानेच मी घामाघूम झालो. मागे तिने सँडलवर फ्री होते म्हणून माझ्यासाठी मौजांची जोडी आणली होती.<br />
पण जेव्हा ती मॉलमधून परतली तेव्हा तिच्यासोबत एक सुंदर देखणी बाई होती. ती सुंदर देखणी बाई सौ. ची शाळेतली मैत्रीण होती आणि तिचा नुकताच आंतरजातीय विवाह झाला होता.<br />
आमच्या घरातील पाहुणचार झोडून तिने आम्हा उभयतांना आपल्या घरी येण्याचे आमंत्रण दिले.<br />
<br />
त्याप्रमाणे आम्ही उभयतां तिच्या घरी येऊन ठाकलो. सूक्ष्म निरीक्षणाअंती माझ्या असे लक्षात आले की, तिच्या नवर्याच्या डोक्यावरील केसांच्या तुलनेत माझ्या डोक्यावरील केसांची संख्या समाधानकारक होती. या आनंदात मी सौ. ने या खेपेला मॉलमधून इअरिंग्जच्यासोबत फ्री म्हणून आणलेल्या कंगव्याने केस विंचरले.<br />
"यांना नॉन व्हेज चालेल ना?" सौ.च्या मैत्रिणीने अन'नॉन' नजरेने माझ्याकडे पाहत सौ. ला विचारले.<br />
"नाही बाई. आमचे हे किनई शुद्ध 'शॉका'हारी आहेत." सौ. ने माझा परा'कोटी'चा अपमान केला. वर आपल्या दातांचं दर्शन देत यथेच्छ हसली.<br />
सौ. माझ्यासारखं कोटी करायला शिकली होती, याचा मला आनंदच होता, पण तिने खुद्द माझ्यावरच कोटी केली, याचा राग त्या आनंदापेक्षा जरा जास्तच होता.<br />
<br />
झाल्या प्रकाराने घरी गेल्यावर आमच्या दोघांत तुडुंब भांडण झालं आणि त्याची परिणती सौ.च्या माहेरी जाण्यात झाली. यावेळी मला दुसर्या प्रकारचा शॉक बसला.<br />
<br />
मी प्रचंड दु:खी झालो. रात्री - अपरात्री निर्मनुष्य सडकांवर उदासवाणा भटकू लागलो. मला वेड लागलंय, असा स्वतःचा समज करून घेऊन आमच्या शेजारचे परांजपे मला कसलीही पूर्वसूचना न देता एका वेड्यांच्या रूग्णालयात घेऊन गेले.<br />
<br />
आम्ही डॉ. च्या केबिनात प्रवेश केला तेव्हा डॉ. वेड्यासारखे हसताना आम्हाला दृष्टीस पडले. ते चांदोबातील विनोद वाचत होते, याचा उलगडा नंतर झाला. त्यांच्या समोरील टेबलावर DR. ASHOK अशा नावाची पाटी होती. मला मात्र त्या पाटीवरील ती अक्षरे A SHOCK अशी दिसू लागली.<br />
नंतर तिथल्या एका अर्धवट कंपाउंडराने मला एका खोपटेवजा खोलीत नेले.<br />
"आइए मेहरबान<br />
लेटीए जानेजाँ<br />
'शॉक' से दिजीए जी<br />
इष्क की इम्तिहान" तिथल्या एका चादराच्छादीत कॉटकडे बोट दाखवत तो आपल्या भसाड्या आवाजात म्हणाला.<br />
त्याच्या या गाण्यातील सूचक ओळीतून 'मी पुन्हा शॉकचा शिकार होणार आहे' हे मला कळून चुकले आणि त्याप्रमाणे माझ्या तोंडात कापडाचा बोळा कोंबून हातापायाच्या बोटांवर मोजता येणार नाही इतक्या वेळा मला शॉक दिला.<br />
मी बेशुद्ध पडलो.<br />
<br />
शुद्धीवर आलो तेव्हा सौ. आणि तिच्या माहेरचा गोतावळा सुतकी चेहरे करून माझ्या कॉटभोवती गर्दी करून बसला होता.<br />
सौ. चे डोळे रडून रडून उकडलेल्या बटाट्यासारखे सुजले होते.<br />
"तुम्ही सगळे असे का बसलाय? ही काय शोकसभा आहे का?" परांजपेने तिथल्या जीवघेण्या शांततेचा भंग केला.<br />
"मला वाट्टं परांजपे, ही शोकसभा नसून 'शॉक'सभा असावी." तशा प्रसंगीदेखील कोटी करण्याचा मोह मला अनावर झाला.<br />
यावर उपस्थित मंडळी दिलखुलास हसली. त्यांना हसता येत होते, हा नवा शोध मला लागला.<br />
<br />
मी आणि सौ. जेव्हा त्या खोपटेवजा खोलीतून बाहेर पडलो, तेव्हा मी एकवार वळून त्या खोलीकडे पाहिले. त्या खोलीच्या प्रवेशद्वारावर मोठ्या अक्षरांत लिहिले होते...<br />
आइए. शॉक फर्माइए..!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiIdkPTh5eOv8TlJw12JF6ydeKz7VrNIvw9bjVv4WzEtVXkrCQs0JdxPCK1nnOxjF6QPQC5U35-_E7dzWaxLIomZfcQa_fwjKFnT5PtAs1R2QSoR79xmzxBYAi26wqGfvvtjflZfOe3Szo/s1600/5.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiIdkPTh5eOv8TlJw12JF6ydeKz7VrNIvw9bjVv4WzEtVXkrCQs0JdxPCK1nnOxjF6QPQC5U35-_E7dzWaxLIomZfcQa_fwjKFnT5PtAs1R2QSoR79xmzxBYAi26wqGfvvtjflZfOe3Szo/s1600/5.jpeg" /></a></div>
<br />
<br />
* * *<br />
<br />
<a href="http://holivisheshank2012.blogspot.in/search/label/%E0%A4%95%E0%A4%A5%E0%A4%BE">हास्यगाऽऽरवा २०१२ मध्ये पुर्वप्रकाशित</a>अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-32096084062074467342012-03-14T21:06:00.000-07:002012-03-14T21:09:19.745-07:00लाटणे रिटर्न्स ! (भांडणात पडताना)भांडणात पडताना तुझा धरला मी हात !<br />सखये गं आवर ही लाटण्याची नको बात !<br /><br />भरलेल्या लोकलला आलो मी लटकून<br />चार जिने चढल्यावर गेलो पुरता थकून<br />त्या तिथल्या म्हणे आणा वाण्याकडून अंडी सात !<br /><br />सांग कसे चावू मी लाडू हे मोतीचुर<br />शेजारील बघ काका झाले किती चतूर<br />डाळ इतकी पातळ नि शिजला नाही कधी भात !<br /><br /><a href="http://www.aathavanitli-gani.com/Song/Chandanyat_Phiratana">मुळ गीत इथे पहा.</a><br /><br />* * *अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-66197446149630295992012-01-01T20:52:00.000-08:002019-06-21T02:02:26.663-07:00सायकल<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
माझ्या दोन इच्छा आहेत. हो इच्छाच..! स्वप्न नाही म्हणू शकत कारण, मला जी काही विचित्र स्वप्नं पडतात त्यांची पुर्तता होणे, ही गोष्ट आमच्या सौ. ने सुग्रास भोजन बनवण्याइतकी अशक्य आहे.<br />
<br />
मागे मला 'मी व्हाईट हाऊसमध्ये राहतोय' असलं अतिरेकी (की अमेरिकी?) स्वप्न पडलेलं मी माझा परमप्रिय मित्र गोपाळला सांगितलं.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii1yCHcxQooPfaUc-57az1AkAZVO185Y4DFD6HxcfmwLe3KiHlD5gsqB32pql_Rrqrj6V-In0Jd3i5fkOZwaUjFqqOJJhLNv2myEqJWNz6R1bcQG_xa9QUjhp-s0T_6RxZsiVJRuA5erh-/s1600/7.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOi1bFyweUmbVgNPjCVRRGIPsQ3iqYSj5WCmTaDZcYRr_D0n-76BAwOcuQ3omZieKKSgXLt_Qxwd_XT0g-Pr8klt7kUP7arOWEZzdZ5bghzVUGjtk3O14WyXKFgqdpyTo_MJuwOW9orWE3/s1600/6.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a>त्याने गंभीर सिनेमात घेतात तसा मोठ्ठा पॉज घेण्याची आपली 'वाईट हौस' पुर्ण करून घेतली.<br />
<br />
"अरे मग त्यात काये..! घराला सफेद रंग लाव. व्हाईट हाऊसमध्ये राहत असल्याचा फील येईल." असं म्हणून हिरव्यागार गवतातून दोन ससे बाहेर पडावेत, तसे झुपकेदार मिशीआडून पुढे आलेले दोन दात आणखीनच बाहेर काढत गोपाळ हसला.<br />
<br />
त्याच्या श्रीमुखात भडकावून त्याला दिवसा तारे दिसल्याचा 'फील' आणावा, असा उग्र विचार त्याक्षणी माझ्या मनात उत्पन्न झाला होता. 'फील'हाल तो विचार मी तेव्हा मनातून रहीत केला.<br />
<br />
असो. तर माझ्या त्या दोन इच्छा पुढीलप्रमाणे आहेत.<br />
एक.... सायकल चालवायला शिकणे आणि दूसरी..... पोहायला शिकणे.<br />
<br />
पैकी पोहायला शिकण्यासाठी मी पाण्यात हात - पाय मारून पाहीले, परंतू जशी पाण्याने माझ्या नाका - तोंडात 'एंट्री' घेतली तशी मी पाण्यातून 'एक्झीट' घेतली.<br />
तदनंतर जेव्हा कधी आम्हां मित्रांची टोळी दगडू मळेवाल्याच्या आडात डुंबायला जायची तेव्हा मी आडाजवळच्याच एका कातळावर बसून डुंबणार्या मित्रांचे वस्त्र सांभाळत बसे.<br />
<br />
अशारितीने माझ्या पोहण्याच्या इच्छेवर 'पाणी' सोडून मी मनात 'भुल जा स्वीम स्वीम' म्हणालो अन् आपला मोर्चा सायकलकडे वळवला.<br />
<br />
आमच्या गावात तेव्हा सर्वात जास्त काळ सायकलवर हिंडणारा एकमेव प्राणी म्हणजे पोस्टमन. तो कधी आमच्या घरासमोरून आपल्या सायकलची घंटी वाजवत गेला म्हणजे मला त्याचा मोठ्ठा हेवा वाटे.<br />
<br />
तशी आमच्या चुलत्यांची सायकल होती म्हणा. पण आता ती चालण्याच्या स्थितीत नव्हती. आपले पंक्चर झालेले दोन्ही पाय गळून पडलेल्या अवस्थेत ती कित्येक वर्षे आमच्या घराच्या पाठीमागील भिंतीला टेकून उभी आहे.<br />
<br />
शेजारच्या गावातल्या यश्टी स्टँडवर सायकल रिपेरिंगचं एक दूकान होतं, तिथं ती रंजलेली - गांजलेली (की गंजलेली?) सायकल नेवून दोन्ही टायरचे पंक्चर काढले, ब्रेकचं काम केलं. तिथचं मी जमा केलेले पैसे संपले.<br />
सायकलची सीट उखडलेली असणे, पेडलचे रबर जावून नुसतीच ती लोखंडी गुळगुळीत नळी शिल्लक राहणे इ. इ. छोटे मोठे दोष अजून तसेच होते.<br />
असू देत. जसे पैसे जमतील तसे एक - एक काम करत जाईन, मी आपल्या मनाची समजुत काढली.<br />
<br />
मला कधी एकदा सायकल शिकतोय असं झालं होतं. सायकल शिकेपर्यंत कुणीतरी सायकल पकडणं आवश्यक होतं. मी गावातील अनेक गल्ल्या हिंडून काही मित्रांना बोलावून आणले.<br />
<br />
"आधी मला एक राऊंड पायजे." या अटीवर प्रत्येकाने माझ्या सायकलवर टांग टाकून माझं घर ते खालच्या आळीपासून मैलभर असलेल्या स्मशानापर्यंत एवढा मोठ्ठा राऊंड मारून नंतर "माझ्या आईने मला बाजारातून अमुक आणायला सांगितलयं","माझ्या बापानं मला शेतावर बोलवलयं." अशी कारणे सांगून त्यांनी आधी जशी सायकलला टांग दिली, तशीच आता मलापण टांग दिली.<br />
<br />
ते 'टांगदेव' झाले तेव्हा मी भिंत चालवणार्या ज्ञानेश्वरांसारखा निदान सायकल चालवणे तरी गरजेचे झाले.<br />
<br />
आता उरलो होतो फक्त मी आणि माझी सायकल.<br />
<br />
एकलव्याने जशी गुरूविना एकट्यानेच धनुर्विद्या आत्मसात केली तशी मीदेखील एकट्यानेच सायकल शिकण्याचा निर्धार केला.<br />
सायकलवर टांग टाकून जरा घाबरतच पेडल मारले. डोळे कधीच गच्च मिटले होते. काही वेळाने हळूहळू डोळे उघडले आणि काय आश्चर्य..!!<br />
मी सराईतपणे सायकल चालवत होतो.<br />
ढोपरं न फोडता पहील्याच प्रयत्नात सायकल शिकणारा जगात बहुधा मी एकमेव असेन.<br />
<br />
मग काय विचारता? गावातली कुठली गल्ली अशी बाकी नसेल जिथे माझ्या सायकलच्या चाकांच्या रेषा उमटलेल्या नसतील.<br />
<br />
काही दिवसांत मी रायडर की काय म्हणतात? तो झालो. आईपण माझ्यावर खुश होती. म्हणजे याआधी कुठलही काम करण्यासाठी टाळाटाळ करणारा मी कधी दुकानातून सामान घेवून ये, कधी चक्कीत दळण टाकून ये इ. कामे सायकलवरून त्वरीत आणि आवडीने करू लागलो.<br />
<br />
आता मी सायकलने उतारावरून जाताना बिनधास्त पेडलवरले पाय काढून हँडलवर ठेवू शकत होतो. हँडलवरले हात काढून सिनेमातल्या हिरोसारखे केसांतून फिरवू शकत होतो.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitDQ6-aPywHoW9TChfMlTfJOUDq4Q1PcJ2mkrN1GH72JdhylCmi9YJRDQFiduUNfdYeJgFLJwLYjMmsKHE1-uLXLrr7oLx8Ql83WFLSC0m3pF8_FvmMdI93G8aF7gjxai9arW28q7PKSAu/s1600/13.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitDQ6-aPywHoW9TChfMlTfJOUDq4Q1PcJ2mkrN1GH72JdhylCmi9YJRDQFiduUNfdYeJgFLJwLYjMmsKHE1-uLXLrr7oLx8Ql83WFLSC0m3pF8_FvmMdI93G8aF7gjxai9arW28q7PKSAu/s1600/13.jpeg" /></a></div>
एकदा मात्र वाईट घडलं.<br />
असचं उतावरून सायकलने सुसाट जात असताना मी सीटवरून उठून पेडलवर उभा राहुन अंगभर वारा झेलत राहीलो.<br />
उतार संपला तसा मटकन सीटवर बसलो मात्र.. माझ्या पार्श्वभागात सीटखालील उभी लोखंडी नळी योग्य जागा बघून थेट घुसली. तेव्हा माझ्या लक्षात आले, सायकलची सीट वरचेवर अशी निघतेच.<br />
आता ती सीट दणका सहन न झाल्याने मागे काही अंतरावर सायकलवरून उडी मारून धुळीत लोळत पडली होती.<br />
<br />
पुढे काही दिवस मला परसाकडे बसायला प्रचंड त्रास होत होता.<br />
<br />
ही एक दुर्दैवी घटना सोडली तर सायकलने मला कधी कुठलीही इजा केली नाही.<br />
<br />
माझी सायकलमधील प्रगती पाहूनच की काय? सुमीने पक्याचा पत्ता कापून माझ्याशी जवळीक वाढवली. हळूहळू ती माझ्यावर पक्याच्या भाषेत सांगायचं झालं तर 'लव' करू लागली. माझ्याही तिच्या घरापुढील सायकल फेर्या वाढल्या.<br />
<br />
सुमीला सायकलवर फिरवण्याची माझी कैक दिवसांपासूनची इच्छा अखेर एके दिवशी पुरी झाली.<br />
<br />
आदल्या दिवशी मी तिला जास्त गजबज नसलेल्या गावाबाहेरच्या कच्च्या रस्त्यावर दुपारी भेटावयास बोलवले. दूपारच्या वेळी त्या रस्त्याला शुकशुकाट असतो.<br />
<br />
मी शर्ट इन वगैरे करून तयार झालो आणि सायकलवर टांग टाकून झपाझप पेडल मारीत गावाबाहेरच्या त्या रस्त्याच्या दिशेला लागलो.<br />
<br />
"अरे चेन उतरलेय बघ." रस्त्याने गावाकडे जाणारा चंदन आळीतला परश्या माझ्याकडे बघत बोलला.<br />
<br />
मी सायकल न थांबवता खाली पाहीले. सायकलची चेन आपल्या जागेवर व्यवस्थित फिरत होती.<br />
मग परश्या असं का बोलला? या प्रश्नानं मी प्रचंड बे'चेन' झालो.<br />
<br />
नंतर माझ्या लक्षात आलं, तो सायकलच्या चेनबद्द्ल बोलत नसून पॅन्टच्या चेनबद्द्ल बोलत होता. मी पॅन्टची खिडकी बंद केली आणि वाटेला लागलो.<br />
<br />
बरं झालं बाबा..! परश्या अगदी ते 'आसमान से आया फरीश्ता' म्हणतात ना, तसा फरीश्ता बनून आला. नाहीतर सुमीसमोर माझी कोण फजिती झाली असती..!<br />
<br />
रस्त्यावर पोचलो तेव्हा सुमी आपली मा'सुमी'यत चिंचेच्या झाडाला टांगून त्यावर दगड फेकून चिंचा पाडताना दिसली. त्यातला एक अणुकुचीदार दगड माझ्या कपाळाच्या दिशेनेपण आला. मोठ्या चपळाईने मी तो चुकवला.<br />
<br />
तिच्या त्या प्रयत्नाचं 'फळ' तिच्या पेटीकोटाचा निम्मा खिसा भरून तिला 'चिंचा' या रूपात प्राप्त झाला होता.<br />
<br />
"अगं जरा बघून फेक दगडं. कुणाचं कपाळ फुटलं म्हंजे?" सायकल एका झाडाला टेकत मी.<br />
<br />
"आता ही सायकल डेपोला कशाला लावली? प्यांसेजर केवापासून खोळंबलयं इथं..!" कमरेत बेअरिंग बसवल्यासारखी या दिशेकडून त्या दिशेकडे फिरत नाही - नाही म्हणणार्या पंख्यासारखी फिरत सुमी बोलली.<br />
<br />
आता इतकं देखणं 'प्यासेंजर' समोर असताना वाहन डेपोला लावणं, हे म्हणजे बायकोची एखादी सुंदर तरूण मैत्रीण घरात आलेली असताना आपल्या डोळ्यांवरचा चष्मा काढून ड्रॉवरमध्ये ठेवण्यासारखे आहे.<br />
<br />
मी लागलीच सायकल रस्त्यावर आणून तीवर टांग टाकली.<br />
<br />
"बैस मागे." मी आपली मान मागे वळवत सुमीला बसण्यास सांगितले.<br />
<br />
"मी नाय मागं बसनार." सुमी आपल्या दोन वेण्या हलवीत म्हणाली.<br />
<br />
"मग?"<br />
<br />
"मला फुडं बसायचयं." वेण्यांचा झोपाळा थांबला होता.<br />
<br />
"अस्सं..! मग बस पुढं." दैवाला आणि मला हेच अपेक्षित असावं.<br />
<br />
सुमी एकाच बाजूला दोन्ही पाय ठेवून हँडल पकडीत सायकलच्या समोरील दांडीवर बसली. मी ताकदीने पेडल ढकलीत सायकल पळवू लागलो.<br />
<br />
क्षणाक्षणाला हँडलवरील सुमीच्या कोमल हातांना माझ्या हातांचा स्पर्श होत होता.<br />
<br />
सुमीने एकदम टायटानिक सिनेमातल्यासारखे आपले दोन्ही हात हवेतपण पसरवले. सुमीला खुप मजा येत होती. कधी तिच्या केसांतला खोबरेल तेलाचा वास माझ्या नाकात शिरत होता, तर कधी तिच्या वेणीला बांधलेल्या रिबीणीचं एखादं टोक माझ्या नाकात शिरून मला शिंका आणीत होता.<br />
<br />
एकंदर सगळीच मौज होती. सायकलवर मनसोक्त हिंडून झाल्यावर आम्ही दोघे भेंडीच्या झाडाखाली विसावलो आणि सुमीने आपल्या पेटीकोटच्या खिशातून मघाशी पाडलेल्या काही चिंचा काढुन मला दिल्या. आम्ही डोळे गच्च मिटत चिंचा खाल्ल्या आणि घराकडे परतलो.<br />
<br />
त्याच संध्याकाळी सुमीचा बाप तोंडात शिव्यांची कॅसेट टाकून उच्च आवाजात आमच्या घरापुढे धिंगाणा घालीत होता. चंदन आळीतल्या परश्याने दुपारी आम्हां दोघांना सायकलवर हिंडताना पाहीलं होतं आणि जावून जशीच्या तशी हकीगत सुमीच्या बापाच्या कानात सांगितली होती, हे त्या धिंगाण्यातून मला कळाले.<br />
<br />
मघाशी माझा 'फरीश्ता' असणार्या परश्याने आता मात्र 'रिश्ता' तोडून टाकला होता.<br />
<br />
कणेकरांच्या शब्दांत सांगायचं झालं तर, माझ्या चुन्याच्या डबीएवढ्या छातीत धडकी भरली.<br />
<br />
माझ्या वडीलांनी प्रसंगावधान राखून सुमीच्या बापाला आमच्या घरात नेवून बराच वेळ त्याची समजूत काढली तेव्हा कुठं तो चावी दिलेल्या खेळण्यासारखा गुमान त्याच्या घराकडे गेला.<br />
<br />
अखेर 'मी सुमी राहते त्या गल्लीत पाऊल जरी टाकलं, तरी माझ्या तंगड्या तोडण्यात येतील.' (तोडल्यानंतर पाय.. पाय न राहता तंगड्या होतात, याची संबंधितांनी नोंद घ्यावी.) या माझ्या वडीलांच्या धमकीने त्या प्रकरणाला पुर्णविराम मिळाला.<br />
<br />
या घटनेने मी बराचसा निराश झालो.<br />
<br />
त्यावेळी माझ्या त्या स्थितीच्या बॅकग्राऊंडला<br />
<br />
<i>तेरी गलियों में ना रखेंगे कदम<br />आज के बाद...</i><br />
<br />
हे गाणं फीट्टं बसलं असतं.<br />
<br />
आता मला सायकल फिरवण्यात कसलीच मौज वाटेना. मी नुसताच गावाबाहेरच्या त्या कच्च्या रस्त्यावरून उदासवाणा चकरा मारे.<br />
<br />
परवा सायकलवरून प्रचंड वेगात खालच्या आळीला जाताना रस्त्यात एक म्हैस उभी असलेली लांबुनच मला दिसली. मी सायकलची घंटी बडव बडव बडवली. म्हैशीच्या कान आणि शेपटीखेरीज काहीच हलले नाही. मी म्हैशीच्या अधिक जवळ जाऊ लागलो. एकीकडे घंटी वाजवणं सुरूच होतं, पण म्हैस ढिम्म..!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH9QUWMXysQFuP62Rh7Tl20ojYxd3FyFh36a3gpwz8QOq5uwNBl_pHLEjSdGdDlyo36RXomWwSy86v0_fdNCEFRffu1JIBnYIJ3H8mc-wh1sOStPeVmHr_M7uHy2awSqXPh582QT7J1_DN/s1600/8.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH9QUWMXysQFuP62Rh7Tl20ojYxd3FyFh36a3gpwz8QOq5uwNBl_pHLEjSdGdDlyo36RXomWwSy86v0_fdNCEFRffu1JIBnYIJ3H8mc-wh1sOStPeVmHr_M7uHy2awSqXPh582QT7J1_DN/s1600/8.jpeg" /></a></div>
एक क्षण तर असा आला की, मी म्हशीला धडकणारच होतो पण चपळाईने मी सायकलचा हँडल फिरवला आणि म्हशीच्या शेजारून हाती टमरेल घेवून परसाकडे निघालेल्या अंता चौगुल्याला मी सायकलसकट धडकलो.<br />
<br />
अंत्या चौगुले टमरेलासकट किक मारलेल्या फुटबॉलसारखा जमिनीपासून काही फुट उंच उडत रस्त्यालगतच्या काटेरी कुंपणात जाऊन पडला. त्याच्या सर्वांगाला काट्यांनी चुंबन घेवून त्याला रक्तबंबाळ केलेले पाहून माझ्यापण अंगावर दुसर्या प्रकारचा 'काटा' आला.<br />
अंता चौगुले महाभारतातल्या भीष्माप्रमाणे कुंपणावर आडवा झाला होता. फरक इतकाच होता, तिथे बाण होते.... इथे काटे होते.<br />
<br />
"भो***..! ब्रेक नाय का मारता येत?" अपशब्दांच्या कोशातील निवडक विशेषणाने सुरूवात करत अंता चौगुले बोलला.<br />
<br />
"अख्खी सायकल तर मारली. अजुन ब्रेक काय वेगळा काढून मारू?" माझ्या या उर्मट उत्तराने अंता चौगुल्याचे डोळे आग ओकू लागले आणि त्याच्या तोंडाच्या गटारात तुंबलेल्या शिव्यांना बाहेर येण्यास वाट मिळाली.<br />
<br />
तोपर्यंत बघ्यांची संख्या बर्यापैकी वाढली होती. त्यातल्याच काहींनी काट्यात उमललेलं फुलं वेचुन काढावं, इतक्या हळूवारपणे अंता चौगुल्याला कुंपणाबाहेर काढून गुणा धुमाळाच्या बैलगाडीत घालून इस्पितळात दाखल केलं.<br />
<br />
माझा हा पराक्रम परमपुज्य वडीलांच्या कानी गेलाच होता.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOi1bFyweUmbVgNPjCVRRGIPsQ3iqYSj5WCmTaDZcYRr_D0n-76BAwOcuQ3omZieKKSgXLt_Qxwd_XT0g-Pr8klt7kUP7arOWEZzdZ5bghzVUGjtk3O14WyXKFgqdpyTo_MJuwOW9orWE3/s1600/6.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a>त्यांनी हात दुखेपर्यंत मला बडवले... त्यांचे हात दुखेपर्यंत..!<br />
<br />
काही दिवसानंतर वडीलांनी काही रूपयांच्या बदल्यात माझी सायकल एका भंगारवाल्याला देवून टाकली.<br />
<br />
एक सायकल आता इतिहासजमा झाली होती.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCOAJu0gBW2f3ptHukvVXvOiyLw4DM-8gs56-kMut-3Vkb20IayKRCcOWprg1pcdTz9vbF6hiLJKC_xdeFj7i_bcsgYVvnM0vLMmmv4KpEq7G2NgIQG-X8oVwd_jthpUhyphenhyphenvR1WU4Qfl-Td/s1600/9.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCOAJu0gBW2f3ptHukvVXvOiyLw4DM-8gs56-kMut-3Vkb20IayKRCcOWprg1pcdTz9vbF6hiLJKC_xdeFj7i_bcsgYVvnM0vLMmmv4KpEq7G2NgIQG-X8oVwd_jthpUhyphenhyphenvR1WU4Qfl-Td/s1600/9.jpeg" /></a></div>
<br />
* * *</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-27906341326839684342011-11-16T21:43:00.000-08:002012-11-07T06:59:07.832-08:00ये दिल है नखरेवाला..!चिविंच्या एका विधानात शुल्लक बदल करून मी म्हणेन, 'ऑफीसातील रूक्ष जीवनातील शुष्कपणा घालवून त्यात नवचैतन्य उत्पन्न करण्यासाठी ऑफीसात एखादी तरूण सुंदर 'रिसेप्शनिस्ट' असावी, अशी योजना ज्याच्या मेंदूतून साकार झाली त्या महाचतूर इसमास माझे त्रिवार दंडवत..!<br />
<br />
१५ दिवसांपुर्वीच आमच्या ऑफीसातल्या 'लीला' नामल रिसेप्शनिस्टच्या प्रणय'लीला' संपुष्टात आल्या आणि आमच्या ऑफीसात अवकळा पसरली.<br />
<br />
त्याचे झाले असे...<br />
आमच्या ऑफीसातील तथाकथित रिसेप्शनिस्ट मिस लीला ही मिसेस लीला होण्याआधी तिची ऑफीसात हाता-पायांच्या बोटांवर मोजता येणार नाहीत, इतकी लफडी अस्तित्वात होती. ती नेहमीच कुणाबरोबर तरी 'डेट'वर असे.<br />
माझा परममित्र गोपाळही एकदा तिला घेवून एका महागड्या हॉटेलात गेला होता. तेथील चार अंकी रकमेचं बील चुकवल्याचा मोबदला म्हणून लीलाने गोपाळच्या उजव्या गालावर 'कीस' दिला. गोपाळला स्वर्गीय आनंद होणे साहजिकच होते. मग काय विचारता? गोपाळच्या अंतरीचा इम्रान हाश्मी जागा झाला आणि त्याने लीलाकडे आपल्या ओठांवर कीस करण्याची मागणी केली. दूसर्याच क्षणाला गोपाळच्या ज्या गालावर लीलाने कीस केलं होतं, त्याच गालावर आता तिच्या सँडलनेदेखील बर्यापैकी 'कीस' केलं. ही हकीगत मला खुद्द गोपाळने सांगितली. आणि तो अपमान सहन न झाल्याने गोपाळने 'चालू' ही पदवी लीलास बहाल केली.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPGkMMHjBl8RumPDhzAoKmaMgJUq5oN-z6nGFNa0yTgQb6yKPc4XT3SogOVRVFWI-5OrW9pihLr1zFSehfJSiYUysBL-31gZ_EWKsq_66x8C1iFpr6PjKqpSQZ4NPto5rG9H6P4l3tJiJp/s1600/10.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPGkMMHjBl8RumPDhzAoKmaMgJUq5oN-z6nGFNa0yTgQb6yKPc4XT3SogOVRVFWI-5OrW9pihLr1zFSehfJSiYUysBL-31gZ_EWKsq_66x8C1iFpr6PjKqpSQZ4NPto5rG9H6P4l3tJiJp/s1600/10.jpeg" /></a></div>
लीलासोबत संसार थाटण्याची स्वप्ने पाहणार्यांच्या शर्यतीत आमच्या बॉसने बाजी मारली. आपल्या पहील्या पत्नीस घटस्फोट देवून बॉसने आपल्या नावाचं मंगळसुत्र लीलाच्या गळ्यात मारलं आणि लीलासाठी ऑफीसचे दरवाजे हमेशा के लिए बंद केले.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii1yCHcxQooPfaUc-57az1AkAZVO185Y4DFD6HxcfmwLe3KiHlD5gsqB32pql_Rrqrj6V-In0Jd3i5fkOZwaUjFqqOJJhLNv2myEqJWNz6R1bcQG_xa9QUjhp-s0T_6RxZsiVJRuA5erh-/s1600/7.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOi1bFyweUmbVgNPjCVRRGIPsQ3iqYSj5WCmTaDZcYRr_D0n-76BAwOcuQ3omZieKKSgXLt_Qxwd_XT0g-Pr8klt7kUP7arOWEZzdZ5bghzVUGjtk3O14WyXKFgqdpyTo_MJuwOW9orWE3/s1600/6.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><br />
पुढे जेव्हा ही लीला बॉसच्याच सोसायटीतील एका छछोर तरूणाचा हात धरून 'रफुचक्कर' झाली, तेव्हा तिची ही 'अगाध' लीला पाहून आमचा बॉस अनुक्रमे काला, निला, पिला पडल्याचे मी या डोळ्यांनी पाहीलयं. पण ते पुढं घडलेलं रामायण आहे.<br />
<br />
गेले १५ दिवस आमच्या ऑफीसात वर्तमान पत्रात जाहीराती, इंटरव्ह्युज इ. इ. ची धामधुम होती आणि सरतेशेवटी आज एक सुंदर तरूण रिसेप्शनिस्ट आमच्या ऑफीसात दाखल झाली. तोच तिच्याभोवती 'लीला हाती लागली नाही', म्हणून हात चोळीत बसलेल्या 'काम'गारांचा गराडा पडला. मला तिचं नखही दृष्टीस पडलं नाही.<br />
<br />
"रझिया गुंडोमें फस गयी." गोपाळ परेश रावलच्या शैलीत म्हणाला.<br />
<br />
"तिचं नाव रझिया आहे?" माझा भोळा प्रश्न.<br />
<br />
गोपाळने एक रागीट कटाक्ष माझ्याकडे टाकला. मी समजलो, त्या नवीन रिसेप्शनिस्टला पडलेला गराडा पाहून गोपाळने हे 'फिल्मी' उद्गार काढले होते. कधी कधी गोपाळला मी प्रेमाने 'फिल्मी मलेरिया' म्हणत असे.<br />
<br />
त्याच्या या फिल्लमबाजपणाचा एक किस्सा सांगतो.<br />
एकदा तो लीलाला म्हणाला, "लीला, तुझे वडील नक्की टेरिरिस्ट असावेत."<br />
<br />
"असं का बोलतोएस?" लीला उडालीच.<br />
<br />
"मग त्यांनी तुझ्यासारखा सौंदर्याचा अणुबॉम्ब कसा काय बनवला?" गोपाळच्या या फिल्मी डॉयलॉगच्या बॉम्बने लीला घायाळ झाली होती आणि म्हणून ती त्याच्याबरोबर 'डेट'वर जाण्यास तयार झाली होती.<br />
<br />
काही तासांत नवीन रिसेप्शनिस्टचं नाव 'सुझी' असल्याचं मला गोपाळकडून कळालं. पण त्याची काय विषेश गरज नव्हतीच, कारण लगेचच ओळख परेड सुरू झाली. माझ्या समोरच्या डेस्कवर बसणार्या आणि लीलाबरोबर रासलीला खेळून मोकळा झालेल्या अभयने नेहमीप्रमाणे आपली ओळख "हाय, आय अॅम अभय. कॉल मी अॅबी." अशी करून दिली.<br />
<br />
अभय उर्फ अॅबीच्या पलीकडे बसणार्या 'राज' नावाच्या चॉकलेट तरूणाने शाहरूखसारख्या कपाळावर एक-दोन नाजूक आठ्या काढीत "हाय, आय अॅम राज... नाम तो सुना ही होगा?" असं म्हणत आपल्या कुरळ्या केसांवर हातपण फीरवून घेतला.<br />
<br />
मीही माझी ओळख अशी हटके करून द्यावी का? असा विचार मनात आला होता पण सुझीला पाहताच तो विचार अंथरूणात चपळाईने शिरणार्या झुरळासारखा कुठेतरी गुडूप झाला.<br />
<br />
अहाहा..! काय ते लावण्य..! कंटाळवाण्या स्थितीत एकाच साच्यातल्या मिनीटाला आमच्यासारख्या शेकडो मुर्त्या घडवणार्या ब्रम्हदेवाने हिला मात्र मोठ्या सवडीने घडवली असावी, यावर कुणीही विश्वास ठेवील.<br />
<br />
सुझी, कभी मेरी ऑंखोंसे मेरे दिल मे बस गयी..! काही कळाले नाही. आता मी काहीतरी निमित्त काढून सुझीशी बोलू लागलो.<br />
<br />
त्यादिवशी कॉफी मशीनमधून कॉफी घेतल्यावर सुझी गरकन वळाली. तिच्या मागे मी उभा होतो, परिणामी तिच्या कपातील सगळी कॉफी माझ्या व्हाईट्ट शर्टवर सांडून त्यावर आफ्रीका आणि अमेरिका यांचे नकाशे उमटले.<br />
<br />
"ओह..! आय अॅम एक्स्ट्रीमली सॉरी..!" आपली कोवळी जीभ आपल्या शुभ्र दातांखाली दाबत सुझी म्हणाली.<br />
<br />
"व्हाय शुड से सॉरी?" क्षणभर तिच्या पापण्यांची उघडझाप झाली.<br />
<br />
"दाग अच्छे है..!" माझं मन 'सर्फ'ने धुतलेल्या कपड्यांपेक्षा कितीतरी स्वच्छ आहे, याची प्रचिती दिली.<br />
<br />
मुळात हा डॉयलॉग तिने माझ्या गालावर चुंबन दिल्यानंतर माझ्या गालास लागलेली लिपस्टिक पाहून मी म्हणणार होतो. पण तोवर मला धीर धरवला नाही.<br />
<br />
मी तो शर्ट धुतला नाही. तसाच घडी करून बॅगेत ठेवून दिला.... तिची आठवण म्हणून. तो प्रसंग सतत माझ्या डोळ्यांपुढे येत होता. तिचं जीभ चावून सॉरी बोलणं..! उफ्फ..! मारडाला..! मग झोप कसली येतेय?<br />
<br />
शेजारच्या शास्त्रीकाकांनी रात्री नेहमीप्रमाणे रेडीओवर बिनाका गीतमाला लावली होती. त्यावर मोहम्मद रफी आपल्या लाडीक आवाजात<br />
<br />
'खोया खोया चांद खुला आसमान<br />
आँखोमें सारी रात जाएगी<br />
तुमको भी कैसे नींद आएगी'<br />
<br />
गात होते. एरवी मला असली जुनी गाणी प्रचंड बोअर वाटायची. पण का कुणास ठाऊक? आज मला ते गाणं 'आपलं' वाटू लागलं. म्हणजे जणू माझ्याच मनातील अस्वस्थता कुणीतरी गाण्याच्या माध्यमातून व्यक्त करतयं.<br />
<br />
<span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">ये दिल है नखरेवाला.... ओ ओ ओ<br />नया है नखरा पाला ... आ आ आ</span></span><br />
<br />
*<br />
<br />
नवीन कपड्यांची खरेदी, नवी हेअरस्टाइल, निरनिराळे परफ्युम आणखी काय काय? मला नवा 'लुक' की काय म्हणतात? तो मिळाला.<br />
पण सुझीला माझ्याकडे पाहायला एकदाही फुरसत मिळाली नाही.<br />
<br />
गेले दोन दिवस ती संध्याकाळी ऑफीस सुटल्यावर बॉससोबत त्याच्या गाडीतून घरी जाई. अर्थात बॉसची ही 'पुढची पावले' मी तेव्हाच ओळखली आणि तिसर्याच दिवशी आधीच अंगाने 'भूगोल' असलेल्या बॉसचा सुझीला अपरिचीत असलेला 'इतिहास' सांगून तिला बॉसपासून परावृत्त केले, तेव्हा कुठे माझा जीव भांड्यात की काय म्हणतात? तिथे पडला.<br />
<br />
काही दिवसांत सुझीचा वाढदिवस होता. त्या दिवशी ऑफीसलगतच्या मिनी कॅन्टीनमध्ये बर्थ डे सेलिब्रेशनसाठी आम्ही सगळे जमलो. मी मोठ्या चतूराईने सुझीच्या बाजूला जावून उभा राहीलो. केक कापल्यावर त्यातील एक तुकडा घेवून सुझीने तो माझ्यापुढे धरला. मी तोंड उघडणार तोच अभय उर्फ अॅबी नावाच्या कावळ्याने घुसखोरी करून केकचा तो तुकडा आपल्या तोंडात घेतला आणि माझी झालेली फजिती पाहून सुझीसह उपस्थितांत एकच हशा पिकला.<br />
<br />
माझ्या मनाला ते आत कुठतरी लागलं. मी दुखावलो, हे सुझीने जाणले असावे. तिने मला आपल्या घरी चहासाठी बोलावले.<br />
<br />
मीदेखील सकाळचा तो कटू प्रसंग विसरून संध्याकाळी तिच्यासह तिच्या घरी गेलो.<br />
<br />
मला सोफ्यावर बसायला सांगून सुझी किचनकडे वळाली. चहा होईतोवर मी सोफ्यासमोरील टिपॉयवरील एक मासिक घेवुन चाळू लागलो. पण माझं लक्ष मासिकात नव्हतं. मनात असंख्य विचारांचा नुसता गोंधळ चालू होता. बरेच दिवसांपासून सुझीवर असलेलं आपलं प्रेम तिच्याकडे व्यक्त करावं आणि घरी आम्हां दोघांशिवाय तिसरं कुणी नव्हतं. अशी संधी मिळणे, म्हणजे केवळ दुग्धशर्करा योगच म्हणावा..!<br />
<br />
मनात हे लाडू फुटत असतानाच योगाप्रमाणे 'दुग्धशर्करायुक्त' चहा घेवून ती बाहेर आली. माझ्या हाती कप देताना तिच्या नाजूक बोटांचा स्पर्श माझ्या बोटांना झाला. क्षणभर सर्वांग शहारलं. तिनेही लाजून आपली मान वळवली. हाय..! तिची ती नजाकत पाहून माझं दिल घायाळ झालं.<br />
मी माझ्या हातातील कप टिपॉयवर ठेवून तिचे हात माझ्या हाती घेतले.<br />
<br />
पण एकक्षणच..!<br />
<br />
तोच दारात एक आडदांड गृहस्थ येवून थबकला. आमचे हात एकमेकांच्या हातात पाहून का कुणास ठावूक? मला मारण्यासाठी त्याचे हात शिवशिवले. त्याच्या लालबुंद डोळ्यांत मला माझा 'काळ' दिसत होता. मी काही बोलायच्या आत त्याच्या एका ठोश्यासरशी माझ्या मुखातील दोन दातांनी इतर दातांची संगत सोडली.<br />
पुढेही बराच वेळ त्याने बुक्का, ठोसे, गुद्दे अशा तीन प्रकारे (मार खाण्यार्याला मात्र हे तीनही प्रकार एकसारखेच भासतात, ही गोष्ट निराळी..!) माझ्या अंगाची अशी मशागत (की 'दशागत?') केली, की चेहरा रक्ताने पुर्ण बरबटल्यामुळे मी पारावरच्या शेंदूर फासलेल्या 'म्हशागत' दिसत असेन.<br />
<br />
सुझीचं वाढदिवस आणि माझी पुण्यतिथी एकाच दिवशी येईल की काय? याची मला भीती वाटू लागली. माझ्या शरीरातील २०६ हाडांचं रितसर ४१२ तुकड्यांत रूपांतर केल्यानंतर आता माझ्या अंगात मोडण्यासारखं काही उरलं नाही, हे त्याच्या लक्षात आलं असावं. त्याने माझा नाद सोडला.<br />
<br />
पुढे सबंध अंगाला बँडेज गुंडाळलेला 'मी' महीनाभर हॉस्पीटलात बेडवर पडून होतो. एकदा गोपाळ भेटायला आला होता.<br />
<br />
"ये तेरे को क्या 'सुझी'?" गोपाळने माझ्या सुजलेल्या अंगाकडे पाहत कोटी केली.<br />
<br />
तेव्हाच हॉस्पीटलातील खिडकीतून उडी टाकून आत्महत्या करावी, असा विचार माझ्या मनात आला. पण याला माझं सुदैव म्हणा वा दूर्दैव.. माझी कॉट तळमजल्यावर होती. पण ते पुढं घडलेलं रामायण आहे.<br />
<br />
माझं अंग कणिकासारखं अक्षरश: तिंबून काढणारा तो मर्द'गडी' वास्तवात सुझीचा 'गडे' होता, हे मला नंतर समजलं.<br />
<br />
<span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">इसे पता चला है .... ओ ओ ओ<br />के प्यार क्या 'बला' है ... आ आ आ</span></span><br />
<br />
* * * <br />
<br />
<a href="http://deepjyoti2011.blogspot.com/2011/10/blog-post_10.html">दिपज्योती दिवाळी अंक २०११ मध्ये पुर्वप्रकाशित</a>अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-69466461709805318852011-11-01T23:22:00.000-07:002012-08-16T23:28:47.373-07:00बंड्या, बकुळी आणि एक 'रटाळ' लवश्टोरी..!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"जानू, किती वेळ मी तुझी इथे वाट पाहतेय..!" अंगात रंगबिरंगी फुलं असलेला शर्ट आणि पायात तंग जीन्स घातलेल्या बंड्याला पाहताच बकुळी आपल्या नाजुक बोटांनी हातातील फुलाची पाकळी खुडत बोलली.<br />
"फार उशीर झाला का गं मला यायला?" बंड्या आपले दोन्ही हात खिशात टाकून जीन्स थोडी वर करत बोलला.<br />
<br />
"तू आला नसतास तर, तुझी वाट पाहण्यात माझे अखेरचे श्वासही मी या इथेच घेतले असते." बकुळी एका हाताचं बोट बंड्याकडे रोखून आणि दूसर्या हातानं मेकअपनं बरबटलेलं आपलं थोबाड लपवित म्हणाली. <br />
<br />
"पण हे राजसा तुझ्या उशीरा येण्याचं प्रयोजन तरी मला कळू दे." बकुळी संगीत नाटकातील नटीला शोभेलसा अभिनय करत म्हणाली.<br />
<br />
"तुला माहीतच आहे. आमच्या घरात आई-बाबांच्यात नेहमी शीतयुद्ध सुरू असतं. पण आज त्यातला शीतपणा संपला आणि अचानक युद्धाला तोंड फुटलं." 'अचानक' हा शब्द उच्चारताना बंड्यापण अचानक बाकावरून उठून उभा राहीला.<br />
<br />
"म्हणजे झालं तरी काय इतकं?" हनुवटीवर तर्जनी टेकीत बकुळी म्हणाली.<br />
<br />
"आई मला फक्त इतकचं म्हणाली, चक्कीवर गहू कोण टाकणार, तुझा 'बाप'? बस्स...! बाबांनी ते ऐकलं आणि त्यांच्यात शिव्यांचं 'दळण'वळण सुरू झालं." बंड्याने घरातलं भांडण असं चव्हाट्यावर आणलं.<br />
<br />
"पण तुझ्या आई-बाबांच्या भांडणाचा आणि तुझ्या उशीरा येण्याचा काय संबंध?" उभ्या असलेल्या बंड्याकडे पाहत बकुळी बोलली.<br />
<br />
"अगं भांडताना माझ्या उजव्या पायातली चप्पल आईच्या हातात आणि डाव्या पायातली बाबांच्या हातात होती." बंड्या आपल्या पायातील चपला अनुक्रमे उजव्या आणि डाव्या हातात घेवून साभिनय म्हणाला.<br />
<br />
"मग रे काय झालं?" बंड्या बाबुराव अर्नाळकरांची एखादी रहस्यकथा ऐकवित असावा, अशी समजूत करून बकुळीच्या चेहर्यावरील उत्कंठा वाढली.<br />
<br />
"मग...! मी आमच्या माळ्यावर चढण्यासाठी असलेल्या सीडीच्या सगळ्यात वरच्या टोकाच्या पायरीवर चढलो आणि तिथूनच आईबाबांना म्हणालो, जर तुम्हा दोघांच्या भांडणात माझ्या तळपादरक्षक चपलांचे बंद तुटले तर चपला तर नवीन येतील पण त्या घालण्यासाठी पाय मात्र शाबुत राहणार नाहीत." बंड्या त्वेषाने की काय म्हणतात ना तसा म्हणत होता.<br />
<br />
"अगंबाई..! खरं की काय? मग रे मग रे!" बकुळीचा उत्साह ओसंडत होता.<br />
<br />
"मग काय? माझी तंगडे तोडून घेण्याची 'लंगडी' धमकी ऐकताच आईबाबांच्या तळपायाची आग मस्तकात गेली आणि त्याच रागात त्यांनी आपापल्या हातातील माझ्याच चपला माझ्याच दिशेने भिरकावल्या. मी 'चपळा'ईने तो मार चुकवला." बंड्या आपली चिमुकली छाती जमेल तितकी फुगवून म्हणाला.<br />
<br />
"माझ्यासाठी तू चपलांचा मार चुकवलास? हाऊ रोमँटीक..!" जणूकाही बंड्याने दूसर्या महायुद्धातील हिटलरच्या विमानांनी टाकलेला बॉम्ब चुकवला असावा, अशी बकुळीची धारणा झाली असावी. तसा मुद्राभिनय करत ती म्हणाली.<br />
<br />
"प्रिये अगं तुझ्यासाठी मी काहीही करू शकतो. अगदी आकाशातील चंद्र-तारे तोडून आणून तुझ्या मोकळ्या केसांत माळू शकतो. पण नंतर जेव्हा विचार करतो, तेव्हा मला 'नासा'वाल्यांची किव येते. तुझ्या प्रेमाखातर प्यार की निशानी म्हणून ताजमहाल बांधण्याचा माझा मानस आहे. बस्स..! देवाकृपेने एकदा कर्ज मंजूर होऊ दे." बंड्या पोटतिडीकीने बोलत होता.<br />
<br />
"इतकं प्रेम करतोस तू माझ्यावर?" बकुळी.<br />
<br />
"जानू , तुम मेरे ख्वाबोंमे रहती हो. तुम मेरे खयालो में रहती हो. तुम मेरे साँसोमे रहती हो." बंड्या शाहरूख खानसारखा दोन हात हवेत पसरवून बोलला.<br />
<br />
"नह्ही..!" बकुळी हिंदी चित्रपटातील नटीसारखी आपली मान बंड्याच्या विरूद्ध दिशेस फिरवून आणि आपल्या एका हाताची पालथी मुठ कपाळावर टेकवून दूसरा हात बंड्याकडे रोखून एकदम हेमा मालीनीच्या संवादफेकीतील ढंगात म्हणाली. "तुम्हे किसीने गलत पता बताया है. मै तो सरपंच के घर के पडोस में रहती हुं."<br />
<br />
"मग माझ्या क क क क क काळजात कोण राहतं?" बंड्याला जुही ऐवजी शाहरूख 'चावला' होता.<br />
<br />
"ए ऑप्शन दे ना." असं म्हणून बकुळी आपली बत्तीशी दाखवत खिदळली.<br />
<br />
"हसताना तुझे दात हिर्याहून चमकदार दिसतात." बंड्या बकुळीची दंतपंक्ती पाहत म्हणाला.<br />
<br />
"तुझे दातसुद्धा सोन्याहून पिवळे आहेत रे." असं म्हणून बकुळीने पुन्हा आपल्याकडे बत्तीस दात आहेत, हे शाबीत केलं.<br />
<br />
बकुळीच्या या उत्तराने बंड्यातल्या शाहरूखचं रूपांतर अमरीश पुरीत होईल की काय? याची भीती वाटू लागली.<br />
<br />
"वेडे तुझ्या शिवाय का कुणी आहे या काळजात! ऐक... ऐक... या हृदयातील प्रत्येक स्पंदनातून फक्त तुझचं नाव ऐकू येतयं." असं म्हणून बंड्याने बकुळीला आपल्या जवळ ओढलं.<br />
<br />
"तुझ्या हृदयाने जागा बदलली की काय? उजव्या बाजूला दर सेकंदाने आवाज येतोय." बकुळीने नवाच शोध लावला.<br />
<br />
"अगं घड्याळ आहे तो. पट्टा तुटलाय म्हणून खिशात ठेवला होता." बंड्या आपल्या शर्टाच्या उजवीकडील खिशातून घड्याळ काढून दाखवत म्हणाला. "ये अशी.. डावीकडे ऐक."<br />
<br />
बकुळीने बंड्याच्या डावीकडील छातीवर कान ठेवला आणि काय आश्चर्य..! तिला त्यातून चक्क बकुळी (बकुळी...बकुळी) हे तिचे नाव आणि 'कंसातले' एको ऐकू आले. पण बिच्चारीला हे कोण सांगणार की, तिला त्या एकोमिश्रीत हाका 'छातीधारक' बंड्याच मारत होता म्हणून.<br />
<br />
"ऐकल्यास ना..!"<br />
<br />
"हम्म."<br />
<br />
"मग आता आमच्या गालावर तुमच्या नाजूक गुलाबी ओठांकरवी चुंबनाचा वर्षाव करा बरे." बंड्या आपला एक गाल पुढे करत म्हणाला.<br />
<br />
बकुळीनं आपलं तोंड बंड्याच्या गालाजवळ नेलं आणि आपली जीभ बाहेर काढून ती बंड्याचे गाल चाटू लागली.<br />
बंड्याचे गाल जेव्हा बरेचसे ओलसर झाले तेव्हा हळूहळू बंड्याने आपले डोळे उघडले आणि तो एकदम 'चाट' पडला.<br />
बंड्याच्याच घरात पाळलेलं लहान मांजर आपल्या लपलपत्या जीभेने बंड्याचं गाल चाटत होतं.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVobKSCaPxgH9BJhvt4Ks6hM1VNwR_ejw1N-5X1kI7jpixpz5wCLBALlBpc_KlNX9j5WJ7K-txqon20u7SNJxDOItaisFwPtd-6sPRNYCjal_OXneR2Wzg7iRi7IDxWExqQ1OdFaC5lRsm/s1600/images+1.jpeg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5670295211415303058" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVobKSCaPxgH9BJhvt4Ks6hM1VNwR_ejw1N-5X1kI7jpixpz5wCLBALlBpc_KlNX9j5WJ7K-txqon20u7SNJxDOItaisFwPtd-6sPRNYCjal_OXneR2Wzg7iRi7IDxWExqQ1OdFaC5lRsm/s400/images+1.jpeg" style="cursor: pointer; display: block; height: 221px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 228px;" /></a><br />
<br />
<br />
*<br />
<br />
"हायला त्या शालूनं मला येडं केलयं यार. ज्याम लाईन देते मला ती." गज्या आपल्या हातातील सिगरेट पेटवत म्हणाला.<br />
<br />
"जसजशी ती मोठी होत चाललीय, तिचे कपडे मात्र छोटे-छोटे होत चाललेत." शंकर्याचं निरीक्षण कमालीचं होतं.<br />
<br />
"ए गपे. साला, तिच्यावर डोळा ठेवायचा नाय कुणीपण." शंकर्याच्या डोक्यात टपली मारत गज्या बोलला.<br />
<br />
"गज्या, अरे काय ही अभद्र भाषा.! अरे प्रेम म्हणजे एक सुखद भावना. प्रेम म्हणजे पौर्णिमेचं चांदणं जे अमावास्येतील अंधाराप्रमाणे असणारं आयुष्यातील एकटेपण नष्ट करून अवघं जीवन रूपेरी करून टाकतं. 'प्रेम'...! प्रेम...!! इतकं चांगलं गोंडस नाव असताना 'लाईन' म्हणून तू प्रेमाला हिणवतोएस." बंड्या आपल्या नाकावरील घसरलेला जाड भिंगांचा चष्मा डोळ्यांकडे सरकवत म्हणाला.<br />
<br />
"लेका तरी मी सांगत होतो, खांडेकर जास्त वाचत जावू नकोस." गज्या नाकाने धुर काढत म्हणाला.<br />
<br />
"तुला कळणारच नाही प्रेमाचं माहात्म्य." बंड्या गज्याकडे एक कुत्सीत कटाक्ष टाकत म्हणाला.<br />
<br />
"याचा सरळ अर्थ असा होतो की, बंडोपंत प्रेमात पडले." शंकर्या गज्याच्या बोटांच्या कैचीतील सिगरेट घेवून आपल्या बोटांच्या कैचीत पकडीत म्हणाला.<br />
<br />
"कोण आहे ती गुलछबू?" गज्या पाठीमागल्या दगडाला रेलून बसत म्हणाला.<br />
<br />
खरतर 'गुलछबु' या विशेषणाने बंड्याला गज्याचा विलक्षण राग आला होता, परंतू त्याने तो महत्प्रयासानं तिथचं दाबून टाकला.<br />
<br />
"बकुळी" बंड्या जणू कतरीना कैफचं नाव घ्यावं इतक्या हळूवारपणे म्हणाला.<br />
<br />
"बकुळी..!" रेलून बसलेला असताना अचानक आश्चर्यचकीत झालेल्या गज्याचा आणि नाकातून धुर काढण्याचा सराव करत असतानाच अचानक 'कानातून' धुर बाहेर पडत असलेल्या शंकर्याचा कोरस.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjINHewdrHUHuiMr6wKmbhNdax3moJ65YAMAs5BVREIQr_bIEyUpa83Cp2Yf4gK_5A8SRzcwAy3YjlJQGvDWY2KwN_T4l2P6CWX84FDxawRQ0W1RRIhYon7PlrMEcC_NqXJJW-nWcCIxi-C/s1600/images+4.jpeg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5670295474319061250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjINHewdrHUHuiMr6wKmbhNdax3moJ65YAMAs5BVREIQr_bIEyUpa83Cp2Yf4gK_5A8SRzcwAy3YjlJQGvDWY2KwN_T4l2P6CWX84FDxawRQ0W1RRIhYon7PlrMEcC_NqXJJW-nWcCIxi-C/s400/images+4.jpeg" style="cursor: pointer; float: right; height: 214px; margin: 0pt 0pt 10px 10px; width: 236px;" /></a><br />
<br />
"होय. बकुळी" असं म्हणून बंड्याने शंकर्याच्या हातातून सिगारेट जवळजवळ हिसकावून तिचा एक लांब झुरका मारला आणि सहन न झाल्याने खोकू लागला.<br />
<br />
"लेका एवढ्याशा सिगरेटीनं तुला खोकला आला. मग हुक्का कसा ओढायचास तू?" सिगरेटी फुंकण्यात माहीर असलेला गज्या बोलला.<br />
<br />
"हुक्का ओढताना तो हुक्काबुक्का होईल." शंकर्याच्या या फालतू कोटीवर गज्या आणि शंकर्याने विचकत एकमेकांना टाळ्या दिल्या.<br />
<br />
"अरे ती सिगरेटच्या धुरासारखी गोरीपान अन् तू सिगरेटच्या राखेसारखा काळा." हुक्क्यावरून बंड्याच्या उडवलेल्या खिल्लीमुळे चेहरा पाडून बसलेल्या बंड्याला चिडवत गज्या म्हणाला.<br />
<br />
"काल ती माझ्या स्वप्नातदेखील आली होती." बंड्या आपल्या पायाच्या अंगठ्याने माती उकरत म्हणाला.<br />
<br />
"तो बात यहाँ तक पहुंच गयी है |" शंकर्या 'जानी'फेम राजकुमारसारखा घोघर्या आवाजात म्हणाला.<br />
<br />
"मग काय काय केलसं स्वप्नात?" गज्या आपल्या वाट्याला आलेल्या सिगरेटीचा एक झुरका मारत म्हणाला.<br />
<br />
या प्रश्नाला काय उत्तर द्यावं हे बंड्याला सुचलं नाही, कारण स्वप्नातला तो गोड प्रसंग वास्तवात किती किळसवाणा होता? हे यांना सांगून बंड्याला पुन्हा आपली फजिती करून घ्यायची नव्हती.<br />
<br />
"तीला तू तसं विचारलस?" शंकर्याने मुद्द्यालाच हात घातला.<br />
<br />
"नाही रे. अजून धीर झालेला नाही." चष्म्याच्या काचा पुशीत बंड्या.<br />
<br />
"काळजी नसावी बालका. काही दिवसांवर व्हॅलेंटाईन डे येवून ठेपलाय. त्यादिवशी जो मुलगा आपल्याला आवडत्या मुलीसमोर आपल्या प्रेमाचा प्रस्ताव ठेवतो, तो प्रस्ताव नामंजूर करण्याची गुस्ताखी ती मुलगी कदापि करीत नाही, असे दस्तुरखुद्द संत व्हॅलेंटाईन महाराज म्हणतात." गज्याच्या पाठीमागे उभं राहून शंकर्याने उरलीसुरली सिगरेट फुंकली आणि तोंडावाटे धुर काढून धुराचं वलय निर्माण केलं, तेव्हा गज्या साक्षात संत व्हॅलेंटाईन वाटत होता.<br />
<br />
"आणि एकदा का पोरगी पटली की, या व्हॅलेंटाईन महाराजाला बियरचा अभिषेक कर. बोला व्हॅलेंटाईन महाराज की....." इति शंकर्या.<br />
<br />
"जय हो... जय हो...." बंड्याने शंकर्याच्या जयजयकाराला साथ दिली.<br />
<br />
*<br />
<br />
प्रेमाच्या वाटेवर गडद अंधारात चाचपडत चालणार्याला एखाद्याने अचानक शिकारीला वापरतात तसल्या टॉर्चनं प्रकाश दाखवावा, तसा 'गज्या' बंड्याला त्या टॉर्चसम भासला. कधी एकदाचा व्हॅलेंटाईन डे उजाडतोय, असं बंड्याला झालं होतं. एकीकडे बंड्याच्या आरशासमोर उभं राहून बकुळीला प्रपोज करण्याच्या तालमी सुरूच होत्या.<br />
<br />
... आणि एकदाचा तो दिवस उजाडला. बंड्या आदल्या रात्री झोपला नव्हताच म्हणा. भल्या पहाटे उठून बंड्याने आपल्या आत्येभावाच्या लग्नात शिवलेले नवे कपडे घातले. आदल्या दिवशी खरेदी केलेल्या गुलाबाच्या फुलावर पाण्याचे शिंतोडे मारून त्यास 'ताजे' केले आणि शिपायांच्याही कितीतरी आधी तो कॉलेजात पोचला.<br />
<br />
पण सबंध दिवसात एकदाही बकुळीला आपली 'दिल की बात' बोलण्यासाठी एकांत त्याला मिळाला नाही. गुलाबाचं फुल सुकत चाललं होतं. अखेर संध्याकाळी कॉलेज सुटलं तेव्हा त्याने तिला फारशी रहदारी नसलेल्या रस्त्यात गाठलं.<br />
<br />
"बकुळी, मी काही बोललो तर रागावणार नाहीस ना?" हातातील गुलाबाचं फुल आपल्या पाठीमागे लपवित बंड्या म्हणाला.<br />
<br />
"असं का बोलतोएस बंड्या? बोलून तर बघ. रागवायचं की नाही ते मी नंतर ठरवेन ना?" बकुळी शांतपणे म्हणाली.<br />
<br />
"तुला माहीतीये, आज व्हॅलेन्टाईन डे आहे." बंड्या.<br />
<br />
"हो माहीतीये. कॉलेजात काय असंख्य डे साजरे करतात. त्यात काय?"<br />
<br />
"काही नाही. म्हणजे त त त त तो तो तो आपला गज्या आहे ना गज्या. तो.... तो म्हणाला की, आजच्या दिवशी जर एखादा मुलगा आपल्याला आवडत्या मुलीला प्रपोज करेल, त्याला ती मुलगी नकार देत नाही." बंड्या पटापट बोलून मोकळा झाला.<br />
<br />
"म्हणजे तू मला प्रपोज करणारेस! सुकळीच्या, कधी आपलं थोबाड आरशात पाहीलयसं का? हे हे केस. ही काय हेअरस्टाईल म्हणावी! असं वाटतं डोक्यावर तेलाची अख्खी बाटली रिकामी केलीय आणि त्यावर रोडरोलर फिरवून केसांना चपचपीत बसवलयं. आणि हा हा चष्मा. अहाहा..! त्या चष्म्यातून तुझे डोळे बघ बटाट्यापेक्षाही मोठ्ठाले दिसताहेत. घुबडाने पाहीले तर तोपण घाबरेल. रंग तर काय वर्णावा..! रंगपेटीतले सगळे रंग एकत्र केल्यावर जो रंग तयार होईल तो रंगपण फीका रे तुझ्यापुढे. नुसतचं मेलं ते गबाळं दिसणं! त्या पुस्तकांच्या अडगळीत बसलेल्या पुस्तकी किड्या मीच काय, जगातली कुठलीच मुलगी तुझ्यासारख्या बावळट दिसणार्या मुलाच्या प्रेमात पडणार नाही." बकुळीने बंड्याच्या शरीराचा एक्स-रे काढला.<br />
<br />
आपल्या अवयवांची होणारी अवहेलना (?) .... आता तर तिला 'अवयवहेलना' म्हणायला हवयं... बंड्या खाली मान घालून निमुट सहन करत होता.<br />
<br />
"पण माझं ऐकून..." बंड्या काही बोलू पाहत होता.<br />
<br />
"आता जाणारेस की माझ्या चपलांचा नंबर गालावर छापून हवाय तुझ्या." बकुळी आपली चप्पल काढत म्हणाली.<br />
<br />
"जातोय. पण एक बरं झालं, तू हे सिद्ध केलसं की, हे प्रेमबिम सारं झुठ आहे. केवळ कवीकल्पना..! नाहीतर मी उगाच कवटाळत बसलो असतो त्या प्रेमाच्या भ्रामक व्याख्यांना. ह्या चेहर्याचं मटेरियल तेवढं देखणं पाहीजे बस्स..! मग बघा तुमच्यावर प्रेमाची खैरात होते की नाही ते! मला आता कळून चुकलयं, प्रेम माणसाच्या दिसण्यावर केलं जातं, त्याच्या असण्यावर नाही. तू माझे डोळे उघडलेस. त्याबद्दल मी तुझा ऋणी आहे. गुड बाय." असं म्हणून बंड्याने आपल्या हातातील गुलाबाचं फुल दूर कुठेतरी भिरकावून दिलं आणि तो चालू लागला.<br />
<br />
बकुळी अजुनही त्याच्या पाठमोर्या आकृतीकडे पाहत होती.<br />
<br />
*<br />
<br />
बकुळीच्या त्या खोचक शब्दांचा बंड्याच्या मनावर विलक्षण परिणाम झाला. सर्वप्रथम त्याने वाचन संपुर्णतः बंद केले. कॉलेजात तर फक्त एक मांसल शरीर जाई. मन कुठं भरकटत होतं? कळायला मार्ग नव्हता. त्याची अन्नावरची वासना उडाली. त्याचा परिणाम त्याच्या तब्बेतीवर दिसू लागला. कॉलेज सुटल्यावर एकटाच दूर रानात जाऊन कुठल्यातरी कातळावर बराच वेळ नुसताच खिन्न बसून राही. तिथं फक्त बंड्या असे आणि त्याची 'तनहाई'..!!<br />
<br />
या जगाच्या गर्दीत असून नसल्यासारखा..!<br />
<br />
एके दिवशी गज्या आणि शंकर्याने धीर करून बंड्याची ही गंभीर अवस्था बकुळीला सांगितली. या गोष्टीचे बकुळीला फार वाईट वाटले. आपण इतक्या वाईट का वागलो? असं म्हणून ती स्वतःलाच दोष देत राहीली. तिला त्या घटनेचा प्रचंड मनस्ताप झाला. <br />
<br />
कसं कुणास ठावूक? पण कालांतराने तिला वाटू लागलं की, बंड्याचं आपल्यावर खरं प्रेम आहे अगदी जीवापाड. आपण उगाच खुळ्यासारखं वागून त्याच्या भावनांशी खेळलो.<br />
<br />
काही दिवसांनी बंड्याचा वाढदिवस आला. त्यादिवशी बकुळीने बंड्याच्या घरी जावून त्याला चकचकीत कागदात गुंडाळलेलं एक पुस्तक भेट म्हणून दिलं. बंड्याने ती भेट तिथचं टेबलावर ठेवली पण ती उघडून पाहण्याची तसदी मात्र घेतली नाही. दिवस भकास भकास जात होते म्हणा किंवा नुसतेच जात होते म्हणा. बंड्याच्या जीवनात काही नवं घडत नव्हतं.बकुळी बंड्याशी बोलायचा पुष्कळ प्रयत्न करी पण तो तुरळक शब्दांपलीकडे उत्तर देण्याची तसदी घेत नव्हता. काही दिवसांनी उरला-सुरला संवादही खुंटला.<br />
<br />
पाहता पाहता दोन वर्षे उलटली.<br />
<br />
एके सकाळी बंड्याला डोळ्यांवर कसलातरी तीव्र प्रकाश पडल्यामुळे जाग आली. सुर्याची किरणे टेबलावरील त्या चमचमत्या कागदावर पडून तिथून ती थेट बंड्याच्या डोळ्यांवर परावर्तित झाली होती. बंड्याने भेटीवरील तो चमचमता कागद काढून टाकला. आत खांडेकरांचं एक पुस्तक होतं. सहज त्यानं ते चाळलं. पुस्तक चाळत असतानाच त्या पुस्तकातून कागदाचा एक लहानसा तुकडा जमिनीकडे झेपावला. बंड्याने तो उचलला आणि त्यातील मजकूर वाचल्यावर त्याची झोप खाडकन उडाली. आपण स्वप्न तर पाहत नाही ना म्हणून, तो स्वतःला चिमटे काढू लागला.<br />
<br />
कागदावरील मजकूर होता :<br />
<br />
<i>बंड्या माझंही तुझ्यावर नितांत प्रेम आहे. मला कधी-कधीच अंतर देवू नकोस.<br />तुझी आणि फक्त तुझीच<br />बकुळी.</i><br />
<br />
स्वर्ग फक्त दोन बोटंच उरलेलं असावं, अशा स्वर्गीय आनंदात लगेचच बंड्याने बकुळीचा शोध घेतला. पण त्याला ती भेटली नाही. काही महीन्यांपुर्वीच तिचं लग्न झाल्याचं त्याला कळालं. तो प्रचंड निराश झाला. ते पुस्तक उशीरा वाचल्याचा त्याला पश्चाताप झाला. बकुळीविना आतातर त्याला हे जगणचं नकोसं वाटू लागलं.<br />
<br />
.... आणि एके दिवशी बंड्या फिनेल पिवून बेशुद्ध पडल्यामुळे त्याला हॉस्पीटलात दाखल करण्यात आले. फिनेलचा दर्जा साधारण असल्यामुळे तो बचावला खरा पण प्रेमाची लढाई मात्र तो हरला होता.<br />
<br />
आजही बकुळीने दिलेले ते पुस्तक बंड्याकडे आहे आणि त्यातील तो कागदही.<br />
<br />
- समाप्त -<br />
<br />
(तळटिप : वरील कथा संपूर्णपणे काल्पनिक आणि अक्षरश: रटाळ आहे. ही कथा वाचताना वाचकांना 'कंटाळा' नामक आवडती गोष्ट आली असल्यास त्याला लेखक जबाबदार राहणार नाही. कारण लेखकाने मोठ्या चतूराईने शिर्षकातच कथा रटाळ असल्याचं नमूद केलयं. उत्साही टिकाकारांनी कथेतील बारीक-सारीक गोष्टींकडे कानाडोळा करणे अपेक्षित आहे. लेखक त्या सगळ्या गोष्टी जाणून आहे. उदा. : बंड्याच्या वाढदिवशी बकुळीने दिलेलं ते पुस्तक तब्बल दोन वर्ष त्याच टेबलवर पडून कसं राहीलं? इ. इ. )<br />
<br />
* * *<br />
<br />
<a href="http://mfda2011.blogspot.com/2011/10/bandya-bakuli-ani-ek-ratal-lovestory.html">मोगरा फुलला दिवाळी अंकात पुर्वप्रकाशित</a></div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-60955614797946127892011-10-20T22:32:00.001-07:002013-10-03T07:26:15.392-07:00दिवाळखोरी..!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"अहो दिवाळी जवळ येत चाललीय." दसर्याच्या दूसर्याच दिवशी सौ. मोठ्या उत्साहात म्हणाली.<br />
<br />
डिव्हीडी प्लेअरमध्ये किशोरच्या गाण्यांची सीडी टाकत असतानाच मी चपापलो.<br />
<br />
"मग?" मी दिर्घ श्वास घेत म्हणालो.<br />
<br />
"थोडी खरेदी करावी म्हणते." पदराचं एक टोक आपल्या बोटाला गुंडाळीत सौ.<br />
<br />
'खरेदी' हा शब्द ऐकताच माझ्या श्वासांची गती विलक्षण वाढली.<br />
<br />
"अगं नुकत्याच नवरात्रीत तुझ्या हट्टापायी प्रत्येक दिवसाला एक याप्रमाणे नऊ रंगाच्या नऊ साड्या घेतल्या की. आता तुला आणखी साड्या पुरवायला तू काय द्रौपदी नाहीस किंवा मी श्रीकृष्णदेखील नाही." बोटात सीडी अडकवून मी भगवान श्रीकृष्णाची पोझ घेतली.<br />
<br />
तरी बरं, माझ्या हातात सुदर्शन चक्र नव्हता म्हणून..!<br />
<br />
"अहो, खरेदी म्हणजे काय फक्त साड्यांचीच असते का?" एव्हाना पदर तिचं बोट सोडून पसार झाला होता.<br />
<br />
वास्तविक खरेदी हा प्रकार पुरूषांच्या काळजाला आणि एकंदर पाकीटाला धडकी भरवणाराच असतो आणि त्यात बायकांनी केलेली खरेदी हा तर परिसंवादातील महाचर्चेचा विषय ठरावा.<br />
हे दूकानदारपण ना महाचतूर लेकाचे..! दिवाळीच्या मोक्यालाच सेल नि फेल लावत बसतील. खरतर आमच्या सौ.ला 'सेल' या शब्दाचं इतकं आकर्षण आहे की, ती 'सेल' टाकलेल्या खेळण्यासारखी लगेच तिकडे धाव घेते.<br />
<br />
काही दिवसांत घरात दिवाळीचं वातावरण निर्माण करणार्या वस्तूंनी चंचुप्रवेश केला. हे पाहून शेजारच्या बायकांनी कौतूकाने आमच्या सौ.ची पाठ वगैरे थोपटली आणि आपापल्या नवर्यांच्या 'हात धुवून' पाठीमागे लागल्या.<br />
वर आणखी माझ्या बायकोसमोर माझी मुक्तकंठाने स्तुती करणार्या आणि मी ऑफीसला निघताना माझं गबाळं रूप पाहून नाकं मुरणार्या याच का त्या शेजारिणी..! यावर माझा विश्वास बसेना.<br />
<br />
दिवसागणिक माझ्या पाकीटातील 'गांधी नाम की आँधी' शमत चालली होती आणि एक दिवस तिथे मला शुकशुकाट पाहायला मिळाला.<br />
<br />
सौ. चा उत्साह मात्र कमालीचा ओसंडत होता.<br />
<br />
"हे बघ. ह्या कढईतील तेलाच्या तलावात हा असा एक-एक पदार्थ सोडून त्याला नीट तळावं." सौ. धोत्रेकाकांच्या शालूला फराळ शिकवत होती.<br />
<br />
ही तिला तळायला शिकवतेय की पोहायला? या पेचात मी पडलो. सौ. च्या तोंडून "तेलाचा तलाव" हा शब्दप्रयोग ऐकून क्षणभर मी इराकमधील असंख्य तेलविहीरींचा मालक असल्याचा मला भास झाला.<br />
<br />
एक मात्र नक्की.. दोन - तीन दिवस घरात फराळाचा नुसता घमघमाट सुटला होता. माझ्याही जीभेची चाळवाचाळव होत होती आणि ही चाळवाचाळव होत असताना निर्माण होणारं पाणी आवंढारूपी कालव्याने पोटाला मिळत होतं.<br />
<br />
पण का कुणास ठावूक? फराळाने सौ. च्या हाताद्वारे तयार होण्याचे नाकारले. नाईलाजाने शेवटी फराळ दूकानातून आणवयाचे ठरले आणि ठरल्यानुसार कृती झाली.<br />
<br />
अखेर दिवाळीची ती पहाट फटफटली ('फटफटली' हे क्रियापद फटफटीशी संबंधित नाही, याची संबंधितांनी नोंद घ्यावी.) भल्या पहाटे माझ्या अंगावरील चादर दूर करून सौ. ने मला हिंदी सिनेमात खून केल्यावर मुडद्याला जसे ओढत नेतात, तसे ओढत-ओढत बिछान्यापासूनही दूर केले. भर दिवाळीत मनातल्या मनात मी सौ. च्या नावाने 'शिमगा' केला.<br />
<br />
नंतर सौ. ने चिरंजीवांना मागील वर्षीच्या पणत्या शोधण्याकरता माळ्यावर चढवले. 'पण त्या' काय तिथे सापडल्या नाहीत. अखेर नाकावरच्या दूकानातून खरेदी केलेल्या पणत्यांनी आमचं घर उजळलं.<br />
<br />
सौ. जेव्हा दारासमोर रांगोळी काढण्यासाठी सरसावली, तेव्हा मी देखील तिची ही नवी कला पाहण्यास सरसावलो. ती आपल्या चिमटीत रांगोळी घेवून ठिपके काढू लागली.<br />
<br />
"अबब..! इतके मोठ्ठे ठिपके तर मी कधी हरणाच्या पाठीवरदेखील कधी पाहीले नाहीत." मी थट्टा करण्याच्या मुडमध्ये होतो.<br />
<br />
"आधी हरीण तरी पाहीलयं का, ते सांगा?" सौ. मात्र माझीच विकेट काढण्याच्या तयारीत होती.<br />
<br />
"हो हो.. पाहीलाय ना... चित्रात..!" मी सौ.चं गर्व'हरण' केलं होतं.<br />
<br />
"अहो आज पहीलाच दिवस आहे. उद्या येतील नीट." सौ. च्या ठिपक्यांवर मी ठेवलेला ठपका सौ. ने पुसून काढला.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvtMzkEdKXnijT5aaB9yKHNNw9gaODsCAkTPuxBtOr7yTvOY4fjrP-Hk_t9Z-Khd1KmAR_t2qT-HHRwOeThJD-4uuJX-NM3lq34JmRs-aSBC8BHmvQj29pdTYKtjrZllIpFF9MxU8CI9xv/s1600/images+1.jpeg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5668045132669182418" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvtMzkEdKXnijT5aaB9yKHNNw9gaODsCAkTPuxBtOr7yTvOY4fjrP-Hk_t9Z-Khd1KmAR_t2qT-HHRwOeThJD-4uuJX-NM3lq34JmRs-aSBC8BHmvQj29pdTYKtjrZllIpFF9MxU8CI9xv/s400/images+1.jpeg" style="cursor: pointer; float: right; height: 176px; margin: 0px 0px 10px 10px; width: 280px;" /></a><br />
<br />
काही तासांच्या मेहतनीनंतर फरशीवर रांगोळी साकार झाली खरी..<br />
पण संध्याकाळी मात्र त्या रांगोळीची 'राखरांगोळी' झाली होती. आमच्या सोसायटीतील काही टारगट मुलांनी सौ. ने काढलेल्या रांगोळीतील रंग घेवून मनसोक्त 'धूळवड' खेळली होती. तेव्हा आमच्या सौ.च्या चेहर्यावर रांगोळीत वापर न केलेला लाल रंग स्पष्ट दिसत होता.<br />
<br />
दूसर्या दिवशी दारासमोर एक सुबक रांगोळी पाहण्यात आली आणि आश्चर्य म्हणजे त्या रांगोळीतील रंगांनी आपली जागाही सोडली नव्हती. कमाल आहे...! ही रांगोळी सौ.च्या हातातून साकार होणं जितके अशक्य आहे, त्यापेक्षा कितीतरी अशक्य सोसायटीतील टारगट मुलांच्या नजरेतून सुटणं..! ही मुले एकाएकी टारगटपणापासून अलिप्त कशी काय झाली बुवा..? या प्रश्नाने मला एकीकडे आश्चर्य आणि दूसरीकडे आनंदही झाला.<br />
<br />
पुढील काही दिवस आमच्या दारासमोरील ती रांगोळी बदलली नाही. सौ. ला रांगोळीतील एकच डिजाईन जमत असावी बहूधा. आज ही रांगोळी पुसटली, तरच सौ. उद्या दूसरी रांगोळी काढेल, असा विचार करत असतानाच 'टारगटपणाने' माझ्या मनात प्रवेश केला.<br />
<br />
मी ती रांगोळी पुसटण्याचा प्रयत्न करू लागलो, पण रांगोळी आपलं मुळ रूप बदलायला तयार होईना.<br />
<br />
नंतर मला कळलं की, ती रांगोळी नसून बाजारात मिळणारं रांगोळीचं 'स्टीकर' आहे.<br />
<br />
शेजारांत फराळांची देवाण-घेवाण झाली.<br />
सौ. ने एका प्लेटीत मला काही फराळ दिला. मी त्यातील चकली उचलून तोंडात टाकली मात्र...<br />
चकलीने माझे दोन दात पाडून माझ्या मुखातील दंतपंक्ती मोकळी केली. ब्रुस-ली ला जे काम करण्यास काही तास गेले असते, ते काम चक-ली ने एका क्षणात केले होते. हायला, आम्हांला मॅट्रीक परीक्षेत विचारण्यात आलेले प्रश्नसुद्धा इतके 'कठीण' नव्हते.<br />
पुढे तो चकलीचा 'चक्रव्युह' भेदण्याची माझी इच्छाच संपून गेली. मी चकलीचा नाद सोडला आणि लाडवांकडे वळालो. लाडवांनीदेखील चकलीच्या गुणधर्माशी हातमिळवणी केलेली दिसत होती.<br />
तोच माझ्या हातातील प्लेटीतल्या चकली आणि लाडवांवर हे अभेद्य संस्कार ज्यांनी केले, त्या दामलेकाकू घाईघाईत आमच्या घरात प्रवेश करत्या झाल्या.<br />
<br />
"कसा झालाय फराळ?" दामलेकाकूंनी हा प्रश्न "मी कशी दिसतेय?" अशा थाटात विचारला.<br />
<br />
वास्तविक त्यांनी हा प्रश्न आधी दामलेकाकांना विचारला असावा. पण घरातील काकूंच्या दहशतीला घाबरून त्यांनी केवळ 'नुसत्या वासानेच माझं पोट भरलयं' असं उत्तर देवून चतूराईने आपल्या दांताचं संरक्षण केलं असावं, म्हणून हा मोर्चा आमच्या घराच्या दिशेने आला होता.<br />
<br />
"खरं सांगा काकू. किती वर्षांपुर्वीचा आहे हा फराळ?" मी उपरोधाने म्हणालो.<br />
<br />
"कायच्या काय हो तुमचंपण..!" दामलेकाकू आपली बत्तीशी दाखवत म्हणाल्या. मी लागलीच त्यांचे दात पाहून घेतले. त्यांनी अजून फराळ खाल्ला नसावा. "काय गं दूकानातून आणलास की काय फराळ?" दामलेकाकूंचा हा प्रश्न अर्थात आमच्या सौ. ला होता.<br />
<br />
"नाही बाई. घर्रीच बनवला. यांना विचारा हवतर. आय विटनेस..!" सौ. आपले मोठ्ठाले 'आईज' माझ्याकडे रोखीत म्हणाली. मी विटनेस बॉक्समधील साक्षीदारासारखी नुसतीच मान हलवली.<br />
<br />
"खरं की काय..! किती खुसखुशीत झालाय म्हणून सांगू..! आता तर मला वाटू लागलयं, या जगात फक्त दोनच गोष्टी खुसखुशीत आहेत... एक म्हणजे तुझ्या हातचा फराळ आणि दूसरं ... यांच्या पुस्तकातील विनोद." दामलेकाकूंनी माझ्या नावावर खपवलेला दूसरा खुसखुशीतपणा मला मुळीच आवडला नाही.<br />
<br />
'काळोखाच्या सावल्या', 'संन्यस्त मनाचे पडघम', 'उद्याचा भारत' इ. इ. या माझ्या रहस्यमय, धार्मीक आणि संशोधनपर पुस्तकात यांना विनोद कुठे आढळला? याचचं मला कोडं पडलं.<br />
माझ्या ह्या साहीत्यिक उपहासाचा निषेध म्हणून माझ्या हातातला तो टणक लाडू फेकून मारून दामलेकाकूंच्या कपाळी निदान एखादं टेंगूळ तरी करावं, असा जहाल विचार माझ्या मनात तेव्हा आला होता.<br />
<br />
पुढे मग सौ. आणि दामलेकाकूंमध्ये 'फराळ' या विषयावर 'खमंग' खलबतं झाली. त्यात पुन्हा मतभेद, इतरांच्या फराळांतली उणीदूणी इ. उपविषयांचादेखील उहापोह झाला.<br />
<br />
संध्याकाळी फटाके फोडण्यासाठी मी आणि चिरंजीव सोसायटीसमोरील आवारात गेलो. एका गुंडीबाराच्या वातीला अग्नी दिला आणि पळतच दूर उभा राहीलो. काही वेळ गेला तरी गुंडीबार चिडीचूप. विझला असावा, असा विचार करून मी त्यास हाती घेतले आणि एकच धमाका झाला. माझा हात पोळला गेला.<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDYnpTphrNArnXk8l5vh_Jh6PDhhQSd-OJlshY92ZMhSsRRKWvRnHy1pYRR7ZR2U0PWupr6z-WUaf1VQC6CJxR8Cyr73PC_kbAqZ9mo8XGridb737XuJRTuTy4TB2rugRKsWLX6EjrHzcr/s1600/images+3.jpeg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5668045330401773330" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDYnpTphrNArnXk8l5vh_Jh6PDhhQSd-OJlshY92ZMhSsRRKWvRnHy1pYRR7ZR2U0PWupr6z-WUaf1VQC6CJxR8Cyr73PC_kbAqZ9mo8XGridb737XuJRTuTy4TB2rugRKsWLX6EjrHzcr/s400/images+3.jpeg" style="cursor: pointer; float: right; height: 179px; margin: 0px 0px 10px 10px; width: 108px;" /></a><br />
<br />
पुढे आठवडाभर आमच्या सोसायटीतील काही उत्साही सभासदांमधे माझ्या हातात झालेल्या स्फोटामागे नक्की कुणाचा 'हात' असावा? या प्रश्नावर 'ज्वलंत' चर्चा झाली.<br />
<br />
दूसर्या दिवशी संध्याकाळी दारासमोर टांगलेल्या आकाशकंदीलाने अचानक अंधाराला कवटाळले. काल तर बरा होता. निरीक्षणाअंती लक्षात आलं, त्यातील बल्ब गायब होता अर्थात चोरी झाला होता. वीजवाहक तारांवर आकडे टाकून केलेली वीजचोरी एकवेळ समजू शकतो... पण बल्बची चोरी म्हणजे...! हे म्हणजे बुशकोट सोडून लंगोट चोरी करण्यासारखे झाले.<br />
बराच तपास करूनही बल्बचा शोध लागला नाही. अखेर बल्ब न लावता नुसताच आकाशकंदील टांगत ठेवावा, या सौ.च्या निर्णयाने त्या प्रकरणावर पडदा पडला.<br />
<br />
त्या प्रकरणाच्या दूसर्याच दिवशी जीन्याच्या उजवीकडील कोपर्यातील रूममधल्या पावशेंनी मला फराळाचं आमंत्रण दिलं. फराळ खावून मी हात धूण्यासाठी म्हणून त्यांच्या मोरीत गेलो. तेव्हा माझ्या लक्षात आलं, आमच्या आकाशकंदीलातील बल्ब पावशेंच्या मोरीत उजेड पाडीत होता.<br />
कारण गेल्या आठवड्यापासून मोरीतला बल्ब गेल्यामुळे पावशे चुकून 'व्हील' साबणाने अंघोळ करत होते, हे मला त्यांनीच एकांतात सांगितले होते.<br />
<br />
चला.. या दिवाळीत पावशेंना माझ्यामुळे मोरीत 'लक्स' आयमीन 'लख्ख' दिसू लागेल, हे काय कमी..!<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimkJA0afGQjcPGD_6V0cJdK1SrmXE6WTeRjetTnQSqPhxZgyW-AcKNsZyWDcHsyJ4p8Vx43XO_wm_7sHQbhfDFSRoFuvROvTY82n2zB2RoLS8aRsXpyhlXbR70F9Ry77B6hC5fWcWU6STt/s1600/images+4.jpeg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5668046143452951698" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimkJA0afGQjcPGD_6V0cJdK1SrmXE6WTeRjetTnQSqPhxZgyW-AcKNsZyWDcHsyJ4p8Vx43XO_wm_7sHQbhfDFSRoFuvROvTY82n2zB2RoLS8aRsXpyhlXbR70F9Ry77B6hC5fWcWU6STt/s400/images+4.jpeg" style="cursor: pointer; display: block; height: 218px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 231px;" /></a><br />
<br />
* * *</div>
अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-90905296475357336622011-10-11T02:06:00.000-07:002011-10-11T21:10:03.550-07:00बायको घरात जंग छेडते खरी.(चाल : <a href="http://www.aathavanitli-gani.com/GenPages/Song.asp?Id=28029401048">आज गोकुळात रंग खेळतो हरी</a> )<br /><br />बायको घरात जंग छेडते खरी<br />सैनिका जरा जपून जा तुझ्या घरी !<br /><br />ऑफीसातूनी येता चहा टाकते<br />घोट घेता त्याचा, विष बरे वाटते<br />बद्धकोष्ट नाही तरी, उगाच छळते<br />कॅन्टीनातला चहा बेश्ट त्यापरी !<br /><br />सुप बनवून असा डाव साधला<br />पाटणकरांचा काढा नसे वेगळा<br />वाईट करून तोंड, गप्प ढोसला<br />सोसतो हिला, प्राण आहे तोवरी !<br /><br />काल शेजारिणीला काय पाहीले !<br />खिडकीस आज नवे पडदे लागले<br />लाटण्याने बिनचुक कपाळ भेदले<br />सुजले कपाळ, लेप लाव त्यावरी !<br /><br />* * *अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-51989352391796289222011-09-20T05:23:00.000-07:002011-09-20T05:24:35.483-07:00सख्खे शेजारिणी..!सख्खे शेजारिणी तू हसत रहा<br />दात पिवळे दावीत रहा<br /><br />तीव्र तिरळे पाहून डोळे<br />भाव निराळे त्यातून कळले<br />डोळ्यांतूनि तव बुब्बुळ खेळे<br />तू नजर तुझी झुकवून पहा<br /><br />सहज विकट तू हसता वळूनी<br />दोर अंगणी धरि त्वरे मी तोलूनी<br />समज मनीचा जाय उधळूनी<br />तू दात स्वच्छ तरी घाशीत रहा<br /><br />उभी जेव्हा खिडकीत होतसे<br />खिडकीमागील होई दिसेनासे<br />स्विमिंगपुलासही पूर येतसे<br />नित्य कोसभर धावून पहा<br /><br />मुळ गीत <a href="http://www.aathavanitli-gani.com/GenPages/Song.asp?Id=74094898175">इथे</a> पहा.<br /><br />* * *अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-6821901788360523152011-09-12T23:15:00.000-07:002011-09-12T23:16:17.880-07:00जेव्हा तुझ्या कटांना.जेव्हा तुझ्या कटांना उधळी हुशार नवरा<br />माझा न राहिलो मी हरवून हा निवारा<br /><br />परात ढाल होते, हाती लाटणे घेशी<br />बदलून टाकते ही चेहर्यावरील नक्षी<br />दातांस मालकीच्या नाही मुखात थारा<br /><br />चोरून अंग घेतो, नेम हा तरी चुकेना<br />ही वेळ वाचण्याची कळते तरी वळेना<br />देशील का कधी तू थोडा तरी सहारा ?<br /><br />कुत्र्यांस ह्या गल्लीच्या का सांग त्रास होतो<br />लांबून भोजनाचा नुसताच वास घेतो<br />केव्हा या मस्तकीचा उतरेल सांग पारा ?<br /><br /><br />मुळ गीत <a href="http://www.aathavanitli-gani.com/GenPages/Song.asp?Id=40035711665">इथे</a> पहा.<br /><br />* * *अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6494240803463961567.post-64359634002379818562011-08-16T04:39:00.000-07:002011-08-16T04:45:07.678-07:00तरूण आहे मात्र अजुनी..!तरूण आहे मात्र अजूनी, राजसा विटलास का रे?
<br />एवढ्यातच त्या घुशीवर तू असा भाळलास का रे?
<br />
<br />अजूनही जाहले ना नयनी मोतीबिंदूही विशाला
<br />अजून मी पडले कुठे रे? हाय! तू चिडलास का रे?
<br />
<br />सांग, ह्या शेजारणीच्या कारट्याला काय सांगू?
<br />सटकले लाटणे माझे.. आणि तू सुजलास का रे?
<br />
<br />बघ मला पुसतोच आहे संशयी समाज सारा
<br />कामवालीच्या शीलाचा भंग तू केलास का रे?
<br />
<br />उसळती पोटात तुझीया हरभर्याच्या मंद लाटा
<br />तू पचवाया अताशा भोजने शिकलास का रे?
<br />
<br />कपाळ फुटलेले का रे? डोळे ही लालबुंद का रे?
<br />बोल, पिऊनी त्या गटारी तू असा पडलास का रे?
<br />
<br />
<br />मुळ गीत <a href="http://www.aathavanitli-gani.com/GenPages/Song.asp?Id=28077009111">इथे</a> पहा.
<br />
<br />* * *
<br />
<br />अमित दत्तात्रय गुहागरकरhttp://www.blogger.com/profile/11714187452035594106noreply@blogger.com1